بریده‌ کتاب‌های سال بلوا

گفت:مرا یادت هست؟ دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ‌کس نیستم؟

تقدیر ، اسب رم کرده ای است که نمی‌شود بهش دهنه زد!

این همه رنج، این همه زخم، و این همه غصه کافی نبود که این همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

همه مردم می‌دانستند بلوا بر سر این دو آدم نبود،بر سر خاک هم نبود،به‌ خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت:《خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی می‌جنگند.》

و تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشند گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ای بیش نیستند، و عاقبت به روزی می‌افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی‌دانند چرا زنده‌اند.

: «وقتی سر قدرت دعوا دارند، با همه چیز مردم بازی می‌کنند، ساده نباش.»

"تمام کوچه‌ها به خیابان خسروی منتهی می‌شود، این جالب نیست؟" میرزا حسن پوزخندی زد و با خشم سربرگرداند. ناژداکی شهردارگفت: "سابقا تمام کوچه‌ها به خیابان نیلوفری منتهی می‌شد، و حالا این جوری شده. می‌خواهم در جلسه آتی انجمن شهر پیشنهاد می‌کنم اسم این خیابان زیارت را بگذاریم ناژداکی. من هم خیلی برای این شهر زحمت کشیده‌ام.

کاش می‌شد با یک باران تند همهٔ کثافت‌ها را شست و برد در عمق زمین...

تا می‌توانی به این درخت تکیه کن، روزی همین درخت دار می‌شود.

آن شب فهمیدم که به همین سادگی آدم اسیر می‌شود و هیچ کاری هم نمی‌شود کرد. نباید هرگز به زنان و مردان عاشق خندید. همین‌جوری دوتا نگاه در هم گره می‌خورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کند، می‌خواهد پر بکشد.

چرا آدم‌ها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچکس نیستم؟