کتابخانه نیمه شب از سلیقه ای ترین کتاب های دنیاست
من هنوز نخوندمش اما از هر آدمی که پرسیدم نظر متفاوتی از اون یکی داشت
از نظر یه نفر زیباترین کتاب عمرش بود
و از نظر یه نفر دیگه هدر دادن چند ساعت از زندگیش
شاید خیلی ها باید این کتاب رو بخونن چون بر اساس نظر یه نفر دیگه نمیشه گفت که کتاب قشنگیه یا نه
 واقعا سلیقه ایه!
        

                تنها نوشته ایه که بعد از 4 بار خوندن کل مجموعه ش ازش خسته نمیشم!
از معمایی ترین و ماجراجویانه ترین کتاب هایی که تا به حال خوندم، و به هر کسی که دیدم معرفیش کردم! (اگرچه  به هر کسی که معرفی کردم از قبل خونده بودتش!)
        

                این که متن کتاب بر خلاف خیلی از کتاب های عاشقانه-کلاسیک به سخت ترین روش ممکن نوشته و ترجمه نشده بود خیلی مجذوبم کرد. کلمات ساده و بی پروایی که از زبان جودی خارج می شدند اگر مثل بقیه ی رمان ها از  کلمات سخت و رسمی استفاده می شد حداقل برای من ارتباط برقرار کردن باهاش خیلی سخت می شد! خصوصا به نظرم به دلیل این سادگی بیان برای حتی بچه ها(دبستانی ها) هم سطحش مناسبه.
        

                از زیبا ترین کتاب های کتابخانه..
        

                ژول ورن میتونست به پایانش بیشتر بپردازه.
        

                کتابیه که آدم رو  "وادار" می کنه قبول کنیم در سخت ترین شرایط زندگی هم امید زنده ست.  شاید امیدوار بودن آن شرلی اعصابم رو بهم می ریخت، چون خودم وقتی اتفاق منفیی می افته از زندگیم نا امید می شم، اما این دختر در همه ی وجه های مثبت و منفی دنیای پیرامونش یه کورسوی امیدی پیدا می کرد که در عین اعصاب خورد کنی(ّبرای من به دلیل تضاد) جالب هم بود.
یکی از ویژگی هایی از این کتاب که علاوه بر منفی بودن مثبت هم هست، داشتن توصیفات زیاده. شاید قدیم ها در کشور های مختلف مردم و نویسنده ها معتقد بودند که هر چه توصیفات زیاد و قوی تر باشه، کتاب قشنگ تره (هنوز هم بعضی همین عقیده رو دارند)؛ اما در حال حاضر(حداقل برای درصد بیشتری از آدم ها)  توصیفات زیاد از حد یک کتاب میل آدم به خوندنش رو کمتر می کنه و باعث میشه که فقط کتاب رو به منظور تموم شدنش بخونی. 
کتاب آنی شرلی، از نظرم تو همه ی جلد هاش توصیف های بیش از حدی داره که در آن واحد میتونه آدم رو به ادامه ندادن و ادامه دادن کتاب وادار کنه؛ تاکید می کنم، توصیف زیاد با توصیف قوی متفاوته.
        

                یکی از ویژگی هایی از این کتاب که علاوه بر منفی بودن مثبت هم هست، داشتن توصیفات زیاده. شاید قدیم ها در کشور های مختلف مردم و نویسنده ها معتقد بودند که هر چه توصیفات زیاد و قوی تر باشه، کتاب قشنگ تره (هنوز هم بعضی همین عقیده رو دارند)؛ اما در حال حاضر(حداقل برای درصد بیشتری از آدم ها)  توصیفات زیاد از حد یک کتاب میل آدم به خوندنش رو کمتر می کنه و باعث میشه که فقط کتاب رو به منظور تموم شدنش بخونی. 
کتاب آنی شرلی، از نظرم تو همه ی جلد هاش توصیف های بیش از حدی داره که در آن واحد میتونه آدم رو به ادامه ندادن و ادامه دادن کتاب وادار کنه؛ تاکید می کنم، توصیف زیاد با توصیف قوی متفاوته.
        

                بی محتوا.
        

                وقتی عقل عاشق شود!
عشق عاقل می‌شود.
و شهید می‌شوی…
        

                تو مرجانی، تو در جانی، تو مروارید غلتانی
اگر قلبم صدف باشد، میان آن تو پنهانی:)))
        

                تو کل کتاب فقط جذب گفتگو های بی بی و محسن می شدم. به نظرم کتابی نیست که بشه اسمش رو طنز گذاشت چون شاید بعد از هر 50-60 صفحه یک توصیف طنزی می اومد. در کنار همه ی این ها اون فاز دهه شصت رو قشنگ به آدم منتقل می کنه و  یه حسی میده که قشنگ انگار 40 سال پیش داری تو خیابان های خراسان قدم بر می داری..
یک جا هم خیلی حرص خوردم، وقتی ملیحه با همفکری هم اتاقیش خواستگارش رو کرد و دو روز بعد کارت عروسی خواستگارش با هم اتاقیش اومد..
        

                چند سال پیش آنی شرلی رو شروع کردم. توصیفات زیادی داشت و من از حرف های اضافی خوشم نمی اومد، پس فهمیدم که کتاب های عاشقانه-کلاسیک سبک من نیست. اما همچنان تو این سال ها اکثر کتاب هایی که خوندم  و میخونم از همین عاشقانه کلاسیک ها بودن و هستن. شنیده بودم قصر آبی همش توصیفه؛ توصیف صحنه ها، باران های بی وقفه، عشق های ممنوعه و.. اما در لحظه ای که شروعش کردم  برخلاف هر کلاسیکی با اولین کلمه جذبش شدم.
بقیه شون از اواسط شروع می شد.
قصر آبی حتی شروع هم نشده بود! تا نیمه های شب با قهوه بیدار موندم و بالاخره تمومش کردم.
حس همزاد پنداری خاصی که با والنسی داشتم، مخصوصا زمانی که فهمید چند وقت بیشتر زنده نیست خیلی به احساس من نسبت به دنیا و اطرافم نزدیک بود و این باعث میشد بشه کتاب مورد علاقم.
        

                یکی از معدود کتاب هاییه که تونستم واقعا باهاش ارتباط بگیرم
قدرت درک یونجی برام راحت نیست، اما طوری که نویسنده صحنه های حضور شخصیت رو توشون توصیف کرده(ولی شخصیت پردازی قوی نداشت و به شخصیت های فرعی یا اصلی کم پرداخته بود) باعث میشه اکثر جملات مثل فیلم از جلوی چشمم رد بشن و فهمش آسان تر بشه.
ماجرای جالبی داشت، اما پایانش هم درست مثل شخصیت هایش جای کار داشت و همچنین نویسنده خیلی زود تمامش کرد