اما رویاها از دیوارهای سنگی می‌گذرند، اتاق‌های تاریک را روشن، یا اتاق‌های روشن را تیره می‌کنند و اشخاص موجود در این رویا‌ها هروقت بخواهند وارد یا خارج می‌شوند و به ریش قفل‌سازان می‌خندند.

یادم می آید وقتی آن عکس هارا دیدم، فهمیدم که عکس ها واقعی نیستند. آن ها مفهوم را نشان نمی دهند، فقط یک تصویر را نشان می دهند از یک لحظه مصنوعی.