پیش از آنکه پیشنهادهایی برای ساختاربندی مجدد دانش در نظر بگیریم، از نظر ما، ابعاد مهم و مختلفی وجود دارد که می‌ارزد بیش‌تر مورد بحث و تحلیل شوند.آنها عبارتند از:
۱) دلالت‌های رد تمایز هستی‌شناختی میان انسان‌ها و طبیعت، تمایزی که حداقل از زمان دکارت در اندیشه‌ی مدرن ظاهر شد؛ ۲) دلالت‌های رد و نفی در نظر گرفتن دولت به مثابه تدارک‌کننده‌ی تنها محدوده‌ی ممکن و یا اولیه، که کنش اجتماعی در آن رخ می‌دهد و باید بر آن مبنای تحلیل قرار گیرد؛ ۳) دلالت‌های پذیرش تنش بی‌پایان میان یکی و بسیار، امر جهان‌شمول و امر خاص به مثابه یک ویژگی دائمی جامعه‌ی انسانی و نه همچون امری نابهنگام؛ ۴) نوع عینیتی که در پرتو شرایط و مقدمات تکوین علم، معقول و توجیه‌پذیر است.
        

                مسئله‌ی جامعه‌شناسی این نیست که چرا از دیدگاه مقامات رسمی یا مدیریت صحنه‌ی اجتماعی بعضی چیزها ایراد پیدا می‌کنند، بلکه این است که در مرحله‌ی نخست چگونه کل نظام کار می‌کند، پیش‌فرض‌های آن چه هستند، و چه وسائلی مانع ازهم‌پاشیدن آن می‌شود.
***مسئله‌ی بنیادی جامعه‌شناسی جرم نیست بلکه قانون است، طلاق نیست بلکه ازدواج است، تبعیض نژادی نیست بلکه قشربندی‌ای است که به لحاظ نژادی تعریف شده است، انقلاب نیست بلکه دولت است.***
        

                حفظ شیوه‌های قدیمی تولید به شکلی ثابت و یکنواخت لازمه‌ی نخست حیات تمام طبقات صنعتی پیشین بود. [در مقابل،] دگرگونی بی‌وقفه‌ی تولید، آشفتگی منظم همه‌ی شرایط اجتماعی و تردید و ناآرامی ابدیْ مشخصاتی هستند که دوره‌ی تاریخی بورژوازی را از تمام دوره‌های پیشین متمایز می‌سازند. بورژوازی همه‌ی روابط ثابت را، روابطی که ناگهان یخ بسته و ایستا شده‌اند، همراه با عقاید و پیش‌داوری‌های قدیمی و قابل احترامشانْ رُفته و از میان برداشته است. همه‌ی اشکال جدید، پیش از آنکه فرصت یابند خود را محکم و پابرجا سازند، به چیزی کهنه و قدیمی تبدیل می‌شوند. هر آنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود و هر آنچه مقدس است عرفی و بی‌حرمت می‌شود (ص ۲۹).

        

                این یکی از اساسی‌ترین مدعیات بوردیو است: عمل ما از فکر ما نشئت نمی‌گیرد، فکر ما از ساخت عینیت اجتماعی و از عمل ما که در قالب آن صورت می‌گیرد ملهم است و چون ساخت عینیت و عمل اجتماعی به وسیله‌ی دولت تنظیم و هدایت می‌شود، فکر ما نیز نهایتاً محکوم حکم و اراده‌ی آن است. اگر در جامعه‌ی مدرن بسیاری از انسان‌ها در بسیاری از امور مثل هم می‌اندیشند و نظر می‌دهند، به این دلیل نیست که آن امور حقایقی هستند مکشوفِ عقلِ همه، بلکه به این دلیل است که انسان‌ها در این جوامع، از طریق اعمال نفوذ و نظر دولت، خصوصاً از طریق آموزش و پرورش، به گونه‌ای تربیت می‌شوند که همگی این طور فکر کنند. ضرورتی ندارد رشته اتصال این موضوع را با سخن معروف مارکس در ایدئولوژی آلمانی یادآوری کنیم: ما چنان رفتار نمی‌کنیم که می‌اندیشیم، بلکه چنان می‌اندیشیم که رفتار می‌کنیم .م.

نظریه‌ی کنش بوردیو، ص ۱۶۸
        

                به مفهومی بسیار اساسی، کسانی که ما را اجتماعی می‌کنند برای ما نماینده‌ی جامعه هستند (ص ۲۴۴)
        

                هلیا! گریز، اصل زندگی‌ست. گریز از هر آنچه که اجبار را توجیه می‌کند. بیا بگریزیم.