از بالای صفحه کتاب زیر چشمی به مادر و دختر و نوه‌ی پای میز پذیرش نگاه می‌کنم. نوه توی قنداق پیچیده شده، توی بغل مادربزرگ. دختر دست انداخته به بند کیفش و نگاهش بین دهان مادر و دستیارم جابجا می‌شود. یک آن می‌شنوم: «بذارید دکتر معاینه کنه!»

دیگر وقتش رسیده، توی بهخوان چیزَکی به‌غیر از دندانپزشکی بیابم و سوژه نوشتنش کنم...

یک مرد مسن متشخص با کت و شلوار و کلاهِ کج. یک حاج آقای عمامه سیاه. یک خانم میانسال در آستانه بازنشستگی. یک خانم جوان، که شوهرش بیمه بود و خودش نه. یک مدیر کلینیک که دندان‌هایش یا نبودند، یا سالم بودند. هرکدام توی موقعیتی کم و بیش مشابه، می‌خواستند از بیمه‌شان استفاده کنند. به هر قیمتی، به هر نحو ممکن!

یک وقت‌هایی، که وجدانم یک پلکش را باز می‌کند، اولین بخوراتی که توی فضای ذهنم می‌پیچد، ترس از «ظلم» و به قول ما کرمانی‌ها «حقْ-ناحقی» است...اولین هشداری که به ذهنم خطور می‌کند،آخرین وصیت سیدالشهداء است به سید الساجدین؛ که :« بپرهیز، بپرهیز، بپرهیز از ظلم به هرآنکه که جز خدا فریادرسی ندارد!»...باز «ظلم» زنگ می‌زند...

اگر توی جاده زیر لاستیک تریلی «چَرخ» شوی از دست مرده‌شور شاید، ولی از دست دندانپزشک گریزی نیست!

أبرتورم ونزوئلایی، کجا و کی می‌بارد؟

عشق چیز غریبی است. غریب‌تر؟ عشق پدر به پسر.

سرطان نفس بشریت را گرفته!