جزئیات پست

درود؛
شما حق دارید! من پیش از بازنشستگی و در دوران تدریس یا مسئولیت هایم؛ در امتحانات داخلی، نهایی یا المپیادها حتی اگر صندلی ویژهٔ چپ دست ها کم داشتیم، یک صندلی دیگر را در سمت چپ دانش آموز قرار می دادم تا راحت تر بتواند آزمون را بگذراند.
البته گاه همکاران یا مسئولان جلسه انتقاد می کردند و من برای اینکه مزاحم دانش آموز نشوند و اعصابش را هنگام آزمون دادن به هم نریزند؛ آنها را به کناری می کشاندم و با شوخی و لطیفه حواسشان را پرت می کردم.
این کمترین کاری بود که می توانستم انجام بدهم. خدا رو شکر! 🌺🌸🙏 

🥲😖😶 

حرفی از حکومت زده شد؟!
در کل جهان امکانات برای چپ دست ها کمه دوست عزیز. برای همین هم روز جهانی چپ دست ها داریم.
در ایران هم تا وقتی کسانی هستند که به جای دیدن کمبودها و تلاش برای رفع مشکلات هر چیزی رو سیاهنمایی و توطئه ی دشمن میدونن وضع هرگز بهتر از این که هست نخواهد شد.
قرار هم نیست چپ دست ها فقط اون مقداری که ضروریه امکانات داشته باشند. قراره امکانات لازم و کافی در اختیارشون باشه. درست مثل راست دست ها 

حالا حرص نخور اینقدر اذیت می‌شی :) 

بله درست می فرمایید ،
در مسیر الی الله چپ دست یا راست دست و حتی مقدار هوش و عقل هم مهم نیست ، خدا هر کس رو به اندازه ای که نعمت هایی که داده بازخواست می کنه ‌.
اما کسی که فکر و سواد داره و کتاب می خونه و می نویسه ودشمنی با خدا می کنه رو ان شاالله جهنم می بره 😄 

حالا چرا انقدر خصمانه در دلِ رقیب می‌ری؟
چپ‌دستی، از سختی‌ها، نکته‌ها و دغدغه‌های خودش گفت. این حجم از واکنش روا نیست واقعا. 

این که براتون سخت نمیشه خیلی خوبه؛ هرچند که نباید باعث بشه نسبت به این قضیه و مشکلاتش بی تفاوت باشیم!ً یکی دیگه از این هشت میلیون نفر هم زیر همین پست گفته سر کنکور کمر درد گرفته چون بهش صندلی چپ دست ندادن. 

سوال خوبیه😁 

یکی از مهم ترین دلایلش تفاوت در شیوه ی تاریخ نگاری اروپایی ها با آسیایی ها، و به ویژه ایرانی هاست. در تاریخ نگاری اروپا (روم و یونان) جزئیات خیلی دقیق گفته میشه. مثلا الان میشه  با دقت بسیار بالایی چهره ی بسیاری از  امپراتوران و سناتورهای رومی رو از نوشته های تاریخ نگاران بازسازی کرد در حالی که در شیوه ی تاریخ نگاری ایرانی توصیف دقیق چهره اصلا مرسوم نیست و حتی سکه ها و سنگ نگاره ها هم تاحدی بازگو کننده ی سلیقه ی ایده آل اون زمان هستند نه دقیقا چیزی که بوده. 

مورد بعدیش هم مجسمه سازیه. از روی ژست بسیار ی از مجسمه ها میشه دست ترجیحی رو تشخیص داد. در ایران ما سنت مجسمه سازی به سبک رومی رو نداشتیم. حتی در زمان اشکانی و ساسانی هم که مجسمه سازی کمی بیشتر میشه باز هم ژست های ساده و درباری هست. البته بسیاری از مجسمه ها هم بعد از حمله ی اعراب از بین برده شد و کلا تندیس خاصی نداریم. (حداقل نه به صورت کامل)