تو توضیحات مفصل درباره  موضوع کتاب گفتن. 
من ویژگی‌هاش رو میگم.
کتاب چند راوی و چند زاویه دید داره ولی مخاطب اصلا گیج نمیشه. فضاسازی کتاب عالیه. با کمترین توصیف بهترین فضاسازی شکل گرفته. 
کتاب اطناب نداره. صحنه‌ها تکه تکه کنار هم قرار گرفتند و یک کل منسجم رو تشکیل دادند.
قهرمان این داستان یک پیرزنه ولی کمترین دیالوگ رو داره.
یه زن مثل یه تندیس با شکوه سنگی.
داستان کتاب میتونه هرجایی و در هر زمانی رخ بده. هرجایی که ظلم هست و هرجایی که کسی منتظره.
داستان پر از بلوا و آشوبه اما همه‌ی این بلوا و آشوب پشت نثر آرام کتاب و جایی در پشت صحنه در حال رخ دادنه.
ترجمه کتاب هم خیلی روان و خوش‌خوان بود.
کتاب در یک نشست خونده میشه.
          

            کتاب را زمانی شروع کردم که از خانه دور بودم و توشه‌ای همراه نداشتم. عکس کتاب در پوشه‌ی اسکرین‌شات‌هایم خودنمایی می‌کرد و کتاب‌فروشی‌ای در نزدیکی. 
داستان از یک رویداد سیاسی یاد می‌کند. چندین راوی دارد و نویسنده مدام با راوی‌ها بازی می‌کند اما این‌ بازی ماهرانه از آب درنمی‌آید، می‌خوانی و می‌خوانی و یک‌هو متوجه می‌شوی داری میان کلمات راوی بعدی راه می‌روی. طول کشید تا با سبک نویسنده ارتباط بگیرم. تا اواسط کتاب و شاید هم بعدتر.
          

            موضوع کتاب تکان‌دهنده‌ بود. زنانی که منتظر بودند تا رودخانه جنازه‌ی همسران و برادران و پدران‌شان را که ناعادلانه جنگ از آن‌ها گرفته بود بازپس‌گیرند و این انتظار را به کنشی سیاسی بدل کردند. اما آن‌چه بیش از ماجرا، توجه‌م را به خود جلب کرد، شیوه‌ی روایت دورفمن بود. تغییر زوایای دید و راوی و بازی‌های زبانی و استفاده‌های جالب از تکنیک سیال ذهن. شاید داستان چندان پیچیده نبود ولی با شیوه‌ی روایتش بدل به ماجرایی چند بعدی، نمادین و پیچ‌درپیچ شده بود که شاید دلیلش این بوده که از سانسورش جلوگیری کند.