تو توضیحات مفصل درباره  موضوع کتاب گفتن. 
من ویژگی‌هاش رو میگم.
کتاب چند راوی و چند زاویه دید داره ولی مخاطب اصلا گیج نمیشه. فضاسازی کتاب عالیه. با کمترین توصیف بهترین فضاسازی شکل گرفته. 
کتاب اطناب نداره. صحنه‌ها تکه تکه کنار هم قرار گرفتند و یک کل منسجم رو تشکیل دادند.
قهرمان این داستان یک پیرزنه ولی کمترین دیالوگ رو داره.
یه زن مثل یه تندیس با شکوه سنگی.
داستان کتاب میتونه هرجایی و در هر زمانی رخ بده. هرجایی که ظلم هست و هرجایی که کسی منتظره.
داستان پر از بلوا و آشوبه اما همه‌ی این بلوا و آشوب پشت نثر آرام کتاب و جایی در پشت صحنه در حال رخ دادنه.
ترجمه کتاب هم خیلی روان و خوش‌خوان بود.
کتاب در یک نشست خونده میشه.
          

            کتاب را زمانی شروع کردم که از خانه دور بودم و توشه‌ای همراه نداشتم. عکس کتاب در پوشه‌ی اسکرین‌شات‌هایم خودنمایی می‌کرد و کتاب‌فروشی‌ای در نزدیکی. 
داستان از یک رویداد سیاسی یاد می‌کند. چندین راوی دارد و نویسنده مدام با راوی‌ها بازی می‌کند اما این‌ بازی ماهرانه از آب درنمی‌آید، می‌خوانی و می‌خوانی و یک‌هو متوجه می‌شوی داری میان کلمات راوی بعدی راه می‌روی. طول کشید تا با سبک نویسنده ارتباط بگیرم. تا اواسط کتاب و شاید هم بعدتر.
          

            موضوع کتاب تکان‌دهنده‌ بود. زنانی که منتظر بودند تا رودخانه جنازه‌ی همسران و برادران و پدران‌شان را که ناعادلانه جنگ از آن‌ها گرفته بود بازپس‌گیرند و این انتظار را به کنشی سیاسی بدل کردند. اما آن‌چه بیش از ماجرا، توجه‌م را به خود جلب کرد، شیوه‌ی روایت دورفمن بود. تغییر زوایای دید و راوی و بازی‌های زبانی و استفاده‌های جالب از تکنیک سیال ذهن. شاید داستان چندان پیچیده نبود ولی با شیوه‌ی روایتش بدل به ماجرایی چند بعدی، نمادین و پیچ‌درپیچ شده بود که شاید دلیلش این بوده که از سانسورش جلوگیری کند.
          

            بیوه‌ها که سخت می‌شود به خواندنش عادت کرد، شرح کاری است که از زن‌ها در جنگ برمی‌آید؛ مقاومت. کتاب اصلا شبیه چیزی که انتظار داری پیش نمی‌رود و مثل رودخانه‌ای که هر روز جسد جدیدی رو می‌کند، در هر فصل غافلگیری تازه‌ای دارد.
زاویه‌دید‌ در اینجا عذاب الیم است و دلیلش احتمالا همان است که دورفمن در پیش‌گفتار ذکر کرد؛ می‌خواست سبک‌شخصی‌اش پنهان بماند. اگر کمی تحملش کنید (صد صفحۀ اول) دیگر خواندنش سخت نخواهد بود.