یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

                موضوع کتاب تکان‌دهنده‌ بود. زنانی که منتظر بودند تا رودخانه جنازه‌ی همسران و برادران و پدران‌شان را که ناعادلانه جنگ از آن‌ها گرفته بود بازپس‌گیرند و این انتظار را به کنشی سیاسی بدل کردند. اما آن‌چه بیش از ماجرا، توجه‌م را به خود جلب کرد، شیوه‌ی روایت دورفمن بود. تغییر زوایای دید و راوی و بازی‌های زبانی و استفاده‌های جالب از تکنیک سیال ذهن. شاید داستان چندان پیچیده نبود ولی با شیوه‌ی روایتش بدل به ماجرایی چند بعدی، نمادین و پیچ‌درپیچ شده بود که شاید دلیلش این بوده که از سانسورش جلوگیری کند.