کتاب سه کاهن زمانی اتفاق می‌افتد که «محمد» کوچک در کنار دایه‌اش «حلیمه» در قبیله‌ی بنی سعد زندگی می‌کند.
کاهنانی با لباس های رنگی و زیبا میان چادرهای سیاه قبیله می‌گردند، به دنبال چه؟ می‌گویند دنبال بچه‌ای جن‌زده هستند!
حلیمه اما دلش شور می‌زند، پا تند می‌کند به سمت خیمه‌شان اما مردان رنگی پیش از او به خیمه رسیده‌اند....
داستان با تب و تاب قلب بی‌قرار حلیمه پیش می‌رود. فصل‌هایی هم به روایت حارث همسر حلیمه است.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
کتاب صوتی شو با صدای خانم فریبا فصیحی گوش دادم 
صدا گذاری و گویندگی فوق العاده بود

کتاب داستان جالبی داره
فضا سازی فوق العاده است و آدمو به فضای کتاب می‌بره
ادبیات خوبی داره 

هیجان داستان در کنار محبت مادرانه توی داستان واقعا جذابه ، و در کل خوندن کتاب حس خوبی به آدم میده


در کل از کتاب لذت بردم و از نظرم ارزش خوندن رو داره
          

            پس اینطوری رمان تاریخی_مذهبی می‌نویسند! با یک زاویۀ دیدی شبیه دوربین (نه کاملاً بی‌خبر و ساکت) که گاهی روی شخصیت اول داستان زوم است و گاهی روی شخصیت مکمل؛ از تضاد میان تصمیم‌ها و عواطف و نوع نگاه این دو نفر به یک مسالۀ واحد.
نظم زندگی حلیمه و همسرش حارث با ورود سه‌کاهن به محل زندگیشان به هم می‌ریزد و قصه شروع می‌شود.
قصه‌ای که لطف پیامبرانه دارد. تخیل نویسنده با ورود دستۀ آهوها به داستان، نشان می‌دهد نویسنده برای بیان یک واقعۀ تاریخی_مذهبی، چندان هم لازم نیست دست به عصا باشد.
          

            
سه کاهن داستان بلندی است از کودکی پیامبر به قلم مجید قیصری.
زمانی که محمد 4 ساله در قبیله بنی سعد کنار حليمه بود. سه کاهن به دنبال بچه ای با نشانی روی تنش می‌گردند. محمد را پیدا می‌کنند و او را از حليمه و شوهرش حارث می‌خواهند به ازای صندوق هایی از جواهر و مشک و حریر.
داستان خوش خوان و روان است.

          

            همواره تاریخ اسلام نویس ها، یا از این ور بام افتاده‌اند یا از آن ور بام.
یا خیلی تاریخی و حرفه و دانشگاهی نوشته‌اند، یا به قدری کودکانه که حالمان بد می‌شود.
مجید قیصری اما اینگونه نیست، کتابش تاریخی‌ست، اما رمان است.
واقعی‌ست، اما عجیب است.
زوایای ناهویدای زندگی فردی را عیان می‌کند و همراهش چاشنی کشش را دارد.
به قدری مجذوب کتاب شدم که در عرض ۱ ساعت تمامش کردم.
بسیار شبیه کتاب حیدر بود.
          

            من خیلی این کتابو دوس داشتم. قشنگ بود.
داستانی درباره‌ی کودکی رسول‌الله که سه‌کاهن در تلاشن تا ایشونو پیدا و سر به نیست کنن! اما حليمه دایه‌ی شجاع پیامبر همه تلاششو می‌کنه تا دست کاهنان به پیامبر نرسه. 
قلم نویسنده واقعا جذاب و روان بود. داستان‌پردازی قوی و پرجزئیاتی داشت. شخصیت حليمه و حارث همسرش بسیار ملموس بود. همه اتفاقات آهسته و پیوسته بدون هیچ شتابی و به تفصیل بیان شده بودن.
همه‌ی این‌ها یه طرف! بیان گرم و دلنشین خانم فریبا فصیحی؛ راویِ مسلطِ کتاب هم یه طرف! کاملا حس و حال داستان‌های تاریخی رو بهم القا می‌کرد. 
تنها ایرادی که می‌شه از کتاب گرفت، طولانی بودنشه. ۱۸۶صفحه برای کتابی که فراز و فرود چندانی نداره، خیلی زیاده. می‌شد در ۱۰۰صفحه حق مطلب رو ادا کرد تا خواننده هم خسته نشه.
بهتون پیشنهاد می‌کنم؟ اگه مثل من داستان‌های تاریخی دوس دارین، اگه می‌خواید ۷ساعت با محمدِ چهارساله، عزیزدردانه‌ی خدا، همراه باشین، بله! پیشنهاد می‌کنم حتما نسخه صوتی‌شو گوش کنین و غرق بشین در حال‌وهوای عاشقانه و مادرانه‌ی کتاب.
          

            بسیاری در بحث روایت امر قدسی، همۀ توجه خویش را بر رازگونگی و نامکشوفی آن می‌گذارند و بدین‌ترتیب به‌راحتی حکم می‌رانند که «وضوح و تفصیل، دشمن روایت امر قدسی است». سپس می‌گویند که استعاره و دیگر صنایع ادبی برای همین به‌کار می‌آیند که حرف را در لفافه بپیچند و بر ابهام و ایهام بیفزایند. اینان قرائتی خاص از امر قدسی دارند و آن قرائت را بر متن مقدس، تحمیل می‌کنند. 
مراجعه به متون مقدس نه‌تنها بر این ادعا صحه نمی‌گذارد، بلکه در اکثر موارد خلاف آن را نشان می‌دهد. این عده دقت نمی‌کنند که امر قدسی یک‌صفت بارز دیگر هم دارد؛ تعالی و علو. اتفاقاً دشمن اصلی تعالی، تردید و ریب است. قرآن به‌وضوح ادعا می‌کند که متنی محکم و پابرجاست و برای مغشوش‌کردن ذهن انسان‌ها نیامده است. چطور می‌شود که چنین باشد؟ چطور متنی هم واضح است، و هم سراسر راز در دل دارد؟ چطور ایضاح و آشکارگی، هم خصیصۀ متن مقدس است و هم دشمن امر قدسی؟ آیا این موقعیت متناقض، به خود امر قدسی بازنمی‌گردد؟ و روایت معطوف به امر قدسی را دچار تناقض نمی‌کند؟ چرا می‌کند. 
دقیقاً به‌دلیل همین خاصیت امر قدسی است که روایت آن، همواره سایه‌به‌سایۀ تناقض و تضاد انجام می‌شود. امر قدسی خودش را در روایتی واضح نشان می‌دهد و در همان حال، از تن‌دادن به چهارچوب‌های آن روایت می‌گریزد. راوی در نزدیک‌شدن به امر قدسی، مشکلی اساسی دارد که همانا اصل کارش را تهدید می‌کند؛ هم باید محکم و مطمئن حرف بزند و هم بر ندانسته‌های ذهن و تاریکی‌های روایت خویش معترف باشد. او گام‌به‌گام در پی چنگ‌انداختن به قدسیت است و امر قدسی، گام‌به‌گام به آغوشش می‌رود و هم‌زمان می‌گریزد. بنابراین روایت‌گری که با امر قدسی مواجه می‌شود، هرلحظه در معرض شکست و نابودی است. هرآن ممکن است وضوح یا ایهام روایت او را نابود کند و درهم بریزد. روایت امر قدسی، راه‌رفتن بر لبۀ تیغ است؛ هم ایستادن بر آن ناممکن است و هم افتادن از آن، مساوق هلاکت. 
پس از خواندن کتاب «سه‌کاهن»، این سؤال به ذهن خطور می‌کند که قیصری چطور چنین روایتی خاص از کودکی پیامبر ارائه کرده است؟ چنین نزدیک و چنان هولناک؟ چنین صمیمانه و چنان بی‌رحمانه؟ چنین قصه‌گو و چنان ذهنی؟ چطور روایت از حدود معمول چهارچوب‌های ذهنی بشری فراتر می‌رود و همچنان انسانی می‌ماند؟ 
جواب در نقطۀ کانونی روایت است. آن سه‌کاهنی که وارد رمان می‌شوند و ماجرا با ایشان زاده می‌شود، هول می‌آفرینند و تعلیق به‌وجود می‌آورند. نکتۀ مهم در باب ایشان، محدودماندن آن‌ها به «تیپ کاهنانه» است. آن‌ها نام مخصوص ندارند. مردد نیستند. شک نمی‌کنند. در به‌کاربردن دانش خویش تردید نمی‌کنند و هیچ‌تعللی در اقدام‌کردن‌شان نیست. آن‌ها «مأموریتی» دارند که باید به انجام برسانند. آن‌ها نمایندۀ امری فرازمینی هستند که إلا و لابد، در پی خاموش‌کردن نور نبوت است. آن‌ها بازی رمان و پی‌رنگ داستان را گسترده‌اند. آن‌ها نیرویی هستند که رازهای آسمانی در تنۀ زمین تزریق می‌کنند، اما شخصیت اصلی سه‌کاهن کیست؟ «حلیمۀ سعدیه». 
حلیمه از نظر داستانی یک‌شخصیت کامل است. مخاطب به‌خوبی درکش می‌کند. ترس‌هایش را می‌فهمد. با تردیدهای مهمش در تصمیم، نگران می‌شود. با پایان سفرش نفس راحتی می‌کشد. رابطۀ او را با اطرافیانش خوب می‌شناسد. خانواده و چادر زندگی او را کامل در ذهنش مجسم می‌کند. همۀ این‌ها یعنی که مجید قیصری در روایت یک‌داستان مدرن، موفق بوده است. این‌ها نشانۀ آن است که نویسنده توانسته ذهنیت بیافریند و پی‌رنگ را گسترش بدهد. این‌ها یعنی که امر توضیح‌نادادنی در کار نیست. شخصیت، گنگ نمانده، عناصر داستان به‌خاطر روایت امر قدسی مخدوش نشده و فرم بین‌الاذهانی بین‌المللی داستان مدرن، از دست نرفته است. به‌همین‌دلیل کتاب در چهارچوب انسانی مانده و مانند داستان‌های کهن، وارد حریم خدایان نشده است. نوشته، روان است و روایت، حفره‌ای ندارد. همۀ این‌ها موفقیتی است بزرگ برای نویسنده‌ای ایرانی. منتها خطری در میان هست و آن، سکولارشدن قصه است. همیشه در آثاری که قصد نزدیک‌شدن به امر قدسی را دارند، خطر واقعی سکولارشدن وجود دارد. 
کلید فهم افتادن نوشته در دام سکولاریسم یا نیفتادنش، تمرکز بر شخصیت اصلی است. هنگامی که مخاطب با حلیمه همراه می‌شود، احساس جداشدن از امر قدسی را ندارد. حلیمه راززدایی نمی‌کند و داستان را بر بستر سکولاریسم پیش نمی‌برد، درعین‌حال که کاملاً عینی و ملموس ساخته می‌شود و در دسترس مخاطب قرار می‌گیرد؛ چون حلیمه مادر است. حلیمه دایه‌ای است که بیش از آمنه، با پیامبر بوده است. حلیمه با پیامبر، صمیمی است و حتی باید گفت که عاشق اوست. این عشق مادرانه اجازه نمی‌دهد که پیامبر از دسترس مخاطب خارج شود، بی‌آنکه از شکوه و قدسیت رسول‌خدا کاسته شود. روایت هم امر قدسی را تحمل می‌کند و هم انسانی پیش می‌رود؛ چون حلیمه که بار اصلی ساخت داستانی بر شخصیت او استوار است، آن‌چنان به امر قدسی نزدیک است و عاشقانه دوستش می‌دارد که از نظر ذهنی، اجازۀ جداشدن مخاطب را از پیامبر نمی‌دهد. شخصیت‌پردازی حلیمه به نویسنده امکان داده تا با همۀ مهابت و نوری که در امر قدسی هست، چنگ در دامن آن بزند و اجازۀ گریز از ساختار داستانی را به آن ندهد.
این‌گونه است که روایت سه‌کاهن زیر سایۀ پیامبر، گام‌به‌گام حلیمه پیش می‌رود تا هم معطوف به انسان بماند و هم سپهر امر قدسی را ندرد. این اثر را می‌توان در برابر فیلمی گذاشت که مجید مجیدی ساخت. آن فیلم با همۀ تلاشش در ارائۀ تصاویر خارق‌العاده و استفاده از موسیقی، به‌علت روایت ضعیفش در دام سکولاریسم افتاد و درنهایت به راززدایی از امر پیامبری منجر شد؛ چون نتوانست موقعیت متناقض امر قدسی را روی زمین تحمل کند. تیپ‌هایی داشت که امر فرازمینی را وارد روایت کنند، اما شخصیتی نداشت که بتواند پارادوکس تجلی زمینی امر قدسی را در خود جمع کند. شاید قرار بود شخصیت ابوطالب در چنین جایگاهی باشد، اما سناریوی کاملاً ساده، عاری از شخصیت‌پردازی و بازی معمولی ارائه‌شده، به چیزی سبک و بی‌معنی منتج شد.
          

            کتاب را که میخوانی فقط دلت غنج می رود برای کودکی که قرار است آسمان و زمین، دست به دستِ هم نهند و او را به چهل سالگی رسانند، تا آماده دریافت وحی الهی شود. 
در حیرت می مانی که خداوند چگونه مهر محمد (ص)  را بر دل حلیمه جاری کرده که از جان می تواند بگذرد، اما از محمد، نه. 
و در سوی دیگر ماجرا، می مانی که یهودیان، چگونه و با چه پشتکاری بدنبالِ پیدا کردنِ او و از بین بردنش بودند؟!  
و نهایتا اینکه:  «و مَکروا  وَ مکرَ الله و الله خیرُ الماکرین» 
          

            یک کتاب فوق العاده از مجید قیصری. داستانی در مورد روزهایی از ۴ سالگی پیامبر که سه کاهن برای دزدیدن او اقدام می‌کنند ولی حلیمه، دایه پیامبر، او را نجات می‌دهد.
لذت شنیدن کتاب صوتی سه کاهن هم که توسط استودیو قناری تولید شده است، از دست ندهید. از این لینک می‌توانید خرید نمایید
https://taaghche.ir/book/55130/
          

            سه کاهن داستان سه کاهنی است که به دنبال پیغمبر آخرالزمان هستند در طوایف اطراف مکه.چادر به چادر در جستجوی کودکی با نشانه‌های خاص می‌گردند تا او را با خود برده و از بین ببرند.تا اینکه در چادر حلیمه با پسربچه‌‌ای روبرو میشوند که نشانه‌های ظاهری‌اش با آنچه در کتاب‌هایشان پیش‌بینی شده بوده، همخوانی دارد.سه کاهن پر بود از جزئیات،از ثانیه ثانیه گفتار،رفتار و اندیشه‌های شخصیت‌های کتاب خصوصا حليمه.
نکته قابل توجه این است که کتاب حول محور کودکی پیامبر می‌گذرد اما سرجمع فقط یک صفحه از او می‌خوانیم.
          

            سه کاهن » را بعد از خواندن «عروس قریش » که روایت زندگی و مرگ آمنه (س) مادر رسول الله بود ، خواندم. 
در این داستان حلیمه دایه پیامبر در تلاشی قابل توجه، سعی دارد تا جان پیامبر را از گزند کاهنانی نجات دهد که می خواهند بر اساس نشانه های ظاهری پیامبر خاتم (ص)، وی را در کودکی از بین ببرند.

 در این ماجرای پر تشویش و اضطراب ، محمد(ص) کودکی چهار ساله است، کودکی که بخش عمده‌ای از کودکی اش را در دامان زنی سپری کرده است که با تمام وجود محافظ و مراقبش بود، زنی که محمد را حتی از فرزندان خود بیشتر دوست می‌داشت .

سه کاهن را بخوانید 👌