داستان های ساده با پایان های معمولی. 
برای من داستان کوتاه مانند رباعی می ماند که باید در مصرع چهارم غافلگیرت کند و اصلا همه ی قوت اش در مصرع آخر باشد.
پایان داستان های این کتاب اصلا خاص نبود و من کلا داستان کوتاه دوست ندارم ولی با این حال از این کتاب بدم نیامد. یک جاهایی حتی لذت هم بردم.
"بید نابینا، زن خفته" از ساده ترین داستان های کتاب بود که تقریبا هیچ اتفاقی در آن نمی افتاد ولی من دوست داشتم.
"اسفرود بی دم" هم خوب بود و "دیدن دختر...".
و جالب بود که در بیشتر داستان ها یک داستان دومی روایت می شد.
ولی فقط همین. بقیش خوب نبود.
          

            نميدانم.... كه چون حال روحيم خيلى رو به راه نبود و در اغتشاشات ذهنى ام خواندمش اينطورى بود...، يا هروقت ديگه اى هم كه مى خواندمش، همينجورى بود....! ولى با اينكه بعضى جاهاش خيلى خيلى خوب بود،... در كل 'خيلى' دوستش نداشتم! فقط دوستش داشتم! پس ٣ستاره مناسبش است :دى

نكته ى بيربطى هم كه وجود دارد اين است كه از گلاسه بودن ورق هايش خيلى خوشم آمد :))) بامزه بود. :)

ترس خیلی چیز بدیه. دردی که توی فکرمه خیلی بدتر از درد واقعیه. منظورمو می فهمی"؟"
          

            این کتاب مجموعه داستانهای کوتاه موراکامیه.درسته که نویسنده مورد علاقه من از ژاپن(و انگلیس)ایشی گوروئه و موراکامی رو خیلی دوست ندارم ولی این کتاب هم چندتا داستان خوب داشت.چند داستانش تم روانشناختی/فانتزی داره و جالبه.توصیه نمی‌کنم بخرید ولی اگر بتونید قرض بگیرید و بخونید بد نیست.
          

            واقعا نفهمیدم هدف موراکامی از نوشتنش چی بود.
داستان های کوتاهی با ایده های خوب، ولی تا وقت لذت بردن ازشون میرسید بریده میشد. 
اینطوری که انگار حال ادامه دادن نداشته و به نوشتن طرح کلی داستان بسنده کرده. 
لطفا نخونید. 

تسلیت مجدد به جامعه درختان🌳

          

            زیبا بود
هم عاشقانه هم زیبا
یه جورایی میلرزیدی از شوک هر داستان و پایانش
از قشنگی و روون بودن داستانا
این اولین کتابی بود که از هاردکی موراکامی خوندم و به نظرم اونقدر خوب بود که راغب بشم به بقیه کارهاش
          

            دنیای نوشته های موراکامی برای‌من یه دنیای بسیار جذاب،فانتزی و غیر منتظره است.دقیقا جایی که انتظارش رو نداری یه اتفاق عجیب و دور از ذهن میفته که غافلگیرت میکنه و آخر داستان ذهنت رو به کلی درگیر خودش میکنه.چیزی که از آثار موراکامی دوست دارم اینه که هرکس میتونه برداشت خودش رو از داستان داشته باشه.در کل اگه به این اتفاق های یهویی و غیرمنتظره و دور از واقعیت توی داستان های موراکامی یا استعاره ها و نماد های زیاد خوشتون نمیاد شاید خوشتون نیاد و حوصلتون سر بره.
بین داستان ها قلوه سنگی که هرروز جابجا میشود،میمون شیناگاوا و دیدن دختر صددرصد دلخواه رو بیشتر دوست داشتم و بیشتر ذهنم رو درگیر خودشون کردند.
          

            با اینکه به سبک رئالیسم جادویی علاقه چندانی ندارم ولی این کتاب و داستانهاش خصوصا داستان “قلوه سنگی که هر روز جابجا میشود“ و داستان “دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل” رو دوست داشتم
داستانهایی که خیلی شبیه زندگی روزمره ما هستن ولی فاصله زیادی هم از اون دارن!جوری که بعد هر داستان آدم رو به فکر کردن درباره شخصیتها و اتفاقات میندازن .از اون کتابهاست که دوست دارم سر فرصت جمع خوانیش کنم و هرکس بعد از خوانش هر داستان برداشتش رو بگه و دربارش صحبت بشه 
یکی از جذابیتهای کتاب برام کار خلاقانه نویسنده بود که تو دل بعضی از داستان ها یک داستان دیگه گفته میشد و بخشی از قصه با اون داستان پیش میرفت و میشه گفت پیرنگشون از نوع متوالی و ممتد بود.
          

            این اولین کتابی بود که از موراکامی می‌خوندم و راستش اوایل ازش ناامید شدم، اما بعدش یه جاهایی تو دلم گفتم "عالیه!"

بهش 3/5 میدم چون بعضی داستان هاش برام در حد 2  بود و بعضیا در حد 4. البته اون چهار ها هم اونقدر "چهار" نبودن که زندگی آدمو تغییر بدن. فقط داستان خوبی بودن و همین.
          

            نمیدونم چرا داستان های کوتاه موراکامی منو جذب نمیکنه و همیشه از خوندشون پشیمون میشم:(
شاید چون موراکامی بود انتظار زیادی از داستانهای کوتاهش داشتم، چون خودش سروصدای زیادی کرده ولی جالب نبود.

داستان ها زیاد جالب نیستن، پایان بندی عجیبی دارن، انگار مثلن نویسنده اومده این داستان رو نوشته و حوصله نداشته پایان خوبی واسش بسازه و سرهم یه چیزی نوشته:|
داستانها هییییییییییچ کششی ندارن، شروع که میکنی دلت میخاد فقط کتاب رو تموم کنی.
همین دیگ!