اسم کتاب دقیقا روایتگر کل داستان است! 
از یه جایی به بعد دیگه روایت عشق نیست ، روایتگر حماقت!
        

          ‍ ‍ کتاب حکایت جاذبه و دافعه بود. این‌که وزنه جاذبه به سمت کی سنگین‌تر باشد را تو باید تصمیم بگیری.
عشقی که از نوجوانی شروع شد و تا سالمندی ادامه یافت. به نظر خیلی رویایی و دور از ذهن می‌آید. اما گویا یوسا برای طرح شخصیت ریکاردو نیاز به این‌کار داشت. شخصیت وابسته و غیر قابل تغیری که تنها نقطه روشن زندگیش، همین صداقت و پاکیش بود. ریکاردو یا پسر خوب، که نهایت ریسک زندگیش حرکت از پرو به سمت پاریس بود و تا دوسال مانده به آخر عمرش، همان‌جا ماندگار شد. و گویی برای پوشاندن این واماندگی، نیاز به شخصی مانند دختر بد داشت. دختری که حتی نمی‌دانست به چه اسمی بخواندش. 
در مقابل شخصیت سرخورده و عاشق‌پیشه ریکاردو، دختر بد را داریم که از هیچ چالش یا حیله‌گری فروگذار نیست‌. اهل ریسک است و با تکذیب گذشته، خودش را به آینده روشنی نزدیک می‌کند. اما عقده‌های روانی وجودش در مدت کوتاهی از خوشبختی دورش می‌کند. دختری که به جز جاذبه‌های جسمی و جنسی چیزی ازش نمی‌دانیم. نه طرز تفکر و نه شخصیت او مشخص نیست، انگار حتی برای نویسنده هم این دختر مرموز است، که کتاب از دیدگاه ریکی نوشته شده، نه یوسا.
چندین ملیت و هویت برای خودش دست و پا می‌کند و دور دنیا را می‌چرخد بلکه مأمن را پیدا کند. و چون همیشه وصل به این الاکلنگ نامتعادل است، ور احساسی شخصیتش همیشه لنگ می‌زند. این است ک در کنار همه داشته‌هایش، ریکاردو را به عنوان وزنه عاشقانه ترازویش می‌خواهد. دلش را که زد، باز گم و گور می‌شود.
داستان تماما در التهاب ریکاردو برای دختر بد سر می‌شود. چه وقتی در آغوش گرم او دست و پا می‌زند، چه وقتی که گمان می‌کند دارد فراموشش می‌کند و باز به دنبالش می‌گردد!
فصل پایانی خیلی راحت می‌شد حذف شود. دلیلی نداشت مرگ دختر بد و بازگشتش به سوی ریکاردو اعتراف به عشق در پایان زندگیش به تصویر کشیده شود. این که مرگ دختر بد در نهایت کنار عشق‌ ماندگار‌ و‌ قدیمی زندگیش اتفاق افتاد و با این همه سرگردانی، بالاخره در کنار ریکاردو آرام گرفت و تمام کرد. کتاب نقاط ضعف زیادی داشت اما به نظرم نقطه قوتش همین شخصیت‌پردازی بود که یوسا انجام داد. که قاضی نشد و اجازه داد ما ریکاردو را پست و زبون، یا مهربان و عاشق ببینیم. به راحتی خواننده را به دنبال خودش کشاند و مخاطب را در مقام داور گذاشت. گاهی فکر می‌کردم این دوره‌گردی یوسا به دور دنیا شاید به رخ کشیدن اطلاعات جهانگردی باشد که می‌خواهد از هر نقطه داستانی حکایت کند! اما در واقع هر بخش از ترک‌های دختر بد در کشوری افتاده بود. فوکودا، ریچاردسون، آرنو، همسر مارتین یا پدر خودش، نماد آدم‌هایی بودند با نگرش‌های مختلف که هر کدام به گونه‌ای او را جذب کردند یا از خود آزردند. تنها ریکاردو بود که به دلیل ثبات شخصیتش برای او دائمی بود‌. ریکاردویی که نهایت تغیرش، همین سفرهای کاری بود که مجبورش می‌کرد از دایره امن خود در پاریس خارج شود و بعد از اتمام ماموریت با سرعت به سرمنزلش برگردد.
بالانس جالبی بود، گرچه مرا جذب نکرد و باعث خشمم شد. اگر نویسنده این قصد را داشت، خب، موفق شد.
در کنار داستان اصلی، خرده پیرنگ‌ها را دوست داشتم. داستان خوان بارتو، ارشمیدوس یا گراوسکی‌ها از جاذبه‌های نگارش این اثر بود که باعث می‌شد به ادامه داستان امیدوار بشوم. اما قطعا از کتبی بود که فقط به یک بار خواندن بی‌ارزد و ریسک مطالعه دوباره‌اش را نپذیرم.

دختری از پرو/ ماریو بارگاس یوسا
نشر پارسه/ مترجم خجسته کیهان
        

          ادبیات آمریکای لاتین همیشه دستخوش مسائل اجتماعی و رخدادهای انسانی بوده است که ظلم و ستم در مقابل مظلوم قرار می‌گیرد.
حال «یوسا» که نویسنده‌ای از آمریکای لاتین است به حتم چنین داده‌هایی را در آثار خود نمایان ساخته و از آنها بعنوان دست‌مایه بهره می‌گیرد.
«دختری از پرو» اثری ست که در آن آمال و آرزوها در گرو خواستن، ماندن، رفتن و عبور از آن چیزهایی ست که ریشه در وجود شخصیت‌ها دوانده است.
حال در این میان دو شخصیت اصلی نیز دچار تب خواستن یکدیگرند اما باید تصمیمی را بگیرند که...
        

          احتمالاً بقیه پنج ستاره را زیادی بدانند، ولی من در این موضوع، در اکثر مواقع، شخصی تصمیم می‌گیرم. پس همین پنج ستارۀ کامل را بهش می‌دهم.
تلخ بود و عاشقانه. حتی احمقانه. موقع خواندنش، خیلی گریه کردم. نه برای ریکاردو یا شیلیایی کوچک، بلکه برای خودم. برای حماقت خودم، که بنظر شبیه به ریکاردو می‌آمد...
خواندنش برایم بسیار لذت بخش بود و طولانی بودنش را هم بسیار دوست داشتم... پر از جزئیاتی بود که با دانستنشان لبخندم کش می‌آمد.
ولی سانسور! خدای من. حداقل خداروشکر که برای جاهایی که حذف کرده بود سه نقطه‌ای گذاشته بود تا بدانیم که حذف شده، اما، این چه وضعیتی ست؟ حرص آدم درمی‌آید. هرچند چیز خیلی خاصی هم نباشد.
        

          رضا براهنی: هر چیز قاعده ای دارد جز عشق؛ و عشق، انگار تا ابد بی قاعده است.

داستان حکایت از یک عشق عجیب و غریب داره.اما عشق و عجیب بودن و به قول براهنی، بی قاعده بودنش کاملا طبیعی است. نمیشه عشق رو با یه خط کش ده سانتی بسنجیم و اگر از این ده سانت بیشتر بود بگیم نه نه مناسب نیست.عشق وجودش همین به هم زدن قواعد و خط کش‌هاست. به مسیر خودش رفتنه. مجنون وار و کارهایی سر زدن که کسی حتی خود عاشق انتظارشو نداشته و نداره.عشق نیرویی است که مثل توفان قادره همه چیز رو در خودش بپیچه، پس عجیب بودنش عجیب نیست که عشق ذاتا عجیب و غریب بودن رو در خودش داره.
کتاب عشق ریکاردو پسر خوب به دختر بد در طی دهه ها از نوجوانی تا پیری است.ریکاردوی قصه ما در راه عشق ورزیدن به دختر بد، خسته نمیشه، زندگی در کشورهای مختلف و هر بار بی وفایی دختر بد باز هم ریکاردو رو از مسیری که در پی عشق ورزیدن به اوست، پشیمان نمیکنه.
داستان بر خلاف آثار قبلی که از یوسا خونده بودم، روایتش خطی و مستقیم و راحت بود.پیچیدگی سور بز و روزگار سخت رو نداشت اما من اون دو داستان رو علی رغم پیچیدگیهاشون - به ویژه صد صفحه ابتدایی سور بز که یک کلاف سردرگمه و در ادامه فوق العاده میشه – بیشتر دوست داشتم.بخشی از این کم دوست داشتن، به نظرم به ترجمه خانم کیهان و (...) زیاد کتاب برمیگرده که خبر از سانسور داره و خب لذت مطالعه رو از آدم میگیره.اسم کتاب در واقع دختر بد هست که مترجم به دختری از پرو بازگردانی کرده!!!  حدس میزنم اگر مترجم کتاب جناب عبدالله کوثری بود از داستان لذت بیشتری میبردم، انگار نام یوسا با این مترجم چیره دست به هم پیوند خورده و اون لذت خواندن یوسا عزیز رو جناب کوثری میتونه به خواننده منتقل کنه.
        

          می‌دونم که دختری از پرو، بهترین رمان یوسا نیست.
می‌دونم که دختری از پرو، بین پنج تا کتاب مطرح یوسا هم نیست.
می‌دونم ترجمۀ کتاب افتضاحه.
می‌دونم که داستانش یک مقدار کلید اسراری بود.
می‌دونم، می‌دونم، می‌دونم.
اما این‌ها باعث نمی‌شه که دلم عمیقاً برای "دختر بد" تنگ نشه. دختر بد رو دوست داشتم، نگاه بدون قضاوت ریکاردو رو دوست داشتم، عشقش رو دوست داشتم، تاریخ لابه‌لای خطوط کتاب رو دوست داشتم، دختر بد رو خیلی دوست داشتم، خیلی... دلم براش تنگ می‌شه.
عمیقاً دلم می‌خواد کسی من رو همونقدر دوست داشته باشه که ریکاردو، دختر بد رو دوست داشت، و من همونقدر مطمئن باشم که کسی هست که در هر شرایطی من رو می‌پذیره، همونطور که دختر بد به ریکاردو اعتماد داشت.
        

          داستان چیزی ندارد، شبیه فسق‌نامه‌هایی که بسیاری از نویسندگان مدرن، مثلا مارکز در دلبرکان...، نوشته‌اند اما با رنگ‌و‌بویی عاشقانه‌تر و پایانی جذاب‌تر. معشوقه پیکارویی است که هر چند سال یک بار در قالبی نمایان می‌شود و باز راوی عاشق را به بازی می‌گیرد و مردانی را طعمهٔ هوسبازی و طمع خود می‌کند. 
اما از این خلال، مطلوبی که دست خواننده را می‌گیرد بسیار جالب است. یوسا به واسطهٔ این پیکارسک به نحوی تاریخ اجتماعی و فرهنگی نیمهٔ دوم قرن بیستم را نوشته است. از آمریکای جنوبی و انقلاب‌های چریکی شروع کرده، به فرانسهٔ روشنفکری رفته، سر از لندن هیپی‌ها درآورده، ژاپن تکنولوژیک را به تصویر کشیده و سپس اسپانیای بازنشستگی‌اش را به رقم کشیده است. 
کل کتاب به نظرم چیزی ندارد جز همین فایدهٔ تجربهٔ زیست در این دوره از تاریخ فرهنگی.
        

          یکی از رمانهای خوب یوساست اما اون شکل تیپیک رمانهاش را نداره. شاید چون داستان در پرو نمیگذره و درباره یک پسری هست که درگیر عشقی عجیب و غریب میشه و ما با این پسر بزرگ میشیم تا وقتی که مترجم بین المللی میشه و به خیلی کشورها سفر میکنه و عشقش همیشه به شکلی غیرمنتظره در مسیرش قرار میگیره. کتاب پر از سانسوره