گاهی وقت‌ها به اعتماد‌به‌نفس بعضی نویسنده‌ها غبطه می‌خورم.

نامه‌های یک مادر به دخترش دربارهٔ مردهایی که دوست داشته شوهرش باشند و نشده و بالاخره پدر دخترش را پیدا کرده.
همین.
کتاب در حد یک پلات ساده باقی می‌ماند.
تنها و تنها نقطهٔ شاید قوت کتاب، طنز معمولی‌ای‌ست که دارد و در بهترین حالت می‌توانید نسخهٔ صوتی‌اش‌ را در ترافیک حکیم گوش کنید تا حواستان از بددستی رانندهٔ کناری پرت شود:)
یک رضا عطارانِ دههٔ هشتادِ روی‌کاغذآمده!
و به شدت ضد زن. و یک‌موقع بد نباشد که نشر فخیم و روش‌َن‌فکر!ِ چشمه یک همچین محصولی بیرون داده؟!
دوستان نویسندهٔ فمنیست عشقِ ستاندنِ حقِ زنانِ مظلومِ سرزمینم کجای مجلس نشسته‌اند؟!
          

            یه کتاب بامزه و خنده دار
و خوب در مدل خودش

          

            من کتاب صوتی این اثر را با صدای خانم «آزاده مویدی فرد» گوش دادم که خوب بود بجز زمانی که می خواست صدای مردانه را اجرا کند که ... می گیرید چی میگم؟
قضیه از این قرار است که دخترمون شوهر میخواهد و هرکس از راه می رسد را می خواهد تبدیل به شوهر کند حتی صدای ضبط شده سامانه های شهرداری!
بامزه و در عین حال لوس بود!
یک نکته که در طول کتاب بهش فکر میکردم این بود: به نظرم پیاده کردن طنز در واقعیت بهتر است تا این که در یک دنیای بدون چارچوب داستان را روایت کنیم چون چارچوب می تواند خلق موقعیت طنز کند. اگر در فضایی که مخاطب نمی شناسد و قواعد آن را نمی داند داستان سرایی کنید نتیجه ای جز گیجی مخاطب ندارد. قواعد پیش فرض را باید استفاده کنید یا باید قواعد دنیای خودتان تشریح کنید. یک جا شما غیرت را وارد داستان می کنید ولی در حالی که داستان شما چارچوب ندارد. منظور از چارچوب را که می دانید چیست؟! برای من این موضوع شیرینی متن را می گیرد یا کاهش می دهد.
این سری نظرات درباره طنازی خانم ها دارم که جامعه تحمل شنیدنش را ندارد، بگذریم🧐
          

            <img src="http://www.upsara.com/images/flhd_capture.png"/>
 با این کتاب کلی خاطره ی خوب دارم. داستان کتاب به قدری بامزه و پرماجرا بود که من هی می خندیدم و هی افسوس می خوردم  که چرا نویسنده هایی مثل خانوم زارع انقدر کم داریم 
خوبیه کتاب این بود که حتی یه لحظه هم از خوندنش خسته نمی شدی ... یعنی تا حوصلت می اومد که سر بره یه اتفاق جدید میوفتاد و دوباره یه ماجرای تازه شروع می شد. خلاصه که کار خوشمزه ای بود و واقعا از خوندنش لذت بردم
          

            کتاب خوبی بود تو مدت زمان کوتاه خوندمش...از اون کتابایی که تو تایم استراحت میشه خوندش و ازش لذت برد...در کل حال خوب کنه ولی چندتا نکته وجود داره...

۱_عملا ما هیچ شخصیت پردازی در کتاب نمی بینیم.شخصیت های فرعی که بماند،شخصیت اصلی هم به هیچ وجه تصویر درستی ازش به مخاطب القا نمیشه مخاطب بتونه راحت تره بشناسدش و ازش لذت ببره...
۲-برخی داستانا به نظر اضافی می رسن...به اندازه کافی روشون کار نشده و نمی تونه از مخاطب خنده بگیره...
۳-یکمی مبالغه زیادی چاشنی جهان داستان شده به طوریکه با اتفاقاتی که رخ میده مخاطب با خودش میگه این جهان برام قابل درک نیست...

ولی در نهایت دم خانم زارع گرم...سرگرم کننده و روان بود کتابشون....