ذوب شده، روایت درد است.
دردی که آدم نمی‌داند مستحقش است یا نه.
ولی به هرحال، کشیده و می‌کشد، آنقدرها که شانه‌هاش خم شده‌اند و توانی برای ادامه دادن نیست.
اگر ذوب شده را بخوانید، عباس معروفی صفحه به صفحه شما را در درد ذوب می‌کند و در آخر هم به فراغتی می‌رسید که اگرچه هیچ توفیری ندارد، اما باز، از درد کشیدن بهتر است!
          

            به دنبال دری بودم گمشده بر دیوار،
که هیچ گاه به رویم باز نشد.
_
سلام و درود.
بررسی و نگاه اجمالی به رمان ذوب شده، اثر نویسنده ی بزرگ و فقید کشورمان عباس معروفی.
معروفی معتقد است کلمه، زبان و داستان باید ساده باشد. فرمالیسم در نثر راه به جایی نمی برد. معروفی بلد بود به زبان بیهقی داستان بنویسد ولی می دانست به درد مردم نمی خورد. او بنا نداشت جدول کلمات متقاطع درست کند که مخاطب موقع خواندن یک فرهنگ لغت هم همراهش باشد. 
او در آثارش کلمه ها را با وزن و موسیقی و چیدمان خاصی کنار هم قرار می داد که مخاطب بعد از خواندن کتاب، شروع کند در آن زندگی کردن و فکر کردن. 
و اما رمان ذوب شده:
معروفی در این اثر برخورد حکومت دیکتاتوری و نظام سلطه را با هنرمندان و نویسندگان به تصویر می کشد. 
معروفی جامعه ای را نشان می دهد که نویسنده اش در داستان های خود گم می شود و خود را باز تولید می کند. 
اما سئوالی که این کتاب دارد این است؛ 
آیا نظام سلطه و دیکتاتور مآبانه گزینه ی خوبیست برای اداره ی جامعه؟ 
بریده ایی از رمان ذوب شده:
به راستی که از تولد تا مرگ، پرتاب سنگی از دست کودکی به جای نا معلوم است که دلایل و عواقبش بر سنگ و زننده و خورنده، هیچ معلوم نیست. 
روحت شاد نویسنده ی بزرگ من.
          

            اولین چیزی که در مورد این کتاب دوست دارم بگم اینه که اگر من نویسنده‌ی این کتاب بودم (حالا که نیستی!) اسم کتاب رو قطعا ذوب شده نمیذاشتم، پس چی؟ احتمالا غریق... به نظرم این اسم هم مفهوم ذوب شدن مد نظر نویسنده رو به آدم میده و هم اون شکنجه‌های داخل زندان رو تصویر می‌کنه. داستان کتاب در مورد معلم و نویسنده‌ای هست که دستگیر شده در حالی که از چیزی خبر نداره، بی دلیل گرفتار شده و به خاطر شکنجه‌ها مجبور میشه داستان سازی کنه و اعترافات ساختگی بکنه و در نهایت در اعترافات خودش غرق میشه. به نظر شخصی این کتاب تا حدودی برای عباس معروفی ضعیفه مخصوصا که یه جاهایی به نظر میاد که نکات اشتباهی در مورد زمان وقوع اتفاقات توی کتاب هست که بگذریم اما میشه گفت از خیلی چیزا بی اطلاع بوده که همه 
میدونن ولی اینطوری لطیف نوشته؟ بیاید از این یکی نگذریم و ستاره‌ها رو کم بدیم.ه

پ.ن: میخواستم دو ستاره بدم، ولی چون ما انسانها نسبت به اهالی عالم مردگان دل رحم تریم، سه میدم.ه
          

            گفتار اندر معرفی کتاب از زبانِ نویسنده
رمانِ «ذوب شده»، خیال‌ها و خاطره‌های من از فضایی است که در آن نفس کشیده و زیسته‌ام، داستانِ نویسنده‌ای که زیرِ بازجویی و شکنجه ناچار به قصه‌پردازی شده و آن‌گاه در قصه‌های خودش گم می‌شود.
حاصل کار و تلاش داستانی من در سال‌های جوانی است که می‌بایستی در همان زمان انتشار می‌یافته، نقد می‌شده و بر کار و راهِ ادبی‌ام تاثیر می‌گذاشته اما ما آدم‌هایی هستیم که زمان و مکانمان به هم ریخته، نمی‌دانیم کی، چرا و کجاییم!
و من نمی‌دانم حالا باید خوشحال باشم یا غمگین که نخستین رمانِ من بیست و شش سال دیر به دستِ خوانندگانش می‌رسد، جوانِ بیست و شش ساله‌ای که هم سن و سال‌هایش را نمی‌شناسد و نمی‌داند کجا باید بایستد، کنار متولدینِ پاییز ۱۳۶۲ یا متولدین پاییز ۱۳۸۸، وافعا نمی‌دانم، کدام؟

گفتار اندر داستان کتاب
داستان رمان در مورد معلم و نویسنده‌ای سی و شش ساله، متاهل و دارای دو بچه به نامِ «ناصر اسفاری» است که به شکلی که در داستان می‌خوانیم به دلیل ارتباط با شخصی به نامِ «آزاد» گرفتار و توسطِ وزارت اطلاعات زندانی می‌گردد و تجربه‌های سیاه، دردناک و تاثیرگذارِ او در زندان را در این کتاب می‌خوانیم.

نقل‌قول نامه
"هیچ‌کس متوجه رنج دیگران نمی‌شود."

کارنامه
من قلمِ عباس آقای معروفی رو دوست دارم و شیفته‌ی سبکِ نوشتنِ او هستم اما این دلیلِ خوبی نیست که نقدی به کتابش وارد ندانم.
داستان زنده بود و گیراییِ زیادی داشت اما یک ستاره بدلیل مشخص نشدنِ وضعیتِ آزاد از کتاب کم می‌کنم و یک ستاره نیز به دلیل اینکه نویسنده دلیلِ زندانی شدنِ شخصِ اولِ رمان را به وضعیتِ آزاد گره زده بود و با مبهم ماندنِ وضعیتِ آزاد، عملا آزاد شدنِ ناصر اسفاری (شخص اول رمان) را در انتهای کتاب برای ما تبدیل به یک علامت سوال بزرگ کرد و به همین دلیل نهایتا ۳ستاره برای این کتاب منظور می‌کنم.

بیست و یکم خرداد یک‌هزار و چهارصد
          

            ذوب شده؛ تلخ، دردناک، رنج‌آور

⚠️کتابی که هرگز نباید از سر تفنن و وقت‌گذرانی خوانده شود⚠️

چندی است که سوزن کتابخوانی‌ام در آثار عباس معروفی گیرکرده است. بعد از رفتن معروفی و دیدن سوگنامه سیدمهدی شجاعی در سوگ‌اش بر آن شدم ببینم این معروفی کیست که شجاعی چنین سوگوارانه برایش چکامه‌سرایی می‌کند. سمفونی مردگان، سال بلوا، دریاروندگان... و نام تمام مردگان یحیاست را خواندم و به عنوان پنجمین اثر نویسنده، اولین رمانش را انتخاب کردم؛ ذوب شده!
اینکه نویسنده سی‌وشش سال در انتظار چاپ کتابش می‌ماند آنقدر برایم عجیب نبود که حاضر به چاپ شدن اولین رمان آن هم بعد از سمفونی و سال بلوا تعجبم را برانگیخت.
کتاب زهر است ولی چنان نیست که بخواهی به سینه دیوار بکوبی‌اش! این هم به هر حال هنری است، زهرمار بنویسی و مخاطب حاضر شود کلمه‌ به کلمه و سطر به سطرش را در حلق مغزش بچکاند. معروفی در پاییز ۶۳ چنان نوشته که گویی از معروفی دهه هفتاد می‌نویسد.
معروفی را باید خواند به دلیل سبکش؛ به دلیل تصویرسازی‌اش؛ بدلیل قلمش. قلم معروفی را باید چشید تا فهمید نویسنده چگونه نویسنده می‌شود، نویسنده می‌ماند و نویسنده می‌میرد اما تراز نیست.