«من دانای کل هستم»
اثری از مصطفی مستور متقدم!
بله! من مصطفی مستور را به دو زمان متقدم ومتاخر تقسیم میکنم،علت هم سیر بارز تکامل آثار او و خود او و جهان ادبی او در این سالهاست...

عقیده دارم همانطور که «همسایه ها»ی احمد محمود را اهالی بومی دیار جنوب «بیشتر» می فهمند چرا که آن را زندگی می کنند، برخی از اثار مستور نیز چنین حکمی دارند.

از این مجموعه داستان کوتاه دو اثر آن بیشتر به دلم نشست که یکی از آنها فضای بچه گانه تر داشت. اصولا مستور وقتی شروع می کند راجع به کودکان می نویسد، نمی نویسد! بلکه خاطرات اش را ماهرانه در پس تکنیک های روایی پنهان می کند که همین موجب جذاب شدن نوشته هایش می شود
          

            مجموعه ای از هفت داستان کوتاه با ته مزه عشق که همین وجه اشتراک همه آن هاست. عشق هایی که گاه فرجام غمناکی دارند و گاه بی سرانجام اند. جملات کوتاه و تاثیر گذار را میتوان یکی از نقاط برجسته این اثر دانست. روایت شیرین و روان هر داستان توانسته مخاطب را با خود همراه کند. روایت داستان ها برخلاف نام کتاب از زبان من راوی است و نه دانای کل. در واقع دانای کل نام داستانی از این کتاب است که روایت نویسنده ای را به تصویر کشیده که شخصیت های داستانش وارد زندگی اصلی او شده اند....
          

            من واقعا کاراکترهای زنده ی مستور رو دوست دارم. من همیشه به این که آخر داستان یونس و سایه چی می شه فکر می کردم و آخر اون داستان، توی این کتاب اومده و حتی چگونگی نوشته شدنش!! من از این موضوع لذت بردم!

و داستان "و ما ادراک ما مریم" رو ده بار خوندم یا حتی بیشتر! توصیف هاش بی نهایت زیبا نیست؟ کلمه ها مثل هفت جنازه کنار هم... 

من عاشق سوسنم که نیروی عشق نجاتش می ده، عشقی که تنها تجربه اشه که به وصل منجر نمی شه! 

من با استاد عاشق کتابدار دانشگاه می شم، من با عیدی و رسول و اسی بازی می کنم...

به نظرم کتابی نیست که تا تمومش نکردی بتونی زمین بگذاریش!