رمان نامه‌هاییست که از قول یک بزرگسال و از زبان یک کودک نوشته شده‌اند.. 
داستان روایت اتفاقات زندان از نگاه کودکی‌ست که نامش «باریش» است (به معنی صلح) و نامه‌های برای یک دختر سیاسی آزاد شده می‌نویسد. با اینکه نویسنده در ابتدای داستان اشاره می‌کند که این نامه‌ها را من به جای آن باریش نوشته‌ام، اما داستان‌ها و ماجراهای زندان، از چارچوب کلیشه بیرون نمیاید و در نتیجه تاثیرگذاری‌اش را از دست می‌دهد. ساختار رمان -نامه‌نگاری (roman épistolaire) بیشتر از آنکه برای انتقال سیاهی روزگار زندانیان و نقد ساختار حاکم به کار بیاید، گامی ساده و سهل برای فرار از چارچوب زمانمند و پیش‌بردن قصه در زمان عمل کرده است.
در مجموعه کاری ضعیف و کلیشه‌ای
          

            دستانت را رها بگذار، رها برای لمس کودکانه‌هایی که پشت میله‌هایی فولادین رنگ باخته‌اند. برای درک عواطف باریش، کودکی که کسی را بیرون از زندان ندارد و مجبور است با مادر محکومش‌ روزها و لحظه‌های آغازین حیاتش را در جمع افرادی بگذراند که هر یک در جزر و مد این اقیانوس هراسناک زندگی از نفس افتاده‌اند.
یافته‌هایتان از این کتاب ارزشمند خواهد بود. امید، عشق، وفاداری و کلمات دیگری که شنیدنشان در فضای محبوس و محروس ‌زندان شاید خنده‌ دار باشد. 
دستانتان را رها بگذارید...
          

            به اون آقا گفتم نگاه کن بادباک فرار کرده. اما بهش شلیک نکنی‌ها
چشم آقاهه پر اشک شد. برایم سیمیت خرید. به بادباک هم شلیک نکرد. شاید اگر مادرم هم فرار می‌کرد، به او شلیک نمی‌کرد
اینجی، آن‌بادبادک چطور فرار کرده بود؟
          

            راستش در کتاب خیلی خبری از داستان نیست
بیشتر بیانیه‌های سیاسی نویسنده‌ست که 
دارد از زبان یک کودک گفته می‌شود.
در همان نامه‌های اول نویسنده موفق می‌شود 
دل خواننده را برباید؛ دلیلش هم زبان ساده‌ و
و کودکانه‌ی نامه‌هاست. اما این ابزار از یک جایی 
دیگر توانش را از دست می‌دهد.
          

            رمان به سبک نامه نگاری چندتایی خوندم و خب این کتاب ضعیفترینشون بود، لحن کودکانه و سوالات کودکانه ای که شخصیت اصلی میپرسه اصلا خوب درنیومده و کاملا مشخصه یه بزرگسال داره نظریه هاش درباره ی عالم رو میچپونه تو دهن یه بچه.. نامه ها روند خاصی رو طی نمیکنن و از جایی به بعد تکراری و ملال انگیز میشن
          

            کاش اول بعضی از کتاب ها مینوشتند، خطر غم‌آلود شدن.
نگذار به بادبادک ها شلیک کنند، ساده، صریح و کودکانه بود، شاید به همین خاطر هم تا این حد به دل می‌نشست..
سوال های باریش،دلتنگی ها، سادگی بی حصر و اندازه این پسرک  و علاقه عمیق و واقعی او چیزی بود که این کتاب را فراموش نشدنی و تاثیرگذار می‌کرد.
          

            باریش کوچولو راوی کنجکاو و دوست داشتنی این کتابه
داستان تو زندان زنان جایی که هر کدومشون به خاطر یه عمل
که کمی به سیاست ربط داشته دستگیر شدن و اومدن اینجا
از کتاب های سیاسی خوندن تا نویسنده بودن و ... تو این سلول ها هستن.
تو این ۱۱۹ صفحه فقط نامه هایی رو میخونیم که باریش
به اینجی یکی از دوست هایی که قبلا زندانی بوده پیششون و حالا آزاد شده نوشته که از دید یه پسر کوچیک و معصوم. با اینحال نویسنده طوری از راوی استفاده میکنه که پشت هر یک از حرف ها و سوال های باریش یه مفهوم بزرگی وجود داره.
کتاب خیلی قوی نیست، یه رمان کوتاه و زیباست که نویسنده به خوبی تونسته حرف هایی که تو دلش بوده رو بنویسه و به هدفش رسیده و از این نظر ارزش یک بار خوندن رو داره