داستان جالبی بود میتونستی اون رو دنبال کنی ولی محسور کننده نبود.
        

          راوی داستان مردی است میان سال، پسر نامشروع شاهزاده ای روس ، خبرچین و جاسوس سابق پلیس مخفی مخوف روسیه تزاری ، که شبی از شب های دهه سی میلادی در کافه ای در پاریس سرگذشت خود را برای چند تن از مشتریان تعریف می کند.این سرگذشت چنان پرماجراست که شنوندگان را مسحور خود می کند و مفهوم زمان و مکان ضمن نقل رنگ می بازد...

" توضیح پشت جلد کتاب"
        

          بسیار داستان جذاب و عالی بود. حکایت فردی که خود را یک  شاهزاده می داند که به آن خیانت شده و در صدد انتقام از پدر خود دست به اقدام می زند. در این عین اتفاقات جالبی برای او رخ می دهد.
        

          شخصی که در داستان نامی ندارد! در هتلی رو به روی رستوران «تاری باری» زندگی می‌کند، هر روز از پنجره به مشاهده‌ی آنجا می‌پردازد و برای صرف شام به آنجا می‌رود. در رستوران مردی را میبیند که احساس عجیبی به آن دارد، و بقیه‌ی داستان تا حدود آخر کتاب در مورد این شخص است، گالوبچیک. این مرد در اثر اتفاقاتی ماجرای زندگی خود را در یک شب تا صبح برای مشتریان کافه رستوران تعریف می‌کند. مردی که در گذشته عضو پلیس مخفی روسیه بوده و همچنین فرزند نامشروع یکی از شاهزادگان آنجا. پس از این شب تا صبح باز به مرد بی نام ابتدا بر میگردد و چند صفحه‌ای دیگر به او می‌پردازد. داستان از ابتدا با کشش و جذابیت خوبی شروع میشه اما کم کم به نظرم از جذابیت داستان کم‌ میشه و قابل پیش بینی. اما آخر کتاب باز اندکی جذاب تر میشه. به هر حال کتاب سرگرم کننده‌ای هست ولی به نظرم اونقدری که نویسنده سعی داشته راز آلود و هیجانی باشه در نیومده
        

          داستان کتاب بسیار روان و جذاب بود، خالی از پیچش های فلسفی و فرمی. . این کتاب هم مثل دیگر آثار روت، شرح سرگشتگی انسان و کشاکش تمایلات و احساسات انسانی ست، با این قید که خالی تظاهر و شعارزدگی هست.
درکل از نظر بنده قطعا کتابی هست ک ارزش خواندن داشته باشه!
اگر ک علاقه مند به ادبیات روسیه هستین؛ پیشنهاد میکنم ک مطالعه کنید! ( هرچند که کتابهای روت جزء ادبیات آلمان هست..)
        

          داستان زندگی "یک آدم رذل"
تمام آنچه که شخصیت اصلی داستان تعریف میکرد تنها گوشه‌‌ای از رذالت و واقعیت جامعه بشری است.
انسان هایی در طمع قدرت و پول که خودشان را محق میدانند برای هر آنچه که ندارند.
داستان از حقوقی صحبت میکند که شخصیت اصلی حتی نیمداند چیست ولی در جست و جوی آن است
به دنبال نامی میگردد که کاربردش را نمیداند و سراغ عشقی را میگیرد که خب همانم جز برای اثبات قدرتش نیس
        

          من که بالاخره نفهمیدم
[لوتسیا و شاهزاده جوان رو کشته یا نکشته
یا اون دو برادر رو به جایشون کشته
چرا که جای زخمی بالای ابروی لوتسیا وجود داشت
و چرا قاتل ما از لوتسیا فراری بود؟؟ (hide spoiler)]
عجیب و غریب بود آخراش انصافا
چه بسا [قتلی هم اصلا اتفاق نیفتاده باشه (hide spoiler)]
اصلا حتی نزدیک به کتاب خاطرات یک آدمکش هم نیست
ولی خب یه جاهاییش واقعا خوب بود و بخاطر همونجاها سه ستاره
مثل:

"دوستان من، عشق، بر خلاف آن ضرب المثل بی معنی، ما را کور نمی کند، بلکه بر عکس، چشممان را باز می کند. انسان به هر کس و هر چیزی هم که عشق بورزد رفته رفته بینا می شود، نه کور."
        

          فضاسازی بسیار حیرت انگیز 
        

          جناب روت بار دیگر در اعترافات یک قاتل که در مهاجرت به پاریس نگاشته، قدرت قلم خود را به نمایش گذاشت.
تمام کتاب صحنه‌‌ای از نمایشی است که در ذهن خواننده به اجرا در می‌آید و در انتها این تماشاگران هستند که به احترام جناب روت و شاهزاده گالوبچیک کلاه از سر برمی‌دارند.
به نقل قول از علی اسدیان، مترجمِ توانای اثر، به راستی که جناب روت در آثارش شخصیت‌هایی را به تصویر می‌کشد که همواره در جست‌وجوی هویت خویش هستند و دانسته یا ندانسته عدالتی را می‌جویند که وجود ندارد.
« در آن ایام، در آرزوی مرگ بودم، چون هنوز خیال می‌کردم مرگ عذابی است که با آن می‌شود تقاص پس داد. بعدها بود که فهمیدم مرگ رستگاری است. من شایسته‌ی مرگ نبودم و او هم به همین دلیل به نجاتم نیامده بود.»