شبکه‌ی اجتماعی کتابدوستان

                نیما پای شعر «شب همه شب» نوشته: «این شعر را به عمد به دو وزن ساخته‌ام.» دقت کنین: «نسروده»، که «ساخته». جای دیگه‌ای هم یدالله رؤیایی از نیما می‌پرسه: «نیما خان! مدتی است که شعر نمی‌گویید؟» و نیما توی جوابی که می‌ده، از عبارت شعر «گفتن» استفاده نمی‌کنه، از شعر «ساختن» استفاده می‌کنه. این نگاه به ادبیات رو خیلی می‌پسندم من. نگاه دقیق و فنی و مهندسی‌شده، نگاهی که توش برای هر خلق فرمی و ادبی‌ای زحمت جداگونه‌ای کشیده می‌شه و دقت‌ورزی جداگونه‌ای اتفاق می‌افته.

«یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» رو به همین دلیل دوست دارم. انگار نجدی پنس برداشته و واژه‌ها رو با دقت هرچه تمام‌تر کنار هم چیده. بعد هم حسابی حواسش بهشون بوده و گَردشون رو گرفته و عقب‌جلوشون کرده تا رسیده به ترکیب مطلوبش. تقریباً هر کدوم از داستان‌کوتاه‌های این مجموعه یه تلاش ویژه‌ی فرمی-ادبی رو توی خودشون جا داده‌ن و این محشره: توی یکی راوی عوض می‌شه، توی یکی راوی یه عروسکه، توی یکی شخصیت اصلی کر و لاله. اون چیزی که تحت‌عنوان شاعرانگی نثر بیژن نجدی ازش یاد می‌شه هم خیلی دلچسب و مناسب جلوه می‌کنه توی داستان‌ها و به میزان ظریف و مناسبی، به ایجاد ابهام، لابه‌لای سطرهای کتاب، کمک می‌کنه. نمی‌دونم اگه نجدی بیشتر عمر می‌کرد، می‌تونست رمانی همین‌قدر سنجیده و مهندسی‌شده بنویسه یا نه، ولی از پس داستان‌کوتاه نوشتن که خیلی خوب براومده.

چهارپنج‌تا از داستان‌های کتاب رو قبل‌تر خونده بودم برای یه کلاس و یه آزمونی. بالاخره تونستم باقی‌ش رو هم بخونم و راستش الان بسی تشنه‌م که دوباره از سر تا ته بخونمش کل کتاب رو. شب سهراب‌کشان، چشم‌های دکمه‌ای من و سه‌شنبه‌ی خیس دوست‌داشتنی‌تر از بقیه بودن برام. ممنون آقای نجدی و ممنون طاهر، ملیحه و مرتضی.
        

                پس از مدت‌ها و فاصله‌هایی که بین خواندنش افتاد، بلاخره تموم شد.
اگه بخوام توی چند خط معرفیش کنم یه رمان فلسفی،
 پر از دغدغه‌های فیلسوفانه است که در قالب داستان در اومده.
شروع و پایان جذابی داشت.
اما به سختی از میانه‌ی کتاب عبور کردم!
کتاب شخصیت پردازی‌های خیلی خوبی داره و به طرز شگفت آوری جامعه‌ی طاعون زده رو به تصویر کشیده، چیزی که عین به عینش رو در دوره‌ی کرونا شاهد بودیم. 
گرچه کتاب بنظر من سخت خوانه اما از اون کتابایی که واقعا ارزش داره تا سخت خوانیش رو تحمل کنیم.
        

                 سفر به  تاریک ترین  و خشن ترین  و دور افتاده ترین  مکان روی زمین  از دل کوهها صخره ها باتلاق ها .. نبرد با وحشی ترین و خونخوارترین قبایل بدوی داستان پسری بدون اسم تنها با یک خاطره مبهم  از گذشته  برای زنده ماندن  در جهنم مکزیک 
همراه شدن با دسته ای از بی رحم ترین  دسته از  محکومین و مزدوران  برای طی کردن مسیری بدون بازگشت  با پایانی غیر قابل پیشبینی 
        

                کتاب جالبی بود 
در باره پسری که به مدرسه ای جدید رفته و از دوست صمیمی اش جدا شده 
مشکل او در مدرسه جدید پیدا کردن دوست است و نمرات او که از نظر پدرش قابل قبول نیست 
البته با کمک پرستارش کمی اوضاع برای او فرق میکند 
        

                از مقدمه شروع میکنم. این کتاب یک مقدمه آموزنده و پر از نکته از مترجم مرحوم نجف دریابندری دارد. برای مترجم‌ها و نویسنده‌ها خواندنش لازم است و  نکات خیلی خوبی درباره زبان و لحن نوشته.
داستان از زبان آقای استیونز روایت میشه. پیش خدمتی که در یک عمارت، مدیریت امور را برعهده داشته و از پس مهمانی‌های چند ده نفری بر می‌آمده.
استیونز در روزهای سفر خود برای دیدن یکی از سرخدمتکارهای قدیمی عمارت، خاطرات مهم زندگی خود را مرور می‌کند.
بیشتر این خاطرات، قسمتهایی هستند که به خانم سر خدمت‌کار مرتبط می‌شوند.
استیونز به اصطلاح از تشخصی برخوردار هست که مدام در تلاش برای حفظ چهره‌ای موجه و موقر از خودش هست. حتی زبانی که به آن صحبت می‌کند و چیزهایی که سعی می‌کند یاد بگیرد، همه برای حفظ سمت او و رسیدن به هدفش به عنوان یک پیش‌خدمت خوب است.
گرچه خواننده از دیالوگهای اطرافیان با استیونز متوجه تغییر حالت و احساسات پنهان شده‌ی او می‌شود.
روایت استیونز از دوران جنگ جهانی و لابی های پشت پرده‌ی قدرتمندان، به مسائلی اشاره می‌کند که برای اهل تاریخ، جذاب است.
کتاب در قسمتهایی ممکن است خسته کننده شود ولی وقتی کم‌کم به عنوان خواننده به عمق احساسات استیونز دست پیدا می‌کنیم، این مورد دیگر به چشم نمی‌آید.

(کتاب را همین الان تمام کردم و احساس میکنم زبان استیونز روی نوشتن من هم تاثیر گذاشته 😅)

در نهایت کتابی بود که دوستش داشتم. البته که اصلا نمی‌توانم شخصیت استیونز را هضم کنم و با او همذات پنداری کنم.

        

                فکر نمی‌کردم دوباره روزی بیاید که با خواندن کتابی اشک بریزم...

آه زه‌زه! چه غم سنگینی روی شانه‌های نحیف شش سالگی‌ات گذاشته شد.

        

                خواندن تاریخ همیشه لذت بخش است؛ به خصوص زمانی که به صورت داستان بیان شود. داستانواره‌های تاریخ چند داستان تاریخی را روایت می‌کند بدون این که بخواهد آن را با سند و مدرک به شما اثبات کند. در اصل شما چند داستان را از دل تاریخ می‌خوانید. این که این وقایع اتفاق افتاده یا نیفتاده اهمیتی ندارد. چون قرار است قصه بشنوید.
خواندن این کتاب بسیار لذت بخش است.
        

                جنایت و مکافات
نویسنده: فئودور داستایفسکی
مترجم: مهری آهی
چاپ هفتم: ۱۳۸۸
انتشارات: خوارزمی
تعداد صفحات: ۷۷۷

📚📚📚📚📚📚📚📚📚

« وقتی که مرتکب قتل می شدم، چیز دیگری بیش از پول برایم مطرح بود... در آن وقت لازم بود بدانم که آیا من هم مانند همهٔ مردم شپش هستم یا انسانم؟ آیا من می توانم از حد معین تجاوز کنم، یا نمی توانم؟ آیا جسارت این را دارم که خم شوم و آنچه می خواهم بردارم ، یا نه؟ آیا موجودی ترسو و بزدلم یا صاحب حق و اختیار هستم...»

«رادیون رومانویچ راسکلینکف» دانشجوی سابق رشتهٔ حقوق است که در فقر مطلق بسر می برد. او که در سن پترزبورگ در اتاقکی کهنه و نمور زندگی می کند، بعد از دریافت نامه ای از مادر و خواهرش و روایت تلخ مادر از آنچه بر « دونیا» خواهرش گذشته ، بر تصمیم خود برای قتل پیرزن رباخواری به نام «آلینا ایوانونا» راسخ تر می شود. بعد از این جنایت راسکلینکف دچار عذاب وجدان و پریشان احوالی می شود که در ظاهر گویا مبتلا به صرع شده است. اما آنچه او را در عمق سرابی از رنج و توهم می برد، افکاری آمیخته از غرور، خودخواهی، پشیمانی و حتی آگاهی از جامعه آن روز روسیه است. 

شخصیتهای کتاب از «مارمالادف» که به خاطر افراط در شرابخواری خانواده اش را از هم می پاشد و دخترش «سونیا(سوفیا)» که در عین معصومیت، اما ناچار به تن فروشی می شود، «رازومیخین» دوست وفادار راسکلینکف، «لوژین» خواستگارِ پرمدعا و خودخواه دونیا و «سویدریگایلف» مرد پولدار و شهوت ران داستان، همگی در لایه های پنهان شخصیت خود درگیر مشکلات روحی و روان پریشی هستند. گویا نمایندگانی از جامعه ای که راسکلینکف در آن زندگی می کند. توصیفات ژرف نویسنده از حالات درونی شخصیت ها، نیز وصف خانه های محقر و زندگی های سراسر رنج و درد ایشان، گفتگوهای مفصّل میان شخصیت ها خواننده را با رمانی اخلاقی، فلسفی و حتی روانشناختی مواجه می کند.
کتابی که با خواندنش می توان به حال قاتل جوان گاه ترحّم کرد و گاه خشمگین شد، سونیای تن فروش را دوست داشت، سادگی و پاکی مادر و خواهر راسکلینکف را حس کرد و برای همسر بینوای مارمالادف «کاترینا»ی مسلول و کودکانش دل سوزاند و عمق دنیای وهم آلود رنج دیدگان را احساس نمود.

🔺#جنایت_و_مکافات را نخستین رمان روانشناختی می دانند.
🔺 ترجمه بسیار روان و شیوا بود.
🔺 اسامی سخت روسی و تعدّد شخصیت ها مانع لذت بردن از مطالعهٔ این کتاب نیست.

#جنایت_ومکافات#نخستین_رمان_روانشناسی_جهان#رمان_فلسفی_روانشناختی #فیودورداستایفسکی#ادبیات_کلاسیک_روسیه #نشرخوارزمی#مهری_آهی_مترجم #داستان_یک_قتل #رباخواری#سنپترزبورگ #داستایوفسکی
        

                این کتاب یادگاری یک شب رویایی بود. برای دقایق اولیه پاییز. مرز بین تابستون و پاییز… :) و منی که استاد دراماسازی‌م :))
وقتی می‌خوندمش به این فکر کردم که چقدر ذهنمون رو به امکان‌های مختلف بستیم و چقدر چارچوب‌مند فکر می‌کنیم. چقد کم دیوانه‌وار زندگی می‌کنیم. و چقدر فرض‌های تشکیل‌دهنده روزمره‌مون زیادن و خودمون خبر نداریم.
و جالبی این کتاب این بود. :) دیوانه‌وار… همونقدری که دوست دارم!
و قطعا مناسب بزرگسالان. به قول خانم‌ توکلی شاید برا بچه‌ها ترسناک باشه تا حدی.
        

                این کتاب حرف دل بسیاری از بچه های جهان را می زند(وقتی بابا هست نمی‌گذارد هیولا های زیر تخت به من حمله کنند)