زیبا، بدیع و خلاقانه. 
ساموئل بکت جایی گفته بود(نقل به مضمون) : غیاب سیاست در هنر خود به منزله‌ی سیاست است.
دانوب مصداق دقیقی از این حرف بکت است. فورنس بدون هیچ‌گونه بحث و اشاره‌ی سیاسی هشداری جدی در مورد مسئله‌ی هسته‌ای می‌دهد.
اگر به نمایش‌نامه علاقه دارید و اهل آن هستید که حتماً بخوانید اما اگر تا به حال چندان با نمایش‌نامه مواجهه نداشته‌اید به نظرم قدم خوبی است. کم حجم و بدون تکلف.
        

                همایون صنعتی‌زاده موسس انتشارات فرانکلین است. از طرفی اولین دائرةالمعارف فارسی، با ابتکار و خلاقیت و زحمت فراوان او تولید می‌شود. کتاب‌های درسی را سامان می‌بخشد. سازمان کتاب‌های جیبی را که باعث می‌شوند کتاب‌ها تیراژهای بسیار بالایی چاپ شوند، راه اندازی می‌کند. ده سال کتاب‌های درسی افغانستان را چاپ می‌کند. برای مبارزه با بی‌سوادی قدمی بر می‌دارد. چاپخانهٔ افست را بنا می‌نهد. بنیانگذار کارخانهٔ کاغذسازی پارس میشود. بنیاد شهرک خزرشهر را او رقم می‌زند. پرورشگاه صنعتی کرمان را زیر نظر می‌گیرد. بعد از انقلاب به زندان می‌افتد. آراد می‌شود. از ایران می‌رود. زمان جنگ به ایران برمی‌گردد و به جبهه می‌رود و...

آدم عجیب و غریبی است واقعا. از آنهایی که حتما باید به بچه‌هایمان معرفی کنیم.
دو کتاب دیگر هم هست که مربوط به اوست و هنوز نخوانده‌ام و باید پیدایشان کنم. یعنی نامه‌های همایون به خواهرش و دیگری یادنامهٔ همایون که علی دهباشی گردآوری کرده.
خود کتاب اما ایرادات ویرایشی و نگارشی فراوانی دارد. چندین بار بعضی مطالب تکرار شده است و انگار کمی با عجله چاپ شده است.
حتما باید این کتاب را بخوانید.

حقیقتا آدم عجیب و غریبی بوده است.
        

                آرتور میلر مقاله‌ای داره با نام «تراژدی و انسان معمولی» و من خوش‌شانس بودم که مقاله رو قبل از خوندن نمایشنامه خوندم. با وجود کوتاه بودن نوشته، از اون‌هایی بود که با خوندنش هیجان‌زده شدم و قطعا زبان زیبای میلر در این حس من بی‌تاثیر نبود. برای همین دعوت می‌کنم که اصلِ خود مقاله‌ی میلر را بخوانید.
میلر  این‌طوری شروع می‌کنه که در زمانه ما تراژدی‌ها بسیار اندکند. دلیلی که دیگران برای این امر متصور شدن اغلب اینه که دیگه پادشاهان و انسان‌های بلندمرتبه‌ی بزرگی نداریم که حمله‌ی قهرمانانه‌ای به زندگی داشته باشند. با این حال در ادامه بیان میکنه که ما در عصرِ پساروانکاوی زندگی می‌کنیم. حالا در این عصر می‌دونیم که به افراد بلندمرتبه و قهرمانان اسطوره‌ای، دقیقا می‌تونیم همون فعل و انفعالات روانشناختی‌ای رو نسبت بدیم که به انسان‌های معمولی. تمامِ تحلیل‌های روانشناختیِ «ادیپوس» و «اورستس» و بقیه تراژدی‌ها را میشه به تمام نوع بشر تعمیم داد.
از طرفی میلر «احساس تراژیک» رو ناشی از برانگیخته شدن حس خاصی در ما میدونه، بودن در محضر شخصیتی که برای حفظِ شان و کرامت شخصی‌اش (یا به بیان خودش: his sense of personal dignity) حاضره کل زندگی‌اش رو فدا کنه. این رو میشه در «هملت»، «مده‌آ»، «مکبث» و .... دید که در پسِ زمینه این‌ها، شخص برای به دست آوردن جایگاهِ عادلانه‌اش در زندگی در تلاشه.
میلر در ادامه از این میگه که تراژدی میتونه چارچوبی از جهان بیرون رو به ما نشون بده که ما رو محدود میکنه و به نوعی آزادی ما رو در بند میکشه. تراژدی توانایی به پرسش کشیدن این حصار و محدودیت رو داره، توانایی پرسش از این‌که آیا حقیقتا جهان و جامعه‌ی اطرافمون چنان‌که فکر می‌کنیم غیرقابل تغییر هستن یا امکانی از تغییر وجود داره. در اعماق هر تراژدی چیزی نهفته است که باعث به لرزه در آمدن وجودمون در مواجهه با اون میشه: ترسِ روبرو شدن با فروپاشیدن باورهای به ظاهر مطلقی که برسازنده‌ی هویت ما در جهان هستند. تراژدی واقعی انسان رو وا می‌داره که به ارزیابی دوباره باورهاش بپردازه و به قول میلر، قهرمانانه انگشت اتهام را به سمت دشمنان آزادی انسان (چه درونی و چه بیرونی) نشانه میره. این همون عاملی هست که باعث میشه تراژدی روشنگر باشه و احتمالا به والایش (کاتارسیس) بینجامه.  
چه در تراژدی‌های یونان باستان، چه در کتاب ایوب و هر تراژدی دیگه‌ای، لحظه‌ای فرا میرسه که همه چیز در تعلیق قرار می‌گیره، لحظه‌ای که چیزی پذیرفته نمیشه و در این دوپاره شدن جهانِ باورها، قهرمان از حد خودش فراتر میره و به بزرگی میرسه. چنین چیزی میتونه در زمان ما بیشتر از همه برای انسان عادی رخ بده و این همون چیزیه که میلر ما رو به اون دعوت میکنه: ادامه دادن مسیرِ تاریخیِ تراژدی و یافتن اون در قلبِ انسان‌های معمولی.
        

                این کتاب واقعا فوق‌العاده بود. یه چیزی بهتر از خوب.
برای من، واقعا کمک‌کننده و روشن‌کننده بود. ✨
نوری تابوند به شیوهٔ ارتباطم با آدم‌ها.
دلم می‌خواد تک‌تک کسایی که می‌شناسم رو مجبور کنم بخوننش. گرچه با توجه به جلد بی‌نهایت زشتش، و فضایی که کتاب‌های روانشناسی درست کردن، گارد خیلی زیادی وجود داره براش، و خب سخت می‌شه کار آدم. :)) ولی…
نمی‌دونم چطور بهتون بگم که چطوریه.
چقدر ساده، واقعی، و درست چیزها رو توضیح می‌ده و ذهنش رو روی واقعیت‌های تلخ جهان نبسته. یا دنیا رو برای خودش کوچیک نکرده.
یا حتی نمی‌تونم بگم چیزی بهتون می‌گه که خارق‌العاده‌ست و شما قبل از این نمی‌دونستید. نه! اینطور نیست. ولی به نکات کوچک و ظریفی توجه می‌کنه که در همهٔ زندگی کاربرد داره. تفاوت‌های زبانی خیلی ریزی که باعث تفاوت‌های بزرگ می‌شن.
——
در مدتی که داشتم کتاب رو می‌خوندم سعی می‌کردم از چیزهایی که گفته استفاده کنم، و به طرز عجیبی مؤثر بود. مخصوصا روی رابطه‌م با مامانم.
خیلی جاهاش گریه کردم. چون احساس می‌کردم یکی درکم کرده. واقعا همراهش احساس همدلی می‌کردم. انگار یکی نازم می‌کرد و می‌گفت می‌فهمم رعنا.
——
خلاصه که توروخدا بهش گارد نداشته باشید. و جلدش رو که یه نماد بین‌المللی هم هست مثکه، تحمل کنید و بخونیدش. امیدوارم برای شما هم تجربه خوبی باشه. 💙
——
اگر به زود خوندنتون کمک می‌کنه، بگم که تو طاقچه بی‌نهایت هم هست. ♾️
        

                از آن کتابهایی بود که سال‌ها دلم می‌خواست بخوانم و خب حسابی توی ذوقم خورد.
کتاب یک مقدمه خیلی طولانی و خسته کننده دارد که اگر اشتیاق سالیان برای خواندن کتاب نبود همان ابتدا رهایش می‌کردم. بعد ا ز تحمل مقدمه شما بلاخره به قسمت اصلی و هیجان‌انگیز داستان خواهید رسید و در آخر دوباره ضرباهنگ داستان گرفته می‌شود.
داستان خیلی خیلی سیاسی است_ با توجه به اسم کتاب خیلی انتظار نمی‌رود، درسته؟_  و خب این چیزی از ارزش بخش عاشقانه داستان کم نمی‌کند .فکر می‌کنم این حجم زیاد سیاست  در مشهور شدن داستان در زمان خودش بی‌تاثیر نبوده است. 
در کل از آن کتاب‌هاست که باید خواند و ارزشش را دارد. آن جاهای خسته‌کننده رو تند تند بخوانید قول می‌دهم تمام بشوند.
آخر کتاب زندگینامه‌ای از بزرگ علوی هست که هیجان خواندنش از داستان بیشتر نباشد، کمتر هم نیست.
        

                ترغیب مثل دیگر اثار جین آستین ،داستانی زنی مقاوم در دنیایی مردانه است.
آن الیوت به ترغیب دوستان و آشنایان به مردی که به او علاقه داشت پاسخ رد میدهد.اما روزگار دوباره این دو نفر را سر راه یکدیگر قرار میدهد.حالا آن که با تجربه تر شده و در طی داستان درک درست تری از وقایع پیدا میکند، حالا که به عقل و منطق خودش در کنار  راهنمایی های دیگران میدان میدهد،حالا که احساسات را همزمان با درک و شعور خود به کار میگیرد.آیا تصمیم دیگری خواهد گرفت یا نه.
ترغیب داستان انتخاب انسان ها و پذیرش عواقب آنهاست.داستان تصمیم های درست و قضاوت های به جا.داستان استفاده از تجربه خود و دیگران در کنار هم و نه در مقابل هم.
        

                بین القصرین روایت خانواده سید احمد عبدالجواد است مردی که در خانه به عنوان مردی سختگیر و ترسناک شناخته می شود که نه تنها دختران و همسرش که حتی اجازه خروج از خانه و تحصیل ندارند از او می ترسند پسرانش هم جرئت همکلام شدن با او را ندارند از طرفی سید احمد در جمع دوستانش که هرشب با آن ها به خوشگذرانی می پردازد به دلیل بذله گویی و روحیه شادش محبوبیت زیادی دارد.
بین القصرین اولین جلد از سه گانه نجیب محفوظ برنده ی جایزه نوبل ادبیات است. به همین دلیل اظهار نظر در مورد این اثر بهتر است بعد از خواندن هر سه جلد باشد ولی تا همین جا با داستانی رو به رو هستیم که فراز و فرود خاصی ندارد روال عادی یک زندگی در این خانواده بیان می شود . قصه از جایی که شروع می کند به شرح روزهایی که مردم مصر برای بیرون آمدن از سلطه انگلیس تلاش می کنند جذابیت بیشتری پیدا می کند که آن هم حدودا از صفحه چهارصد به بعد است . اگر کل داستان در این دوره میگذشت احتمالا با یک شاهکار طرف بودیم ولی نهایتا بین القصرین یک داستان ساده است که البته ارزش خواندن را دارد. شاید سختگیری من در مورد داستان این کتاب به دلیل علاقه ی خیلی زیادم به ادبیات عرب و توقع زیادی است که از آن دارم.
ترجمه ی کتاب و چینش کلمات در کنار هم کتاب را به یک کتاب کندخوان تبدیل کرده حداقل برای من اینطور بود که گاهی یک پاراگراف را باید دوبار میخواندم.
نظریه ی من که ممکن است طرفداری نداشته باشد این است که فکر میکنم نجیب محفوظ به شدت تحت تاثیر تولستوی بوده مخصوصا زمانی که در حال توصیف عواطف و احساسات شخصیت های کتاب است من کاملا کتاب جنگ و صلح و شیوه ی توصیف تولستوی را به خاطر می آوردم.
        

                آن‌طور که انتظارش را داشتم نبود. نخستین بار نبود، در گذشته نیز مجموعه‌ کتاب‌هایی را خوانده‌ام که جلد نخست آن سطح انتظار من را بسیار بالا برد و به هنگامی که جلد دوم را به دست گرفتم، دچار شوک شدم! نوشتن بر خلاف نظر سایرین برای من نه تنها دشوار نیست بلکه بسیار راحت است. چیزی که نوشتن یک ریویو برای کتاب یا مجموعه‌ای که جمعیت زیادی در جهان عاشقش هستند اما نظر مثبت شما را جلب نکرده سخت است، آن است که چطور به موضوع ورود کنید و با چه فرمی حرف‌های خود را بیان کنید. به هر روی من عادت ندارم برای هر یک از کتاب‌هایی که در یک مجموعه قرار دارند، ریویوی مفصل جداگانه‌ای بنویسم، بنابراین بیان نقدها و نظرات کلی خودم را که در گوشه‌ای یادداشت کرده‌ام، به زمانی پس از اتمام خواندن مجموعه موکول می‌کنم. همان‌طور که مشخص است جلد دوم مجموعه‌ی هری پاتر از دید من بسیار ضعیف بود، آن‌قدر ضعیف که حتی نیمی از استانداردهای جلد نخست خود را در بر نداشت، اما همچنان دنیایی را که خانم رولینگ خلق کرده دوست می‌دارم. نه شروع این جلد را پسندیدم، نه پرداختش و نه پایانش را، اما این به این معنی نیست که با هری پاتر وداع کنم. به زودی اما با انتظارات تعدیل شده به سراغ جلد سوم خواهم رفت.
        

                خب بلاخره این ماراتن طولانی به پایان رسید ...
هری پاتر به ایستگاه آخر رسید ... همیشه بعد از تموم شدن یک سریال طولانی یا یک کتاب چند جلدی آدم یه تیکه از قلبش رو با اون اثر جا میذاره. اینکه دوباره قرار نیست کلاس های هاگوارتز رو ببینیم...قرار نیست با هری و رون و هرمیون همراه بشیم. قرار نیست از ترس اسمشو نبر واقعا اسمشو نبریم...
تمام شد و حالا مونده فقط دوباره دیدن فیلم ها که قطعا جای کتاب رو نمیگیره...
من راضی م از خوندن این کتاب ها اون هم در سن ۳۰ سالگی ...نمیدونم اگر نوجوون بودم و میخوندم بیشتر لذت می‌بردم یا نه اما الان هم لذتم رو به حد کافی بردم...
طی آخرین خبرها از خانوم رولینگ متوجه شدم که قراره کتاب های دیگه ای از دنیای هری پاتر رو بنویسه و امیدوارم که به همین خوبی باشه و ما هم زنده باشیم و بتونیم باز هم به دنیای هری پاتر برگردیم...
و اینکه یک سریال هم قراره ساخته بشه و کیلین مورفی در نقش ولدمورت هنرنمایی کنه...
هری پاتر تمام شد...و فقط یک نمایشنامه ازش مونده که نمیدونم دقیقا چیه و به زودی اونم میخونم تا کامل پرونده این دنیا تموم بشه...
با اینکه هری پاتر رو خوندم  و دوست داشتم همچنان معتقدم دنیای ارباب حلقه ها عظیم تر و جذاب تره و سائورون گردن کلفت تر از ولدمورته... حالا قصدم قیاس نیست ... هر دو اثر جذاب و هیجانی بودند و قلب ما رو به تپش در آوردن...
کتاب لحظه ای از قصه گویی دست برنداشت...هیچ‌وقت از ریتم نیفتاد و گرچه در محفل ققنوس کمی کند شد اما نفسش بریده نشد... تا لحظه آخر منتظر رویارویی ولدمورت و هری موندیم و استرسشو داشتیم..‌
هری پیروز شد ولی پیروزی رو آسون به دست نیاورد و توی این راه خیلی از افراد رو از دست داد...
و در آخر وقتشه این جمله درخشان کتاب از زبان دامبلدور رو بار دیگه مرور کنیم:

دلت برای مرده ها نسوزه هری ، برای زنده ها دل بسوزان مخصوصا کسانی که بدون عشق و محبت زندگی می‌کنند...
        

                از خوندن این کتاب میشه لذت برد، ولی به یه شرط! با دید سفرنامه نخونیدش! 
روی جلد کتاب نوشته شده: مجموعه‌ای از سفرنامه‌ها و عکس‌ها، ولی به نظرم به‌جای عنوان سفرنامه باید از خاطراتِ(گزارشات) کوتاه سفر استفاده میکرد.
کتاب خیلی جذاب شروع شد، مقدمه کتاب رو دوست داشتم.
اگه بخوام دید کلی(به شدت کلی😅) که از خوندن گزارشات کشورای مختلفِ این کتاب پیدا کردم بگم:

فرانسه: مردم کتاب‌خون و کتاب‌دوستی که به‌جای این‌که سرشون تو زندگی همدیگه باشه، مشغول کتابشون هستن.(بخش دومش مربوط به یه موضوع پَرت بود که به‌نظرم جاش توی این کتاب نبود به این شکل)
 اسپانیا: مجلات و روزنامه‌های جایزه‌دار (دلم خواست😅)
لبنان: مردم امن
هندوستان: فقر و فقر☹️  قصه‌ی "تاج محل" برام جالب و عجیب بود.
ایتالیا: پیتزاهای بد فرم و به‌درد نخور😐😁 خیابونایی که وقتی توش قدم میزنید انگار توی دل تاریخ هستید(خیلی جذابه نه؟🤩)
ارمنستان: انقدر کم و بی‌هیجان ازش گفته بود که هیچی ازش یادم نمونده
کره جنوبی:  یه کشور گرون با غذاهای فوق ضد ذائقه ایرانی😶
ایالات متحده آمریکا:کشور شلوغ ولی جذاب و از همه رنگ
 و به‌نظرم بهترین بخش کتاب بود و بلاخره به یه سفرنامه شباهت داشت.
یه چیز عجیب اینکه یه‌جایی از کتاب از آمریکایی‌ها اینجور نوشته:"" تجربه‌ی حامد نشان می‌دهد که گنددماغ‌ترین و پرادعا‌ترین توریست‌ها، آمریکایی‌ها هستند، پر بیراه هم نمیگوید. آنها فکر می‌کنند همه‌ی دنیا باید به آن‌ها سرویس بدهد. آمریکایی‌ها همیشه متوقع هستند، همیشه غر می‌زنند.البته بعضی بسیار متشخص و آرام به‌نظر می‌رسند اما تعدادشان واقعا کم است.""
بعد توی آخرین صفحه‌ی کتاب اینو نوشته:""مجموعه عوامل مختلف،مردم آمریکا را مردمی خوش برخورد، مهربان، اخلاقی و بیش از حد انتظار مذهبی کرده است.""

چی شد؟؟!😐😐 نمیدونم سوتی بود یا دقیقا چه اتفاقی افتاد که نظر اقای ضابطیان عوض شد😁

روی هم رفته مارک و پلو کتابیه که همون‌طور که توی بقیه‌ی یادداشت‌ها نوشتن، نمیشه اسمشو سفرنامه گذاشت و خیلی سریع و بی‌مقدمه تموم میشه هر بخش( مثلا من درمورد اسپانیا و ایتالیا دلم می‌خواست خیلی بیشتر بگه مخصوصا از جاهای دیدنیشون)  ولی میتونید تو مواقع بی‌حوصلگی و وقتایی که نمی تونید کتابای دیگه‌تون رو بخونید، این کتاب رو  ورق بزنید و بخونید و لذت ببرید.