یادداشت‌های زهرا.🌺 (53)

          ایده‌اش تقققریبا شبیه ایده‌ی داستان مورچه و ملخ خودمون بود. مورچه‌ای که انبار می‌کنه و ملخی که خوش می‌گذرونه و چیزی برای زمستان ذخیره نمی‌کنه.
اما این داستان متفاوت تموم شد. 
از من بپرسید موضوعش خوب بود. اما از قلمش خوشم نیومد. بعدشم همه‌ش منتظر بودم سایریل درس بگیره از این بیخیالی‌ش و بروس هم عبرت بگیره از طمعش. اما یهو انگار مضمون چرخید روی دوستی و اینا... 
        

          کتاب خوبیه در رابطه با بچه‌هایی که نگران اتفاقاتی هستند که قراره در آینده بیافته و مضطربند. خوبه که همراه والدین  خونده بشه و تا اخر هم پیش برن و تا نصفه رها نکنن😊
        

          کتاب خوبی بود‌ من که دوستش داشتم.😍ایده‌ و راه‌حل‌های خلاقانه‌ای داشت. وقتی شکست خوردی، ادامه بده و ناامید نشو.
        

          به نظر من کتاب خوبی بود. خوبه که ابتدا والدین  این کتاب رو بخونن و برای کمک به فرزندشون ازش استفاده کنن.
        

          فوق العاده بود. خیلی دوستش داشتم. فضاش، قلم نویسنده، ماجراپردازی‌ش عالی بود.
        

          موضوع کتاب، چالش برانگیز است. شخصیت، هدفی درونی دارد و در پی معنای خانواده است. اما یک چیزی... احساس می‌کنم دو سه جا اوضاع زیادی بر وفق مراد دلسی می‌شود. دیالوگ‌هایشان هم گاهی حوصله سر بر است. در کل دوستش داشتم. 
        

          به نظر من که پنج ستاره حقش است. من که دوستش داشتم. مخصوصا که الهام گرفته از اتفاقای واقعی بوده و همچنین بعضی از شخصیت‌ها و کارهایی که در کی وست انجام میشده مثل شکار اسفنج و لاکپشت واقعی بوده و این حس خوبی به من می‌دهد. راستش حسی بهتر از اینکه داستان فردی خیالی را بخوانم. 
شخصیت لاکپشت باحال بود. البته یه ذره بچه پررو هم بود. اما به پای لوبیا و دنبه نمی‌رسید. 
فقط آنجا که گنج بلک سزار را پیدا می‌کند، یکم برایم غیر قابل باور ازت و از همان اتفاق‌هایی است که اگر در یک فیلم رخ می‌داد، می‌گفتم دست کارگردان در این کار دخیل است. 
 مادر لاکپشت، هم خیلی به قول خودشان(باور پوچشان) بدشانس است‌ها🙄🥴
        

          حیف است اولش ننویسم: فوق العاده بود😍😭😍😭. عاسقش شدم. توصیفات و دیالوگ‌های ألی عالی و کم‌نظیر بود. ایده‌ نو بود. هر چند قبلا در موردش شنیده بودم و فیلم مدرسه‌ی شبانه با همین موضوع را دیده بودم. اما باز هم دوستش داشتم. نو، چون خیلی‌ها از خوانش پریشی بی اطلاعند. طنز بود! اچون بتدای داستان با بدبختی‌های ألی شروع می‌شود؛ اما شخصیت ألی و حرف‌هایش، نصف شب من را با چشم‌های خواب آلود به خنده وا می‌داشت. 
آقا معلم آنیلز، خوش به حال شاگردهایتان! امثال شما کم هستند. می‌دانستید؟ معلمی که دلسوز باشد و فقط به فکر پایان یافتن درس و دادن نمره‌ نباشد، کم پیدا می‌شود. نمی‌دانم. شاید من کم دیده‌ام. نمیدانم.
زمان ما، کمتر معلمی پیدا می‌شد که وقتی در امتحان‌مان نمره‌ی کم می‌گرفتیم، می‌پرسید، دخترم، چه‌ت شده؟ مشکلت چیست؟
 کاش بیشتر روی خودشناسی و ... کار می‌کردند.من هم معلم‌هایی نظیر شما داشته‌ام آقای آنیلز. خانم ع و خانم س. آن‌ها نگران رفتار و زندگی روزمره‌ی ما هم بودند! حرف می‌زدند. می‌شنیدند. کمک می‌کردند. نمی‌دانم کجا هستند. اما از خدا می‌خواهم که همیشه شاد و خوشحال باشند.♥️
        

          کتاب خوبی بود. دوستش داشتم. تقریبا شبیه کتاب مشکل زرافه‌ای بود. البته اون ساختارمندتر بود. 
ما هم خیلی وقت‌ها مثل پنگوئن این کتاب، بهانه‌گیری می‌کنیم. به زمین و زمان گیر می‌دهیم و حوصله‌ی کار دیگری به جز غر زدن را نداریم.
چه قدر خوب می‌شود همیشه شبیه گراز دریایی را در زندگی‌مان داشته باشیم. به نظر من که هر کداممان داریم. فقط باید به حرفشان گوش بدهیم. 
نیم ستاره را به خاطر پایان کم کردم. به نظرم بهتر بود اگر دو جمله‌ی آخر نبود.😊
        

          فضای داستان، حیواناتی که با سهره زندگی می‌کردند  و آرامشش را دوست داشتم. اما به نظرم می‌شد داستان را کوتاه‌تر نوشت. همچنین سوالی که برایم پیش آمده بود این بود که، پس پدر و مادر سهره کجا بودند؟! به نظرم، می‌شد پیام داستان را لطیف‌تر نوشت. یا اینطور بگویم که، شاید پیام داستان، پیام منفی‌ای نبود! خب سهره دلش می‌خواست به آرزویش که خیلی هم دور و دراز نبود و حاصل خواب شیرینی بود، برسد. نمی‌دانم. این را باید اساتید نظر بدهند.
        

          فکر نمی‌کردم به اندازه‌ی چهار ستاره جذاب باشد، اما بود. راه‌حل‌هایش خلاقانه بود. و البته ایده‌اش در مورد چیزی بود که من هم آن را دوست دارم. دکمه! یادم است که وقتی کووک بودم مادرم یک قوطی پر از دکمه داشت. و در بین آن‌ها دکمه‌‌ای بود که من آن را در سه سالگی‌ام به یک تکه پارچه دوخته‌ بودم. اما گذر زمان، آن را در بین خرت و پرت‌ها گم کرد... 
علت اصلی کم کردن ستاره‌ام به خاطر لحن شخصیت در ابتدای داستان و شخصیت‌پردازی گریس بود که چندان به دلم ننشست. 
        

          آفرین و ممنون از کسی که از چای نعنا تعریف کرد و باعث شد من هم آن را بخوانم.  و البته که می‌خواهم چای نعنا را هم درست کنم و بنوشم. 
پ.ن: از همه‌ی سفرنامه، فقط می‌توانم چای نعنایش را تجربه کنم؛ نه ماهی حسن آقا، نه قصرها، نه کوچه پس کوچه‌های آبی و نه هیچ چیز دیگر را... 😮‍💨
        

          یک ستاره و نیم کم کردم، فقط به خاطر گره‌گشایی‌ای که بدآموزی دارد. کاش از راه‌حل دیگری استفاده می‌کردند🥺آن وقت احتمالا پنج ستاره را کامل می‌دادم.🥺👌
        

          به نظر من که همین تعداد ستاره برایش کافیست! می‌دانم که گرگ‌ها در داستان کودکان به بدی شناخته می‌شوند و کارشان هم بد بودن است. اما حالا چه لزومی داشت که پدر و مادر گرگ کوچولو او را با یک کوله به ماجراجویی در ترسناکترین وخطرناکترین نقاط سرزمین‌شان بفرستند؟! ان هم پیش دایی به آن بدی‌اش؟! تا آخر داستان منتظر بودم  که این دایی، دایی اصلی نباشد و دایی گرگ کوچولو را قایم کرده باشد. اما اینطور نبود. برای همین هم تا اخر کتاب، دنبالش کردم‌. 
        

          بالاخره بعد از مدتها به لطف کانون پرورش فکری، دارم کتاب چاپی می‌خوانم😍😁

داستان، ماجرای یک الاغ است که ابتدا قضاوت زودهنگام می‌کند و بعد بهانه‌گیر می‌شود. و بعد هم با کمال پررویی می‌خواهد دیگ غذای کلاغ‌ها را مال خودش کند. احساس می‌کنم تا اواسط داستان، مناسب کودک است. اما از اواسط به انتها، انگار کمی خشونت دارد. در واقع، من این را حس کردم.  
احساس می‌کنم، الاغه، ثباتی در شخصیت‌پردازی‌اش ندارد... 
        

          از اون کتاب‌هاییه که تا تموم میشه، میگی: هععععی... کاش هنوز ادامه داشت. چِیس از اون تیپ بچه‌های قلدره آزارسانه که با یه اتفاق، ورق برمی‌گرده.  در واقع ورق زندگی‌ش برمی‌گرده. خوشم اومد که یه سری چیزهای ریز اخلاقی براش مهم بود. هر چند که توی خیلی از فیلم‌های آمریکایی، هدف مهمه، راه رسیدن بهش هر چی بود، بود!
        

          نمی‌دونم منطقیه که نویسنده داستان رو از یه فضای رئال، برد تو فضای فانتزی. 
اما برام سواله، چطوری متوجه چیزهایی شد که یه کودک اتیسمی اونها رو درک میکنه؟! مگه بچه‌‌های اتیسمیک، ارتباط برقرار میکنن که بگن؟ البته که چند درصد از علائم اتیسم خفیف و متوسط، با حذف دیجیتال بهتر خواهد شد. این بماند به یادگار از اینجانب.