یادداشت‌های فاطمه‌السادات شه‌روش (204)

          مجموعه‌ای از صبحت‌ها و سخنرانی‌های رهبر معظم انقلاب درباره فرهنگ و مسائل مربوط به اون در جامعه ایران است. از معدود کتاب‌هاییه که از تبدیل سخنرانی به متن به دست اومده؛ اما حسابی روش کار شده. خیلی از کتاب‌های این مدلی به خاطر ماهیت سخنرانی ممکنه پراکنده‌گویی داشته باشند؛ ولی دغدغه‌های فرهنگی این طور نیست. مثلاً اگه در یک سخنرانی درباره موضوعی صحبت شده و در یک سخنرانی دیگه هم به اون موضوع اشاره شده این دو تا صحبت کنار هم آورده شدن تا مطلب تکمیل بشه و این به نظرم نقطه قوت کتاب حساب می‌شه.
اگه دغدغه کار فرهنگی دارید، کار فرهنگی می‌کنید و می‌خواهید مسیر براتون مشخص بشه و یه نگاه کلی و هم جزئی داشته باشید حتماً حتماً کتاب رو بخونید. من سعی می‌کنم بخش‌های مهمش رو در بریده‌های کتاب همین‌جا بذارم؛ اما قطعاً خوندن کامل کتاب لطف دیگه‌ای داره.
        

          نسخه صوتی‌اش را گوش دادم. نویسنده بسیار عمیق و زنانه و شاعرانه نوشته که مطابق سلیقه من نبود. نمی‌توانستم جایی از حرف‌ها یا احساس‌هایش خودم را پیدا کنم. شاید بعدها نسخه چاپی‌اش را بخوانم و نظرم عوض شود
        

          سوژه خیلی خوبی بود که می‌تونست بهتر نوشته و ترجمه بشه. پایان‌بندی قابل فهمی نداشت. 
نویسنده یه عالمه تجربه‌زیسته ناب خودش و خونواده‌ش داشتن که می‌تونست بیاره لابلای متن کتاب اما این کار رو نکرده بود. مترجم هم نمی‌دونم چرا بعضی جاها معادل عربی یک کلمه رو آورده بود بعضی جاها نه. 
در کل خوندنش خالی از لطف نیست و ما رو با جنبه جدیدی از اشغال آشنا می‌کنه
        

          بخش‌های آخر و حساس کتاب با لحن مضطرب حسین پاکدل. در کتاب صوتی همزمان شد با التهابی که برای شنیدن خبر شهادت یا زنده‌بودن سیدحسن داشتم. 
درباره کتاب بعدا مفصل می‌نویسم
        

          خواندن داستان‌های مدرن قلق خودش را دارد. سه قطره خون هم مدرن است و نباید انتظار داستان‌های مدرن را ازش داشت
        

          هر بار کتاب‌های این سبکی می‌خوانم در دلم به این همه تلاش نویسنده برای تحقیق و پژوهش آفرین می‌گویم. البته دقیق نمی‌دانم نویسنده چقدر از منابع مختلف و بعضاً متضاد با عقاید خود بهره برده یا در نتیجه‌گیری‌هایش سوگیری وجود دارد یا نه؛ اما هر چه هست به نظر می‌رسد وقت زیادی برای نگارش کتاب گذاشته. به علاوه اینکه وقتی به عنوان یک استاد دانشگاه بیایی و در کتابت از عادت لاس‌زدن پدرت با زن‌ها بنویسی خودافشایی بزرگی حساب می‌شود که کمتر کسی جرأتش را دارد.
        

          بعضی روایت‌ها خیلی طولانی بودند و نویسنده می‌توانست در نصف این تعداد کلمات منظورش را برساند؛ اما بعضی‌ها بکر بودند و از زاویه جدیدی به روضه نگاه می‌کردند: عاشوراش، خشکی می‌بینم خشکی، شرح یک مرگ عادی و عباس بخوانید.
 از بین روایت‌ها روایت آقای شکیبانیا که درباره روضه‌های قزوین نوشته بودند برایم جالب‌تر بود؛ چون مکان‌ها و شخصیت‌ها را از نزدیک دیده بودم. با هیئت مادرها نزدیک است اشک ریختم.
        

          آدم‌های چهارباغ سرگذشت آدم‌هایی است که به هتلی در چهارباغ می‌روند. هر فصل به نام یک یا دو شخصیت است؛ اما شخصیت عادله دواچی تقریباً در همه فصل‌ها مشترک است. عادله انگار مادر اصفهان است و همه آدم‌های چهارباغ را زیر بال و پر خود گرفته. کتاب انگار ادای دین علی خدایی به اصفهان است و از کلمه‌کلمه‌اش می‌توان علاقه نویسنده و نیز تجربه زیسته‌اش در رابطه با اصفهان را فهمید. کتاب صوتی‌اش هم با لهجه اصفهانی بسیار شیرین است. اگر دوروبرتان اصفهانی اصیل و قدیمی دارید که دنبال تراشیدن لایه‌های خاک‌گرفته ذهنش از ولایتش است،‌ آدم‌های چهارباغ را برایش بخرید
        

          سن شخصیت داستان با کارهایش همخوانی نداشت. بیشتر می‌خورد نوجوانی دوازده‌سیزده ساله باشد تا هفده‌ساله. با توجه به اینکه مخاطب نوجوان است،‌ بعضی قسمت‌های گیج‌کننده بود. هم سیر غیرخطی داستان و هم صحبت‌های با کنایه شخصیت‌ها باعث می‌شد گاهی سرکلاف داستان از دست مخاطب خارج شود. در کنارش می‌شود رمان‌های حسن‌زاده که نمک بیشتری دارند را خواند و لذت برد.
        

          سه روایت برگزیده واقعا عالی بودند. روایت‌های ضعیف و متوسط هم  داشت. بعضی از روایت‌ها در عین جذاب‌بودن ربط چندانی به تهران نداشتند و اگر به جای تهران مثلا در اصفهان و شیراز هم رخ می‌دادند فرقی نمی‌کرد. پشیمان نیستم از خواندنش و مطالعه‌اش را توصیه می‌کنم.
        

          سوگ مسأله‌ای است که همه ما دست کم یک بار با آن مواجه شده‌ایم و به احتمال زیاد حالمان با آن بد شده. روایت‌های این کتاب از لحاظ کیفیت یک‌دست نیستند. من دنبال نگاهی جدید به سوگ بودم که جز در دو سه روایت مربوط به خانم موسوی و سیدیان و... پیدایش نکردم. البته کار نشر مهرستان در انتشار این دست کتاب‌ها را بسیار می‌پسندم و مطمئنم  مخاطبی که دنبال روایت‌های تألیفی است از خواندنش لذت می‌برد.
        

          اول خوب بود. بعد خیلی خوب و عالی شد. اما آخراش خیلی افت کرد.
        

          عاشق زبان ساده و عمیق نویسنده شدم. آنقدر با جزئیات به نگاهش دقت کرده که آدم حظ می‌کند و آنقدر بی‌شیله‌پیله و غیرپیچیده نوشته که هر خواننده‌ای با او همراه می‌شود.
        

          یه کتاب جمع‌جور درباره واقعه غدیر؛ آن هم به زبان ساده
        

          مجنوعه داستان‌هایی با شخصیت‌های اصلی یا فرعی‌افغانی. بعضی‌ها حاندارترند و بعضی ضعیف‌تر. پایان برخی‌ها نیز باز است و فقط ما را با برشی از زندگی یک شخصیت مواجه می‌کند
        

          مجموعه داستان‌های کوتاه مه اغلب به زبان اول شخص‌اند و با محوریت مرگ. زبان داستانی و شخصیت‌پردازی‌ها عالی‌اند
        

          نویسنده اطلاعات خوبی از زندگی خودش و نتیجه‌هایی که از آن گرفته می‌دهد؛ اما لحنش یک جورهایی از بالا به پایین است. انگار من میفهمم و میخواهم چیزی را برای خواننده نفهم توضیح دهم
        

          نویسنده از سفرهایش نوشته؛ سفرهایی به نقاطی خاص که توصیفشان هوش از سر آدم می‌برد. روایت‌های ابتدایی قوی‌ترند و هرچی پیش می‌رویم ضعیف‌تر می‌شوند.
        

          قرار بوده کتاب طنز باشد ولی با اطنابش بیشتر حوصله کودک سر می‌رود.