کتاب‌هایی که تجربۀ همکاری مشترک ایران و جاهای دیگر هست را دوست دارم و این سنت را پرتقال در چند کتاب مختلف انجام داده است. البته مثل همیشه مشکوک به همه چیز که به درستی انجام شده و آیا دست‌هایی پشت پرده هست یا نه؟ 
داستان از یک اشتباه ساده شروع می‌شود و قدم به قدم بغرنج‌تر می‌شود. از آن بغرنجی‌ها که هم دارد به ما نهیب می‌زند که حواسمان باشد و هم اینکه بانمک است. تلاشی برای آموزش غیرمستقیم که خوب هم عمل می‌کند. وقتی قصه را بخوانیم هم دلمان خنک می‌شود هم شاید با خودمان بگوییم دیگر خیلی شلوغش کرده و اگر این طور باشد قصه برای ما جالب بود. 
اما ای کاش تصاویر بانمک‌تر بود. با اینکه ریزه‌کاری‌هاش زیادی در تصویر هست با کمی کار کردن بیشتر روی قصه و هم تصویر می‌شد یک کتاب تصویری عالی درآورد اما حالا شبیه بسیار نمونه‌هایی است که می‌بینیم.
        

          یک اشتباه کوچک، آغاز یک فاجعه‌ی بزرگ! پیام دهن پرکنی است. بامزه هم هست. اگر تصویرهایش را اصلاح کنند خوب می‌شود. در ضمن کمی هم آموزه‌های اخلاقی و تربیتی چاشنی‌اش کنند، بهترتر می‌شود‌. 
        

          آقا این کتاب خیلی فان و باحال بود. 
سربسته اسپویل کنم، حتما دیدین توی فامیلاتون دوتا بچه باهم دعوا میکنن بعد بزرگترا میان قاطی دعوا میشن و تهش به یه دعوا و قهر بزرگ میرسه. ولی درحالیکه پدر و مادرا دارن همو پاره میکنن بچه ها میرن یه گوشه دنباله بازی رو میگیرن.
        

          من عاشق کتاب‌هایی هستم که تصویر و متنشان تضاد دارند. این کتاب هم از این دسته است. پیام ابراهیمی موضوع ساده‌ای مثل اختلافات بچه‌ها در مدرسه را بن‌مایه داستان قرار داده و جهانی خلق می‌کند که برای بزرگسالان نیز بامعنی است: بسیاری از اختلافات بزرگ از موضوعات کوچکتر نشات می‌گیرند. البته شاید بتوان کتاب را یک کتاب ضدجنگ نیز حساب کرد. البته که به نظرم جنگ‌های این دوره و زمانه از این دست نیست.