یادداشت‌های مهرآسا رضایی (74)

          بعد از مدت‌ها که این کتاب رو تموم کردم بالاخره میخوام واسش ریویو بنویسم و تصمیم گرفتم نود درصد اونایی که می‌خواستم بگم رو نگم.
این کتاب داستان زندگی زرتشته و تا جایی که من فهمیدم بر اساس دینکرد نوشته شده که معتبرترین منبع از زندگی پیامبر ایرانیه.
قلم نویسنده عالیه و داستان هم فوق‌العاده زیباست. نه این که فکر کنید هیجان‌انگیزه‌ها؛ نه! اتفاقا خیلی ملایم می‌گذره ولی جذبتون میکنه: به معنای واقعی کلمه «زیبا».

داستان، داستان دوتا سفره. سفر درونی زرتشت و سفر بیرونیش.
سفر درونی از اونجایی شروع میشه که رو از دین نیاکانش برمی‌گردونه به سراغ بزرگ‌ترین دانایان و فیلسوفان زمان خودش میره تا این که بالاخره فیلسوفی دانشمند میشه و راه راستی رو پیدا می‌کنه. 
از اینجا به بعد سفر بیرونیش شروع میشه. زرتشت زادگاهش رو ترک میکنه و با خانواده‌ش به سمت پایتخت میره تا دین راستی رو گسترش بده و...
.§§.
اگه دوست دارید یه داستان تاریخی زیبا بخونید، اگه دوست دارید دین زرتشت رو بهتر بشناسید و اگه دوست دارید با فلسفه‌ی کهن ایرانی آشنا بشید این کتاب رو از دست ندید.
.§§.
تصویر یادداشت: زرتشت در بارگاه کی‌گشتاسپ کیانی
        

          در مجموع خوب بود ولی بخش اول رو بیشتر از بخش دوم دوست داشتم.
تو بخش دوم داستان از ریتم افتاده بود
        

          داریوش بزرگ، قلب تپنده‌ی امپراتوری هخامنشی ، اسناد زیادی از خودش و دوران پادشاهیش به جا گذاشته که با نگاه به اون‌ها می‌تونیم این شاه، خانواده‌ش، مناسبات درباری و سیاست هخامنشی رو بهتر بشناسیم.
.
این کتاب بر اساس گل‌نوشته‌های تخت‌جمشیده و همین باعث میشه جزئیاتی از سیستم اداری هخامنشیان به دست بده که در کتاب‌های دیگه نمی‌بینید.
با وجود این جزئیات اما متن ساده‌س و هر کسی که علاقه‌مند به تاریخ باشه می‌تونه ازش لذت ببره؛ حتی بدون داشتن پیش زمینه.
.
کتاب نیمه‌مصوره. کلی عکس از جاهای مختلف، لوحه‌های گلی و مهرها داره.
در این کتاب به ساختمان‌ها، راه‌سازی، چاپار، پول، هنر، لباس، حقوق زنان، ساختار خانواده و... پرداخته شده.
خوندنش رو به همه پیشنهاد می‌کنم. استثنا هم نداره. 😉
        

          رومن به روایت پولانسکی اوتوبیوگرافی پولانسکیه.
واسه من بخشی که به شارون تیت و ماجراهای بعد از قتل پرداخت جالب بود.
        

          رحمت خدا بر آن کس که مرا با بیضایی آشنا کرد.
عجب چیز شاخ و خفنیه این ادم
اشرف مخلوقات که میگن همین ایشونه

        

          یک کتاب اماری که فقط بعضی جاهاش جالب بود و خیلی جاهاش خسته کننده میشد.
ریشه شناسی تاریخی بود بیشتر
راهکار خاصی هم نداشت.
        

          خلاصه ی کتاب:
پسرها= لولو خورخوره های هرزه
دخترها= بی عرضه های فاحشه
        

          از جلد اول بهتر بود.
        

          دوستش داشتم. اطلاعات جدیدی بهم اضافه شد و تجربه ی دلچسبی بود.
اون یک ستاره ای هم که کم کردم به خاطر همون انتقاد همیشگیم به کتاب های انصاریه؛ همه کس خوان نبودن. کسی که سراغ کتاب های مسعود انصاری میره، از اول تکلیفش مشخصه. به کسی که اعتقاد ارثی به اسلام داره هم نمیشه معرفیش کرد تا آگاه تر بشه چون خیلی تنده انقدر که گاهی توهین آمیز میشه و طرف رو رم میده.
        

          شوهر آهو خانم داستان جالبی داره. چیزیه که همین امروز هم در بسیاری از شهر و کشورها شاهدش هستیم. این کتاب به خوبی تونسته روابط زن و مرد و نگاه و برخورد اجتماع با اون ها در جوامع مردسالار رو نشون بده (به خصوص در بحث ازدواج و طلاق) .
زبان داستانی کتاب هم روان و ساده س و مشکل خاصی در خوندنش وجود نداره. میشه خیلی زود با داستان پیش رفت.
فقط این که... ممکنه اعصابتون به شدت از دست این روابط زن و مرد بهم بریزه و حالتون بد بشه.

من پایان کتاب رو هم دوست داشتم. به نظرم واقعی بود. شاید اگر آهو کار خاصی می کرد یا تحولی در هر کدوم از شخصیت ها رخ میداد اعصابم آروم تر میشد اما دیگه به این اندازه واقعی نبود.
        

          مقایسه ی جالبی بود، هر چند که گاهی جانب داری نویسنده تو ذوق میزد. ترجیح میدادم جانب داریش انقدر واضح نباشه تا بشه کتاب رو به اسلام گراهای متعصب هم پیشنهاد کرد. 
باعث تاسفه که الان خیلی از ایرانی ها محمد رو الگو میدونن و نام کوروش رو هم نشنیدن
        

          کتاب خیلی خوبی بود. کلی چیز یاد گرفتم که قبلا نمی دونستم
        

          قسمت های مربوط به گذشته ش خوب بود ولی قسمت های زمان حال هیچ جذابیتی نداشت
        

          خیلی دوستش داشتم. ولی کاش درباره ی کمبوجیه کمی صادق تر بود. احساس می کردم خیلی اغراق شده.
        

          قسمت تاریخیش از جلد اول بیشتره ولی هنوز هم نمی تونم به عنوان یک رمان تاریخی بهش نگاه کنم.
به عنوان یک رمان با ژانر عاشقانه بهش امتیاز دادم نه رمان تاریخی.
نمی فهمم چرا نویسنده اینقدر حاشیه میره. 
اما بیشترین چیزی که اذیتم می کنه زبان داستان و روابط شخصیت هاست.
زبان داستان اصلا این حس رو بهم نمیده که دارم چیزی از هزار و پانصد سال پیش رو میخونم. روابط مثل رمان های عاشقانه ی معمولیه.
هنوز امیدوارم تو جلد بعدی غافلگیر بشم.
        

          بار اول خیلی نفهمیدم چی شد.
بار دوم عاشقش شدم
        

          آخرین کتابیه که از جوجو مویز خواهم خوند. دیگه بهم ثابت شده که این نویسنده الکی معروفیه. کتاب هاش هیچ محتوایی ندارن.
 داستان های ضعیف و الکی
        

          چقدر دردناک بود. چقدر زن بودن در جامعه ی مردسالار سخته
        

          حیف وقتی که برای خوندنش گذاشتم
        

          به عنوان یک داستان عاشقانه خوبه ولی نمی تونم بهش بگم رمان تاریخی چون نه در روند داستان و نه در رفتار و روابط شخصیت ها تاریخ ندیدم.
گذشته از شیوه ی نگارش که نثر شکسته ی کاملا امروزی و غیر کتابیه، روابط آدم ها یا حتی نام هاشون هم خیلی امروزیه.
امیدوارم جلدهای بعدی بهتر باشه