یادداشت‌های نون.کاف (7)

          تو جستجوهایی که برای پیدا کردن سال انتشار کتاب داشتم به اطلاعات ضد و نقیضی برخوردم، ولی حدودی بخوام بگم، این کتاب تقریبا صد سال پیش نوشته و منتشر شده!
داستان با قالب طنز، به نقد گرایش به زبان‌های خارجی و فراموشی زبان فارسی می‌پردازه.
جالب اینجاست انتقادهایی که آقای جمالزاده توی داستانش مطرح کرده فقط مخصوص جامعه‌ی همون زمان نبوده؛ خیلی از اون رفتارها و طرز فکرها هنوز هم بین مردم هست –شاید با شکل و شمایل جدیدتر– ولی با همون ریشه.
همین باعث شده این کتاب همچنان یه اثر زنده و امروزی به نظر بیاد، نه یه نوشته‌ی قدیمی و از مدافتاده.

اگر کلمات عربی و فرانسه‌ی شخصیت‌های «شیخ» و «فرنگی‌مآب» رو نادیده بگیریم، زبان داستان در کل ساده و روونه.
ولی یه جاهایی آقای جمالزاده از واژه‌ها و اصطلاحات قدیمی یا کمتر شنیده‌شده‌ی فارسی استفاده کرده که ممکنه برای بعضی‌ها (از جمله خودم!) سخت باشه و لازم بشه چند بار بخوننش یا برن معنی‌شو دربیارن.
البته این چیزیه که هم می‌تونه یه‌ کم گیج‌کننده باشه، هم از اون طرف به داستان یه رنگ‌وبوی خاص و ادبی می‌ده.

در کل، خوندن «فارسی شکر است» برام یه تجربه‌ی شیرین و یه تلنگر قابل تأمل بود.
هم از زبان طنز و جمله‌های بامزه‌اش لذت بردم، هم باعث شد کمی بیشتر به زبان فارسی و جایگاهش توی زندگیم فکر کنم.
        

          کتاب را در یک نشست خواندم. نمی‌دانم از چه باید بنویسم
احساساتم تبدیل به واژه نمی‌شوند، قلبم درد می‌کند.
قلبم برای آقای  حسین و منیژه خانم درد می‌کند، برای محمدرضا بیشتر...
« دلتنگ بابا حسین بود و بهانه می‌گرفت و می‌گفت: چرا گوشی بابا حسین خاموشه؟ یه کسی بره پیش خدا بگه نمی‌شه بابا حسین با ما حرف بزنه؟»
فقط می‌دانم که دنیا به این خانواده خیـلی بدهکار است.
        

          شعر همون نجات‌دهنده‌ایه که نمی‌ذاره حس‌های لطیفمون توی ازدحام زندگیِ زمخت و یکنواخت گم بشن و از یاد برن. مثل یه پنجره‌ی کوچیکه که حتی توی یه اتاق گرفته و تاریک، یه تیکه نور به دل آدم می‌تابونه. وقتی که همه‌چیز آدم رو به سمت تکرار و بی‌حسی می‌کشونه، شعر میاد و یادمون می‌اندازه که هنوز می‌شه یه نسیم خنک رو حس کرد، هنوز می‌شه از صدای بارون لذت برد...

شعرهای رسول یونان سادگی خاصی دارن، اما این سادگی فقط روی سطحه، چون پشت هر جمله یه دنیا احساس و معنا پنهان شده. زبونش صمیمی و بی‌تکلفه، پر از تصاویر ملموسی که از دل زندگی روزمره بیرون کشیده شدن. 

اگه از شعرهایی خوشتون میاد که پیچیده و سخت نباشن، ولی به عمق دلتون سرک بکشن، یا برای زمان‌هایی که دوست دارید شعر براتون یه پناه باشه، نه یه معما، این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم.
        

          تو ذهن من قیصر امین پور همیشه آبی رنگه، آبی آسمونی...
نرم و نازک‌خیال. لطیف مثل هوای دَمِ صبح. :))
        

          کتاب مارک و پلو مجموعه گزارشات آقای ضابطیان از سفرهاشون به کشورهای اسپانیا، ایتالیا، اتریش، فرانسه، سوریه، لبنان، هند، کره جنوبی، ارمنستان و آمریکا ست.
بعضی از گزارش ها بسیار مختصر و کوتاه روایت شده بودند.
دلم می‌خواست که با جزئیات بیشتری از کشور‌ها می‌نوشتند.
گاهی اوقات عکس و متن گزارش هیچ سنخیتی باهم نداشتند، نویسنده در حال توصیف مکانی بود و خب طبیعیتا خواننده انتظار دیدن عکسِ همان مکان را دارد نه تصویری نامرتبط!
 سیاه و سفید بودن عکس‌ها هم بدجوری تو ذوق می‌زند...
        

          قلم خانم حدادی رو دوست دارم. ساده و صمیمی روایت می‌کنن. 
سفرنامه‌ی شیرین و جذابی بود. خوندنش خالی از لطف نیست.
        

          کتابی کم‌حجم اما بسیار پربار و قابل تامل!

به‌نظرم هر چند وقت یکبار لازمه سری بهش بزنم و مجدد بخونمش.  :)