یادداشت‌های Fateme.j (27)

          یادش بخیر🥹✨️
        

          ولی مغز هانس کریستین اندرسن خیلی دارک بود، برای هر بچه ای واقعا توصیه نمیکنم.
وایب گاثیک داشتن یه سری داستاناش وقتی گاثیک مد نبود😂
خلاصه که بیشتر داستاناش دارک و غم انگیزه و فکر می‌کنم مفاهیم اکثر داستاناش چندان برای بچه ها مناسب نیست، اما به طور کلی قشنگن و از بچگی دوستشون داشتم و دارم.
        

          فقط کافیه از مرز های همیشگی فاصله گرفت و منعطف تر بود، تا طعم خلاقیت، ماجراجویی و لذت واقعی زندگی رو چشید :)
زیبایی ها و خلاقیت ها از انعطاف تراوش میکنن، به انعطاف اهمیت بدیم!
        

          تصویرگریش  خیلی خوشگل بود🥹
شخصیت بیدی خیلی دوست داشتنیه، یه شخصیت اجتماعی که به دیگران اهمیت میده و روحیه همکاری و همدلی داره؛ با این روحیه دیگران رو هم با خودش همراه میکنه.
چقدر این روحیه رو دوست دارم! 
ولی خب، دنیای کتاب زیادی بهشتی و گوگولیه! از اون داستان‌هایی که همه چیز توش گل و بلبله، همه شادن و میخندن و هیچ مشکل خاصی وجود نداره😃
        

          هر چند تا اواسط خیلی جذاب بود، ولی هر چی به آخرش نزدیک تر شد شدت قابل پیش بینی بودن و کلیشه ای بودنش بیشتر شد و دیگه رسما آخراش بزور داشتم میخوندم.
خلاقیت نویسنده داستان خوب بود و تونست با اینکه قالب داستان کلیشه ایه، تا حد زیادی خیلیا رو با خودش همراه کنه.
اما خب، از یه جایی به بعد واقعا از پس این قالب کلیشه ای بر نیومد.
آرت این مانهوا از بهتریناست.
        

          جونجی ایتو واقعا مانگا هاش محتوا و مفهوم خاصی ندارن، فقط انزجار آورن و بس. واقعا عاشق چیزای دارکم اما جونجی ایتو اصلا برام جالب نبود، چون کاملا کاراش عاری از مفهومه.
        

          من تو را فقط همین جوری که هستی دوست دارم :)
        

          
کتاب مفاهیم عمیق و عجیبی داره، سفریه به درون یک انسان که هر چند موفق و خوشبخت، اما خودخواه و لذت گراست و همین موضوع باعث تحلیل رفتنش میشه، دقیقا بعد از اینکه با خودکشی یه زن مواجه میشه. یه زن کاملا غریبه!
مواجهه با مرگ، این مرد رو مجبور میکنه بیشتر در مورد زندگیش فکر کنه. همین جا میفهمم مواجهه با مرگ چقدر لازمه برای انسان تا به خودش بیاد و بیشتر در مورد زندگیش تامل کنه.
ژان بابتیست کلمانس، آدم حرافی که کل کتاب داره سخنرانی میکنه و من انگیزه ی قدرتمندی داشتم برای بستن دهنش؛ اولای کتاب که مدام میگه آره من بزرگوارم، من چنین و چنانم، من اینم، من اونم، به مرور کم کم اون شخصیت شاهکار تحلیل میره و تبدیل میشه به آدمی که خودشم نمیدونه از جون خودش و بقیه و منِ خواننده بدبخت چی میخواد!
کتاب پر از دیالوگ ها و متن های فلسفی و عمیقه. اما چرا پنج ستاره دادم؟
چون به نظرم کامو این کتاب رو خوب ننوشته، چون از خوندنش خوشم نیومد هر چند پشیمون نیستم ازش، چون از شخصیت اصلی کتاب و سخنرانی کردنش و به حاشیه رفتنای الکی و چرت و پرت هایی که فقط از یه شخص adhd حاد که هی شاخ و برگ الکی میده به حرفاش برمیاد، متنفرم.
خلاصه که از خوندنش لذت نبردم و البته که کتاب مفاهیم عمیقی داره، اما خب اینجا اصلا با قلم کامو حال نکردم. اینکه خوندنش رو توصیه کنم یا نه، بستگی به دید هر فرد داره که بتونه ارتباط برقرار کنه یا نه.
        

          سپس رو به آسمان کرد و گفت: کیست مرا یاری کند؟ :)
روایتی عالی و روان در مورد حضرت عباس و وفاداری ایشون تا آخرین لحظات به امام حسین (ع). برادری که در نهایت طاقت دیدن تشنگی کودکان رو از دست میدن و در راه آب آوردن برای اونا، توسط لشکرِ کوفیانی که خودشون امام حسین (ع) رو دعوت به کوفه کرده بودن، به فجیح ترین شکل به شهادت میرسن.
قلم کتاب خیلی روان و خوب بود و باعث شد تا آخر با کتاب همراه باشم و بیشتر از قبل عاشق حضرت  عباس بشم :)
        

          بیشتر از اینکه اطلاعات بده، کاربردیه برای مواقعی که با اینجور چیزا درگیریم به طور روزمره. اونقدر تخصصی و شاخ نیست اطلاعاتش ولی خوندنش برای مراقبت از خودمون و دیگران خالی از لطف نیست و مرجع خوبیه بری تشخیص خیلی خطرات ماورائی.
        

          کتاب رو نخوندم، اما افراد دروغگویی مثل اد و لورن وارن قطعا افرادی نیستن که بخوام برای جن شناسی بهشون مراجعه کنم!
اد و لورن وارن، افرادی که صرفا ادعا میکنن یه گروه بزرگ و متخصص ماوراء دارن (افرادی که ادعا میشه عصو این گروهن اکثرا وجود خارجی ندارن) و به مردم برای جن گیری از خونه هاشون کمک میکنن، حال آنکه جز پول به چیز دیگه ای اهمیت نمیدن و فیلم های ضعیفی هم که از روی پرونده های مثلا واقعی (!) این دو شخص ساخته شدن، جز پول هدف دیگه ای ندارن. قضیه آنابل شون هم که کاملا ساختگی بود و هیچ مدرکی برای اثباتش وجود نداره. 
خلاصه که، به هر کس اومد گفت یه چیزی از ماوراء حالیمه اعتماد نکنید.
        

          وقتی سیزده سالم بود اینو خونده بودم و یادمه وقتی خوندمش اینطوری بودم که: همش همین بود؟
        

          یه کتابایی رو قبلا خوندم که برگام! هیچکس اینا رو نمیشناسه، من از کجا پیدا کردم نمیدونم😂
یه عاشقانه دلنشین، یادمه اونموقع که خوندمش واقعا به دلم نشست، نمیدونم الان چه نظری خواهم داشت.
        

          ایده اش خیلی باحال بودا، ولی خب میتونست خیلی بهتر نوشته بشه و خب خیلی قابل حدس و معمولی بود به نظرم.
        

          چرا انقدر قلم بعضی نویسنده های مذهبی ضعیفه؟ واقعا مهارت های نویسندگی و رمان نویسی تو این کتاب خیلی کمرنگه و نویسنده گاهی خیلی خلاصه وار گذشته.
با این حال برای آشنایی با حضرت خدیجه و زندگی ایشون با پیامبر کتاب خوبیه و نویسنده حداقل در زمینه روایت، خوب عمل کردن.
        

          کتابی که از خیلی از کتابای امنیتی بهتره و به طرز عجیبی ناشناخته!
کتاب از نفوذی هایی صحبت میکنه که ما فکر می‌کنیم خوبن، و آدمای فداکاری که فکر می‌کنیم با دشمنن.
نقشه های طرح ریزی شده، نکات شوکه کننده و عناصر مختلفی که توی این کتابه، باعث میشه واقعا از خوندنش راضی باشم و ناراحت از اینکه دیگه تجدید چاپ نمیشه.
        

          آه یادش بخیر :) بچگی عاشقش بودم!
        

          چقدر من ایشونو دوست دارم و چقدر این کتاب باعث شد بیشتر دوستش داشته باشم :)
و چقدر خوب که کتاب به جای شرح کرامات، شخصیت و اخلاق این شخصیت بزرگ رو برای ما شرح داده و به نحو صحیح ایشون رو معرفی کرده. به شدت توصیه میکنم بخونید و کیف کنید و چند روز با این شخصیت دوست داشتنی زندگی کنید :)
        

          چون در مورد امام زمانه، دوستش دارم. اما خب، روایاتی که توی کتاب آورده شدن اکثرا تکراری بودن و حقیقتا چیز خاصی این کتاب به من اضافه نکرد. صرفا چند تا روایت از عنایات امام زمان که هر چقدر هم ارزشمند و پر از حس خوب باشه، باعث نمیشه چیزی تغییر کنه.
روایت اول پر مایه ترین و بهترین روایت بود، چون تنها روایتی بود که واقعا منو تکون داد و باعث شد از خودم بپرسم: واقعا انقدری که ادعا  میکنم، برای امام عصر ارزش قائلم و حاضرم همه چیزمو  براش بدم؟
حال آنکه سایر روایات، صرفا جنبه بیان کرامات داشتن و نکته اخلاقی خاصی نداشتن.
        

          حقیقتا از خوندنش پشیمون نیستم، چون قلم نویسنده و فضای شعر و ادبیات داستان رو دوست داشتم.
اما پرداخت داستان کاملا کلیشه ایه و پایان داستان!
امان از پایان افتضاح و سرسری و صدا و سیمایی داستان!!!😐
اگه پایان انقدر بد نبود، حداقل به عنوان یه داستان ساده، روان و وقت پر کن قابل قبول بود. پایان جوری ویران کرد که واقعا حس خوبی که به کتاب داشتم پودر شد.
به طور کلی داستان یه کلیشه ی عاشقانه ست و هیچ خلاقیتی هم در طولش به کار نرفته، همه چیز کاملا قابل پیش بینیه و تنها دلیلی که باعث شد بخونمش تا آخر، قلم زیبای نویسنده و فضای شعری کتاب بود.