یادداشت‌های مهدیه خاتون (9)

          نگارش کتاب  با فضای داستانی کتاب همخونی داره
در آخر داستان ما جوابی بابت صحیح بودن رفتار عماد  نمی فهمیم
که من فکر میکنم بی جواب موندن این  اتفاق بهتر از اینکه بزور جوابی بخوایم که قانعمون نمیکنه  آخه یجوری درگیری منطقی با یه درگیری غیر منطقی بود نمیتونم بگم  کدومشون به نتیجه میرسه
قشنگی کتاب به اینه که ما فقط همین داستان رو نداریم داستان بادام ، جوانه و پسرک حلوا فروش  هم هست که  هر کدوم ماجرای خودشون  رو دارن
یادم نیست کجا خونده بودم  : هر کدوم  جنگ خودشون رو دارند
من این کتابو  خیلی دوست داشتم
        

          جالب بود
یه شهر بدون  شما هنوزم  همون شهره
        

          میخواستم در وصف‌این کتاب بنویسم  چقدر شیرین بود ... اما بود؟ 
یا تلخ بود ؟
هوشو در زندگی اش برده  بود یا نه! حتی آن موقع ها  که توی سیرچ به بابایش می‌خندیدند یا وقتی  راننده  ماشین آمد که به او پولی بدهد هم برنده بود ؟
این کتاب  حالا بخشی از قلب من است آن هم نه یک بخش کوچک  یک جای بزرگ برای هوشو و  درخت خرمای مادرش .


        

          شروع خوبی داشت 
ولی اواسط و پایانش به دلم ننشست که  فکر میکنم دلیلش  این باشه که داستان کتاب  قدیمیه  همینطور کتاب کوتاهه جزئیاتش کمه
 صدای راوی های  پادکست این کتاب فوق العادس 
ایران صدا واقعا گل کاشته 
        

          خود را بر رویا بی‌افکن وگرنه تکرار سرنگونت خواهد کرد.
به قلب خود مومن باش حتی اگر دریا ها شعله ور شوند و با عشق زی حتی اگر ستارگان وا پس روند.
گذشته را عرج بنه اما آینده را خوش آمد گویی
دنیا را به هیچ بگیر با فرومایگانش و قهرمانانش.
        

          به نظرم من کتاب تو قسمت توصیفات فضای داستانی مشکل داشت (توصیفات  اضافه )خب اگه  اینو بزنم به حساب اینکه نویسنده می‌خواسته  یه تصور درستی به خواننده بده و ازش رد بشم  با توضیحات نداده ‌ی نویسنده مواجه میشم یکسری جاها تو روند داستان به نظرم نیاز به توضیح بیشتری داشت  که شاید بهتر بود جای توصیفات الکی رو این قسمت تمرکز بشه 
با این حال داستان یه کششی داشت که باعث بشه از خودت درباره ی بعدش بپرسی  که  این به میزان علاقه شما به فانتزی  بستگی داره  و ممکنه که  تا نیمه کتابو بخونین و ولش کنین (کنجکاو نباشید راجب کتاب)
نه خیلی خوب بود نه خیلی بد .

        

          کتاب را هنوز باز نکرده بودم که تمام شد .
تا به خودم آمدم دیدم  قوز کرده ام روی صفحه  آخر کتاب و زل زده ام به کلمات پایانی .
کتاب تمام شد!
این کتاب مزه دارد ؛ مزه ٔ شیر داغ می دهد با بیسکوییت مزه  آبنبات های خروسکی را دارد مزه ٔ بغض هم می‌دهد  از همان بغض هایی که یکهو می چسبد بیخ گلویت و تو نمی گذاری  بترکد تا اشک شود.
صحنه به صحنه کتاب ، من همه ‌جا بودم . می‌نشستم توی خانه عبو و با خودم می گفتم  مادر بودن هم سخت است ، ماهرخ بودن سخت است مثل پدر بودن ،مثل  شمس  بودن. بعد هم دیدم  چطور قلب آدم ها  تلپی می افتد زمین و می شکند بدون اینکه بقیه صدایش را بشنود .
داستانش از آن داستان های بود که انگار  توی صندوقچه زیر پارچه های حریر منتظر مانده  تا یک بچه ٔ فضول سرک بکشد و پیداش کند ، بخواند و  آخر از همه ‌بگذارد گوشه قلبش . این کتاب برای من از آن دست کتاب ها بود که یکدفعه خواندش بس نیست  یک بار دیگر هم باید آن را بخوانم ... دلم برای آدم های توی کتاب  تنگ می شود.


        

           
 کتاب  متشکل از چند داستان کوتاهه و نویسنده به هیچ عنوان  سعی نمیکنه تو قضاوتی که شما از هر شخصیت دارید دخالت کنه یا حتی کارهاشون رو توجیح نمیکنه تعدادی از داستان ها از جوانی تا پیری شخصیت ها رو تعریف میکنه  و  این حسو به ادم میده که انگار داری  از پشت پنجره خونه هاشون تو زندگیشون سرک میکشی  .
هر موقع یکی از داستان ها تموم می شد این حسو داشتم  که انگار روی کل کتاب گرد غم نشسته