یادداشت‌های مهدیه (5)

          اولین بار بود از آگاتا کریستی می‌خوندم
طوری که من تو سریال ها و انیمیشن های راجب پوآرو دیدم  پوآرو معمولا مظنونین رو دور هم جمع می‌کنه و با کشف ارتباط های بینشون آروم آروم  سر نخ ها رو میکشه بیرون  و بیشتر تمرکزش روی مظنونین پروندس 
و اگه اینطور باشه باید بگم  این روش حل پرونده ش بسیار با این  داستان هم‌خوانی داشت 
 روابط آدم های کتاب  از اول داستان مسئله  بود و آروم آروم 
گره  ها باز میشد  ولی وقتی می‌فهمیدی چقدر دوست داشتنی بود  که پوآرو وارد میشه و  مظنونین  رو در کنار هم  قرار میده.
        

          به نظرم من کتاب تو قسمت توصیفات فضای داستانی مشکل داشت (توصیفات  اضافه )خب اگه  اینو بزنم به حساب اینکه نویسنده می‌خواسته  یه تصور درستی به خواننده بده و ازش رد بشم  با توضیحات نداده ‌ی نویسنده مواجه میشم یکسری جاها تو روند داستان به نظرم نیاز به توضیح بیشتری داشت  که شاید بهتر بود جای توصیفات الکی رو این قسمت تمرکز بشه 
با این حال داستان یه کششی داشت که باعث بشه از خودت درباره ی بعدش بپرسی  که  این به میزان علاقه شما به فانتزی  بستگی داره  و ممکنه که  تا نیمه کتابو بخونین و ولش کنین (کنجکاو نباشید راجب کتاب)
نه خیلی خوب بود نه خیلی بد .

        

          کتاب را هنوز باز نکرده بودم که تمام شد .
تا به خودم آمدم دیدم  قوز کرده ام روی صفحه  آخر کتاب و زل زده ام به کلمات پایانی .
کتاب تمام شد!
این کتاب مزه دارد ؛ مزه ٔ شیر داغ می دهد با بیسکوییت مزه  آبنبات های خروسکی را دارد مزه ٔ بغض هم می‌دهد  از همان بغض هایی که یکهو می چسبد بیخ گلویت و تو نمی گذاری  بترکد تا اشک شود.
صحنه به صحنه کتاب ، من همه ‌جا بودم . می‌نشستم توی خانه عبو و با خودم می گفتم  مادر بودن هم سخت است ، ماهرخ بودن سخت است مثل پدر بودن ،مثل  شمس  بودن. بعد هم دیدم  چطور قلب آدم ها  تلپی می افتد زمین و می شکند بدون اینکه بقیه صدایش را بشنود .
داستانش از آن داستان های بود که انگار  توی صندوقچه زیر پارچه های حریر منتظر مانده  تا یک بچه ٔ فضول سرک بکشد و پیداش کند ، بخواند و  آخر از همه ‌بگذارد گوشه قلبش . این کتاب برای من از آن دست کتاب ها بود که یکدفعه خواندش بس نیست  یک بار دیگر هم باید آن را بخوانم ... دلم برای آدم های توی کتاب  تنگ می شود.


        

           
 کتاب  متشکل از چند داستان کوتاهه و نویسنده به هیچ عنوان  سعی نمیکنه تو قضاوتی که شما از هر شخصیت دارید دخالت کنه یا حتی کارهاشون رو توجیح نمیکنه تعدادی از داستان ها از جوانی تا پیری شخصیت ها رو تعریف میکنه  و  این حسو به ادم میده که انگار داری  از پشت پنجره خونه هاشون تو زندگیشون سرک میکشی  .
هر موقع یکی از داستان ها تموم می شد این حسو داشتم  که انگار روی کل کتاب گرد غم نشسته