یادداشت‌های ن.ص🌱 (14)

          روایت عالی،سوژه عالی و شروع و پایان خوبی هم داشت.

یه داستان فوق العاده عجیب از یه جانباز قطع نخاع،یا بهتر بگم روایت صبوری های مادر یک جانباز قطع نخاع.
خیلی عالیه که کتاب با محوریت یک مادر و نقش اثرگذارش در زندگی پیش می‌ره.
قبل از این خاطرم نیست که در مورد یک‌جانباز  کتاب خونده باشم،و احساس میکنم هیچوقت نمیشه رنجی که این بزرگ مرد ها متحمل شدن و میشن رو به قلم و تصویر کشید...

چرا دست یازم چرا پای کوبم/مرا خواجه بی‌دست و پا می‌پسندد

گاهی خدا بعضی از بنده هاش رو به رخ‌ِت می‌کشه تا معنای عبد بودن و شاکر بودن رو بهتر بفهمی...
نمونه اش همین حاج‌حسین دخانچی خودمون

کاش این کتاب رو یکسره نمیخوندم 
این قصه رو باید جرعه جرعه سر کشید و کم کم باهاش زندگی کرد 
و ذره ذره باهاش اشک ریخت
تا حق مطلب ادا بشه...
هر کدوم از آدمای این کتاب یه داستان دارن 
از مادر صبورش گرفته تا پدری که از غم پسرش ذره ذره آب شد و در نهایت دق‌ کرد و مرد
از دختری که نمی‌دونم چجوری و رو چه حسابی عمرش و جوونیش رو وقف این مرد خدا کرد و تصمیم گرفت با یه جانباز قطع نخاع زندگی کنه! 
و...

متاسفانه متن هیچوقت نمیتونه اون طور که باید و شاید احساسات رو منتقل کنه 
وگرنه حرف زیاده...
خلاصه که بخونیدش
بخونید و اشک بریزید و شرمنده بشید...
به امید اینکه بتونیم ادامه دهنده ی مسیرشون باشیم؛
همین.
        

          خوندنش واقعا لازمه از جهت شناخت جو سوریه و علل رخ دادن این جنگ
هم چنین زندگی خود آقای فیض اللهی و تحول عجیبی که براشون رخ میده واقعا جذابه

اما به لحاظ کلی کتاب خیلی سردرگمم کرد و جزئیات کافی از هر ماجرا رو بیان نمی‌کرد و مدام از این شاخه به اون شاخه می‌پرید و نظم مشخصی نداشت 
همین شد که درست متوجه خیلی از اتفاقات نشدم 
البته نباید از خاطرات شفاهی توقع یه رمان جذاب رو داشت 
اما بازم میشد خیلی بهتر و واضح تر از این بیان بشه 
        

          متاسفانه با وجود مطالب خوبی که داشت، روایت ضعیفی داشت و سیر داستان به خوبی جلو برده نمی‌شد و باعث گیجی و سردرگمی خواننده می‌شد.حتی یه مورد غلط املایی هم دوبار تکرار شده بود.

با وجود شناختی که از قبل از این شهید بزرگوار داشتم و مستند هایی که دیده بودم، اگه تقریظ حضرت آقا نبود احتمالا کتاب رو نمی‌خوندم... 

        

          کتاب خوبی بود و احادیث زیبایی هم درش به کار برده شده بود 
اما میشد فشرده تر هم باشه 
یعنی محتوای اصلی کتاب رو میشد تو یکی دو صفحه خلاصه کرد 
از این جهت کمی حوصله سر بر بود 
خصوصا فصل های اول که به نظرم تا حدودی تکراری و گنگ بود! 
البته تکرار همیشه بد نیست 
و میشه گفت نوع جدیدی از انتقال مفاهیم در این کتاب استفاده شده بود اما خب میتونست بهتر و خلاصه تر هم باشه 
نکته ی مثبت و تاثیر گذارش برای من فصل هایی بود که در خصوص جهیزیه و مهریه حضرت زهرا سلام الله علیها  صحبت کرده بود 
مطالبی که جای خالیش تو سبک زندگی های ما حس میشه...

        

          این کتاب خیلی چیزا به من یاد داد 
اول اینکه زود قضاوت نکنم و کتابی رو صرفا به خاطر متفاوت بودن نصفه رها نکنم
دوم اینکه همیشه به خدا اعتماد کنم و جوری که اون میخواد رفتار کنم...

داستان درباره ی یه خانواده ی مهربون و همدله که کنار هم دیگه ماجرا ها و اتفاقات مختلفی رو به خوبی پشت سر میذارن 
میشه اسمش رو گذاشت یه رمان خوب و آموزنده مخصوص نوجوون ها(شایدم بزرگ تر ها!) 
نویسنده سعی کرده بود مفاهیم خوبی مثل احترام به بزرگتر،اعتماد و توکل به خدا،دوری از گناه،مشورت کردن،آشتی کردن،حفظ آبروی مومن،بخشیدن،صبوری و خیلی چیزهای دیگه رو تو داستان بگنجونه و موفق هم بوده. 
یه ویژگی خوبی هم که برای من داشت این بود که با شخصیت اصلی داستان یعنی سینا، هم سن بودم و تا حدودی احساسات و افکارش برام قابل درک بود 
در کل اصلا از خوندنش پشیمون نیستم 

تو نظرات دیدم بعضیا میگن پایان خوبی نداشت یا درباره ی عشق سطحی دوره ی نوجوونی بود و....
درحالی که من این برداشت رو کردم که اتفاقا نویسنده کاملا حال و هوای نوجوونی رو درک کرده و اتفاقا پایان خوبی هم داشت 
همیشه که نباید آخر همه ی قصه ها کلاغه به خونش برسه
یبارم باید نویسنده پایان رو یجوری بنویسه که ما خودمون تا ته داستانش بریم! 

        

          نمی‌دونم چه سرّی تو قلم این مرد وجود داره که با خوندن تک تک جملات میتونی خودت رو تو دل داستان احساس کنی و از عمق وجودت کتاب رو زندگی کنی!
من به فلسفه وارد نیستم و فهم برخی مطالب کتاب برام سخت بود اما این باعث نمیشد که از شوقم برای ادامه دادن چیزی کم بشه...

ملاصدرا شخصیت نابغه و برجسته ای بود که صرفا به جرم فهم بیش از حد و جلوتر بودن از زمانه ی خودش،از بین مردم طرد شد و محکوم به تبعید ابدی شد... و زندگی این مرد چقدر من رو یاد مولا امیر المومنین میندازه؛
و بقیه ی شخصیت هایی که اسیر جهل مردم زمانه ی خودشون شدن...
        

          تاجایی که یادم میاد هیچوقت سفرنامه نخونده بودم 
اما کم کم تونستم با این کتاب ارتباط بگیرم
کلا به نظرم از بس شخصیت خود حضرت آقا نورانیه هر چیزی که مرتبط با ایشون باشه اون اثر رو میگیره ازشون 
به همین دلیل از خوندن این کتاب خیلی لذت بردم با اینکه بنظرم میتونست جالب تر هم باشه...

        

          پناه میبرم به خدا از روانشناسی زرد😂 

چرا پس یک ستاره  دادم؟ 
چونکه مطالب مفید هم داشت 
ولی خب...

اینم بگم که سبک زندگی و در کل حال و هوایی که این خانومه راجبش صحبت میکرد خیلی با شرایط ما و سبک زندگی زن های ایرانی فرق داشت 
و اینکه اصولاً روانشناسی ای که خدا درش لحاظ نشده باشه رو خیلی نمی‌پذیرم 
        

          شاید بشه گفت محتوای خوبی از جهت اثبات حقانیت شیعه داشته باشه ولی داستانش اونقدرا قوی نبود 
و پایان خوبی هم نداشت 
        

          نه فوتبالی ام 
نه فوتبال دوست دارم 
ولی وقتی خوندمش تا مدتی همراه پدر و برادر فوتبال می‌دیدم😂
دقیق یادم نیست اما فکر کنم حدود ۱۲ سالگی خوندمش 
اونم نه یک بار، دوبار پشت سر هم...چون احساسی که تو اون سن به من داد فوق العاده بود و میخواستم دوباره تجربه اش کنم
حتی الان هم ترغیب شدم دوباره بخونمش😁
در کل برای یه نوجوون خوندنش واقعا توصیه میشه 
چون جدا از داستان جذابش و شخصیت سازی خوبی که انجام شده در متن داستان نکات خوبی برای زندگی جمعی و دست گیری از بقیه گفته شده...

جدا از این هم آقای امیریان خاطرات خوبی از مطالعه در نوجوانی برای من ساختن... با اغراق میشه گفت ایشون ساخته شدن تا برای نوجوون ها بنویسن! 
        

          اصولاً از این دست کتاب ها نمیخونم اما تعریف این یکی رو خیلی شنیده بودم...
نیمه ی اول کتاب رو به سختی خوندم چون داستان به کندی جلو می‌رفت و جذابیت آن چنانی نداشت اما آخرش کمی جالب شد طوری که دوست داشتی تمومش کنی تا بفهمی قضیه چیه.
در کل بگم با نخوندش چیزی رو از دست نمی‌دین همون‌طور که با خوندنش چیز خاصی یادنمیگیرین! 
البته شاید این نتیجه برای منی باشه که 'کم'رمان میخونم 
ولی خب...

        

          یادم نیست دقیقا کی خوندمش ولی می‌دونم با همون بار اول نتونستم ازش دل بکنم و دو بار دیگه ام خوندمش...
یه کتاب مختصر مفید اما شیرین؛ 
گاهی فکر میکنم وقتی تصور دیدارش اینقدر فرح بخشه ، دیدار واقعیش چه لذتی داره!
فقط میشه گفت،کاش ما هم یار بودیم...
        

          موضوعی نسبتا متفاوت در ژانر خودش...
و داستانی که از اول تا آخرش با خودش همراهت می‌کنه و اتفاقاتی که پشت سر هم رخ میده دور از انتظاره و در نهایت شگفت زده ات می‌کنه.
میتونم بگم از خوندنش پشیمون نیستم! 
        

          جای این کتاب ها تو سبد مطالعاتی دخترای سرزمینم خالیه...
از اون کتاب ها که آخرش حسرت میخوری چرا انقدر زود تموم شد :)