یادداشت‌های مهدیه کوچک زاده (13)

          کتاب جالب و ارزشمندی بود ! به نظر من همون طور که توی خود کتاب هم اشاره شده این واقعا ارزشمنده که پزشک ها تجربیات خودشون رو بنویسن تا همه بتونن استفاده کنن. مطالب کتاب مثل اینه که نویسنده (پزشک) داره خاطراتش رو تعریف میکنه و واقعا هم سرگذشت و خاطراتشه که ما داریم میخونیم؛ از دوران دانشجویی تا وقتی که یه پزشک ماهر شده. جوری نیست که خواننده بگه من که چیزی از پزشکی نمیدونم پس این کتاب رو قرار نیست بفهمم؛ ترجمه ساده و روون و قابل فهمه و پاورقی های نسبتا کاملی هم داره.
        

          کوتاه ، زیبا ، عمیق  :)
        

          نویسنده نگاه شگفت انگیزی به جهان داشت که برای من خیلی جذاب و لذت بخش بود .. قطعا دوباره این کتاب رو خواهم خوند و لذت خواهم برد
        

          برخلاف تصوری که اول کتاب درباره‌ش پیدا کردم که البته رابطه‌ی نه‌چندان خوبم با داستان‌های زیادی کوتاه هم توش تاثیر داشت، از کتاب لذت بردم. به‌مرور همه‌چیز، از خود راوی گرفته تا روایت روزمرگی‌هاش برام جذاب و لذت‌بخش شد.
        

          من غول‌هایم را دوست دارم.
        

          واقعا سخت‌ترین کتابی بود که توی عمرم خوندم؛ لذت‌بخش و جالب بود ولی جلونرو! نیاز به تمرکز بالایی داشتم که مفهوم جملات از دستم نره. کاش بفهمم این پیچیدگی و سختی جملات، کار مترجم بوده یا ویژگی قلم نویسنده‌ست! فکر کنم باید کتاب دیگه‌ی شولتس رو بخونم تا بفهمم.
        

          نمایشنامه‌ی کوتاه و غم‌انگیزی بود؛ راستش بعضی جاها واقعا اذیت شدم، اما مثل تیلی که نقطه‌ی امیدش برای تحمل زندگی خانوادگی تیره‌وتارش پروژه‌ی علومش بود، من هم دلم‌ به استعاره‌ی گل‌های همیشه‌بهار خوش بود. واقعا استعاره‌ی قشنگی بود!
        

          یه داستان کوتاه، عمیق و تاثیرگذار از جهان آدم‌ها که بهمون نشون می‌ده چقدر فرق می‌کنه از چه دریچه‌ای به واقعیت‌ها نگاه کنیم. درباره‌ی پوپول هم‌ زیاد می‌شه حرف زد که من دیگه نمی‌زنم؛ همه‌مون پوپول خودمون رو می‌شناسیم.
        

          دوست داشتم یه جاهایی مطالب بیشتر باز بشه و نقد نویسنده گسترده‌تر باشه روی مثال‌هایی که مطرح می‌کنه، ولی در کل کتاب ارزشمند و خوندنی بود.
        

          3/5
 اول یه‌کم تخلیه‌ی احساسی...

دیوونه‌م کردی موراکامی!
خدا ازت نگذره، این چه پایانی بود؟!

خب...

این می‌شه گفت اولین کتابی بود که از موراکامی خوندم. بهترین بخش کتاب از نظرم تجربه‌ی خاص میو بود.

داستان بدی نبود و جملات قشنگ هم زیاد داره، ولی در کل به‌نظرم آخر کتاب یه‌کم زیاد کش اومد و می‌تونست مختصر مفیدتر جمع بشه. اتفاقات آخر کتاب –که فکر می‌کنم موضوع اصلی داستان رو باز می‌کنه– می‌تونست توی کل کتاب پراکنده‌تر باشه که آدم آخر کار حس نکنه هی داره می‌خونه و به هیچی نمی‌رسه.

فکر کنم یکی دوتا شانس دیگه به موراکامی بدم و بعد تصمیم بگیرم دوستش دارم یا نه.
        

          داستان‌ها سرگرم‌کننده بودن ولی من انتظار بیشتری داشتم. فکر کنم داشتم توی ذهنم با سرزمین اکتبر برادبری مقایسه‌ش می‌کردم.