یادداشت مهدیه کوچک زاده

        3/5
 اول یه‌کم تخلیه‌ی احساسی...

دیوونه‌م کردی موراکامی!
خدا ازت نگذره، این چه پایانی بود؟!

خب...

این می‌شه گفت اولین کتابی بود که از موراکامی خوندم. بهترین بخش کتاب از نظرم تجربه‌ی خاص میو بود.

داستان بدی نبود و جملات قشنگ هم زیاد داره، ولی در کل به‌نظرم آخر کتاب یه‌کم زیاد کش اومد و می‌تونست مختصر مفیدتر جمع بشه. اتفاقات آخر کتاب –که فکر می‌کنم موضوع اصلی داستان رو باز می‌کنه– می‌تونست توی کل کتاب پراکنده‌تر باشه که آدم آخر کار حس نکنه هی داره می‌خونه و به هیچی نمی‌رسه.

فکر کنم یکی دوتا شانس دیگه به موراکامی بدم و بعد تصمیم بگیرم دوستش دارم یا نه.