یادداشت‌های منال بنی‌اسد (26)

          خوب پیش میرفت ولی این پایان برای این داستان؟!
        

          اولین نمایشنامه ایرانی که خوندم و چقدر خوب بود.
        

          يا نزار... يا نزار
ياريتني كنت اعيش في حيك و اسمع حوار الشبابيك الدمشقية:) 

[قراءة هذا الكتاب اثبتتلي أن قراءة مستمرة كتاب شعر واحد افضل من قراءة الاشعار في النت و القنوات و المواقع مليون مرة.
        

          Oh God,
is this the world that you created?
For this,
your seven days of wonder and work?

The other four wanted to end their terror
One jumping into nothingness,
another beating his head against a wall,
but all with the fixed look of death.
        

          یاد فیلم The Beguiled افتادم.
        

          لعنت بهت رت!
        

          «اغواگر ناصره....زیرا مصاحبت زنان را دوست داشتم و آنان دوستدار هم‌صحبتی ‌ام بودند، ما باهم بحث می‌کردیم. همین و بس. فقط بحث می‌کردیم. زنان، درست‌تر، صمیمانه‌تر، سخن می‌گویند: دهانشان به قلبشان نزدیک است. 
مادرم بانگ برمی‌داشت:
می‌خواهی به من بقبولانی که هیچ‌کاری باهم نمی‌کنید؟
چرا. از زندگی حرف می‌زنیم، و از گناه‌هایمان‌
آری، آری... زمانی که مردی با زنی از گناهانش سخن می‌گوید، معمولا برای افزودن یکی دیگر بر گناهانش است.»
        

          برای bibliophileها.
        

          گفتگوی زن و شوهری که بدون هیچ شناختی از هم باهم ازدواج کردند. ساده و معمولی.
        

          «گر من به شوق دیدنت از خویش می‌روم 
از خویش می‌روم که تو با خود بیاری‌ام!»
        

          اگر نبود سخنان عین.صاد هیچوقت اینقدر عمیق از این دعاها لذت نمی‌بردم
        

          بشدت کند پیش می‌رفت! حداقل برای من. 
توصیفات بیش از حد خسته‌کننده بود. 
با این حال من شخصیت‌ها و داستان رو دوست داشتم.
        

          «عشقِ من لکه‌ی آفتابی‌ست 
که بر فرشی افتاده باشد، 
با شست‌وشو نمی‌رود،
فرش را برداری
نمی‌رود،
پرده را کلفت‌تر بگیری
نمی‌رود،
این لکه
وقتی می‌رود
که خورشیدم رفته باشد.»
        

          اولین کتابی بود که توصیف‌هاش رو اینقدر دقیق حس می‌کردم. وقتی از سردی هوا می‌گفت دقیقا میدونستم چقدر سرد...و وقتی از گرما میگفت دقیقا میدونستم چقدر گرم.
در عمق هر داستان یک حس و حال خیلی خوب جاخوش کرده بود. 
یکی از توصیف‌هایی که بشدت دوسش داشتم:
«شب روی دل شهر نشسته بود. نفس شهر بند می‌آمد. ماه روی پوست آسمان ترکیده بود، مثل تاول پشت پای اکبر.»
        

          از کتاب‌های شعر دیگر ایشان کم‌تر دوستش داشتم.
        

          «همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»
        

          بعد از مدت‌ها از شعرهای یک شاعر معاصر لذت بردم. چسبید.
        

          من الان عزا گرفته‌ام برای وقت‌هایی که هیچی حالی‌ام نمی‌شود.
        

          جلال آریان، آنقدر معمولی و خوب است که با تمام احوال و افکارش میتوان همراه شد و آنها را به ملموس‌ترین شکل ممکن حس کرد.