«عشقِ من لکه‌ی آفتابی‌ست 
که بر فرشی افتاده باشد، 
با شست‌وشو نمی‌رود،
فرش را برداری
نمی‌رود،
پرده را کلفت‌تر بگیری
نمی‌رود،
این لکه
وقتی می‌رود
که خورشیدم رفته باشد.»
        

          به من نگاه کن
مثل کسی که به ابر نگاه میکند و
منتظر مینشیند
که کنار برود و
ماه درآید
به من نگاه کن
من ابرم
کنار میروم.
_____

در من کسی‌ست که می‌خواهد با تو باشد، در من کسی‌ست که با من تنها می‌ماند.
_____
من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود.
        

          «درد مرا
شمعی میفهمد
که برای دیدن یک چیز دیگر
آتشش می‌زنند»
خودم میدونم چرا میون اون همه شعر اینو انتخاب کردم امیدوارم در سالهای آینده هم دلیل انتخابم یادم بیاد .
        

          کتاب عجیبی بود 
عشق رو پر از غم و ناامیدی نشون داد
در کل لذت بردم.
        

          سادگی، وجودگرایی و طبیعت همیشه حاضر توی اشعار روشن رو دوست دارم. این مجموعه رو هرازگاهی بر‌می‌دارم و تورق می‌کنم، لذت می‌برم.
اما شعر موردعلاقه‌ام:
«کسی که کشته می‌شود 
چای نمی‌خورد و
غم هم،
غم مال کسی است 
که چای می‌خورد»