یادداشت‌های نسرین سادات موسوی (11)

          سلام بر میت روایتی ۳۰ روزه از سفر تبلیغی ماه رمضان طلبه ی  سال چهارمی به نام آقا محمدحسین است که به صورت داوطلبانه رهسپار روستای قسیم آباد شده.
روای داستان اول شخص و خود همین آقا محمد حسین است.
آقا محمدحسین سلام بر میت، از میت می ترسد و این ترس ریشه کودکی اش دارد که با خواندن کتاب آن را خواهید فهمید.
روایت کتاب آرام و آهسته است و خواننده از خواندن سطر به سطرش لذت می برد و با "آشیخ بی عمامه" لقبی که روستاییان به او می دهند همراه و با تک تک اهالی روستای مذکور آشنا می شوید.
به گفته ی دوستان آقای کشمیری[ نویسنده ی کتاب ]خود طلبه هستند و این را من هم طبق روایات و نقل و قول هایی که از بزرگانی چون آ سید علی قاضی و آقای شیخ عبدالکریم حائری و... حدس زده بودم.
کتاب را می توان یگ گونه منبر بپندارید و از مواعظ و نقل و قول های ذکر شده بهره ببرید.
در داستان قصه ی تک تک افراد به صورت جزئی بیان و بررسی و شخص اول [آقا محمدحسین] در گیر آنان و همین باعث باعث رشد طلبه ی جوان می شود.
شروع و و جمع بندی و پایان بندی خوبی داشت 
توصیفات اندازه و به جا بود از طرح جلد خوشم امد و کاملا با موضوع کتاب هم خوانی داشت.
بعداز کتاب های "زن آقا" " کتاب یحیا"
این سومین کتابی ست که در مورد سفر تبلیغی یک طلبه در ماه رمضان خوانده ام؛ هر چند کتاب زن آقا روایتگر همسر یک مُبلّغ است.
دوستان کتاب خوان توصیه به خواندن این کتاب در ماه رمضان داشتند اما بنده چنین توصیه ای ندارم و می‌گویم هر وقت دوست داشتید بخوانید و از این منبر استفاده کنید اگر خواندید و مورد پسند واقع شد در ماه مبارک هم مطالعه بفرمایید و لذت ببرید.
شاید طرح جلد کتاب این تصویر را در ذهن خواننده ایجاد کند که کتاب ترسناکی ست و روایتگر مرگ و کفن و تدفین است  البته که رسالتی در بیان مرگ و یاد مرگ دارد اما به صورت غیر مستقیم و با بیانی طنزگونه است.
        

          موضوع اش  را دوست داشتم اما وقتی چند صفحه ی اولش را خواندم فهمیدم در حد رمان های سایت ۹۸ ایاست و خیلی ارزش خواندن ندارد...
شخصیت پردازی ضعیف، توصیفات بیهوده ، پایان بندی مزخرف 
فقط به خاطر کنجکاوی ام و اینکه حوصله نداشتم درس بخوانم یک نفس خواندمش.
این یک ستاره هم به خاطر طرح جلدش و نیم ستاره هم به خاطر انتخاب نامش....
همین.
        

          موضوعش دوست داشتم ولی ترجمه اش ضعیف بود.
طراحی جلد کتاب هم دوست نداشتم.
چند وقت پیش‌ هم قبل تموم شدن کتاب به کسی معرفیش کردم و در موردش کمی حرف زدیم.
فکر می کرد یه کتاب بی خود و به درد نخوره.

        

          
این کتاب هدیه بود و هدیه دهنده گفت کتاب خوبیه.
باید برم و با هدیه دهنده حرف بزنم در موردش.
توصیفات خوبی داشت. 
گاهی وقتا خسته کننده می شد و هیچ کششی برای خوندنش نداشتم اما یه حس کنجکاوی نسبت به شخصیت اول داشتم که مجبورم می کرد ادامه بدم.
در کل خوب بود.
طرح جلد دوست نداشتم.
اولین کتابی بود که از نویسنده خوندم.


        

           این اولین امتیاز  یه ستاره ای من به یه کتابه.
نویسنده هیچ خلاقیتی نداشت و درست و حسابی روایتگر شخصیت  نبود.



        

          جزئیات نویسی نویسنده رو دوست داشتم اما موضوعش و در کل داستان  رو دوست نداشتم و نپسندیدم.
طرح جلد و عنوان کتاب هم خوب بود.

        

          روند داستان خیلی سریع بود و باعث شد از جذابیت داستان کم بشه.
به صورت کلی نویسنده سوژه رو هدر داده .
می تونست خیلی قشنگ تر و بهتر  این کتاب نوشته بشه.
درمورد طرح جلد و عنوان کتاب هم باید بگم که اصن مناسب نیستن و می تونستن طرح و عنوانی بهتر انتخاب کنن.

        

          اصن نفهمیدم چی به چیه و هدفش چی بود.
شاید دوباره بخونمش.
        

          نوشتن از کلیدر ساده نیست...
بخوانید و لذت ببرید.
        

          کتابی کم حجم که یک ساعته می توان آن را خواند. پاندای بزرگ و اژدهای کوچک هم  می تواند یک دفترچه یادداشت باشد تا کتاب.

        

          به نظرم که اسم کتاب اصلا برازنده اش نیست و بیشتر باید بهش گفت دفترچه یادداشت خانم کیتلین کلی.
خواندنش خالی از لطف نیست. کم حجم و در مدت زمان کوتاهی خوانده می شود.