یادداشت‌های زهرا جعفرزاده (1)

          به نام خدا
متن کتاب روان و قابل‌فهم است. ائمه (ع) همچون «یک انسان ۲۵۰ ساله» و «همرزم امام حسین(ع)» معرفی شده‌اند؛ این دو تعبیر، بهترین عناوین برای کتاب‌های امام خامنه ای هستند. خلاصه این‌که ائمه علیهم‌السلام همگی در یک مسیر واحد بودند، نه در تقابل با یکدیگر.  اگر جای ائمه با یکدیگر عوض می‌شد، هر کدام همان راهی را می‌رفت که دیگری رفته بود. مبارزه بعد از امام حسین علیه السلام به پایان نرسیده و ادامه دارد. امامان انسان‌هایی گوشه‌نشین و منزوی نبودند؛ تصاویری که دشمن ساخته و گاهی جهالت ما آن را گسترش داده، باید از میان برود. آنان پیوسته اهل مبارزه بودند «اشهد انک جاهدت فی الله حق جهاده».
آنها دنبال تحقق حکومت حق بودند و هر یک در همان مسیر قدم می‌گذاشتند. شیوه‌ی مبارزه‌شان بسته به شرایط زمان، شکل‌های گوناگونی داشته است و همواره یکسان نبوده؛ نه‌فقط شمشیر، که از ابزارهای ساده نیز بهره می‌بردند: تربیت شاگرد، ایجاد تشکیلات، دعا، گریه، عزاداری، نوشتن نامه ، شعر ..
با دانستن این‌که مطالب این کتاب برگرفته از سخنرانی‌های سال ۱۳۵۱ است، بار دیگر برایم روشن شد که آیت‌الله خامنه‌ای چقدر جلوتر از زمان خود بوده‌اند.  
در این کتاب، ائمه با نگاهی نو و دیدگاهی متفاوت معرفی می‌شوند؛ هم با استدلال، هم با استناد به روایات.
مفاهیم انقلاب، انقلابی‌بودن و تشکیلات، در کنار نام ائمه آمده‌ و به درستی به کتاب رنگی سیاسی  بخشیده‌. مفاهیم جهاد و تقیه نیز به خوبی تبیین شده‌اند.  
نقش امامزادگانی مانند زید بن علی و شبهات مربوط به آن‌ها نیز مورد بررسی قرار گرفته است.
حسرتی که برایم ماند، نقص نوارهای پیاده‌شده در کتاب بود. همچنین آن یادداشت‌های در جیب ایشان که ای کاش خوانده می‌شد تا در کتاب گنجانده شود. قصد دارم ان شاءالله کتاب‌های دو امام مجاهد و انسان ۲۵۰ ساله – حلقه سوم را هم بخوانم.
دیدگاه ایشان درباره انوشیروان، سادات و شعر عربی نیز چالش‌برانگیز بود.