یادداشت‌های گوشه گیرِ آسوده (5)

          یادمه دبیرستان که بودم یه روز وقتی اومدم خونه نشستم کتابامو از تو کیفم درآوردم که نگاهم خورد به یه کتاب که مال من نبود. درآوردم و بدون نگاه کردن به اسم نویسنده شروع کردم به خوندنش. چندساعت همونجا کنار کیفم رو زمین نشستم و تمومش کردم. خیلی بهم چسبید اونموقع. کتابو که بستم تازه اسم نویسنده رو دیدم و فهمیدم این حس آشنا از کجا میاد.
        

          رمان کوتاه جذاب که هر لحظه‌ش غافلگیریه و جوری شمارو دنبال خودش میکشونه که همش ذهنتون درگیر ادامه‌ی داستان میشه و انقدر جزئیات دقیق و واقعی بیان شدن که داستان مثل یک فیلم جلوی چشمتونه.
و البته که پایان بندی بی نهایت غافلگیر کننده و جذاب!
        

          وای این کتاب بی نظیره.
از اون کتاب‌هاییه که همینجوری برش می‌داری که یه نگاهی بهش بندازی و وقتی به خودت میای که نصفه شب شده و تمومش  کردی. بعدم با چشمایی قرمز که میسوزه تا خود صبح از فکرش خوابت نمیبره 😆
فقط باید بخونید تا بفهمید چی میگم🤌🏻
        

          بین تمام مطالب و کتاب‌هایی که راجب مدیریت زمان نوشته و گفته شده این کتاب واقعا جالب و خاص بود.
کتاب "کِی" راجع به اینکه چطوری از زمانمون بیشترین استفاده رو بکنیم حرف نمیزنه، بلکه راجع به اینکه چه کاری رو چه زمانی انجام بدیم و کِی برای شروع خوبه صحبت میکنه.
نکات جذابی داشت راجع به این قضیه و به‌نظرم ارزش یک‌بار خوندنو داره.
        

          قلبم سنگینی می‌کند...