یادداشت‌های pariya (5)

          ژانر طنز اجتماعی برای من یکی از جذاب‌ترین ژانرهاست.
هم تلنگرِ هم تفنن.
علی میرمیرانی(ابراهیم رها)خیلی خوب از پس این ژانر بر میاد
انگار آقای رها نمونه‌ی ایرانیزه شده‌ی عزیز نسینه.
ما خیلی خوبیم اولین بار حدودا ده سال پیش چاپ شده و به نظر من دیده نشده، یا حداقلش کم دیده شده‌.
رها در قالب طنز همه‌مون رو نقد میکنه و چیزهایی مینویسه که هم بخندیم هم فکر کنیم.
پشت جلد نوشته:
ما مردمانی زیبا جادار مطمئن هستیم که اعتماد به نفس‌مان یک جاهایی از آسمان را انشقاق داده!

        

          یک عاشقانه‌ی آرام تلفیقی از عشق،انسانیت وطن دوستی و تلاش برای بقاست....قلم ابراهیمی به شدت خالصانه است و کتاب جریان آرامش بخش و لطیفی داره.
        

          شاملو قبل از آشنایی با آیدا قصد خودکشی داشته ولی بعد از آشنایی با او و تجربه‌ی عشق مینویسه: (آیدا فسخِ عزیمتِ جاودانه بود)
خوندن این کتاب هیچ بار علمی ای برای شما نداره و احتمالا باعث میشه به این میزان محبتی که توی نامه ها جریان داره حسادت کنید...‌خلاصه عشق از این کتاب چکه می‌کنه!
        

          تنهاییِ شخصیت اصلی داستان به معنای واقعی پرهیاهو‌ است و هانتا نمادی واضح از درماندگی انسان امروز در برابر  پیشرفت تکنولوژی‌ به شمار میرود. 
هرابال این کتاب را در سال های ممنوع القلم بودنش نوشت و تنهایی پرهیاهو درهمان سال­ها بصورت مخفیانه انتشار یافت...میلان کوندرا معتقد است که بهومیل هرابال از بزرگ‌ترین نویسندگان چک است....با اجازه‌ی بزرگان بنده به شدت با کوندرا موافقم.