یادداشت‌های سیده ریحانه احمدزاده (5)

          داستان تلخی که با شیرینی شخصیت اصلی‌اش، دوست‌داشتنی شد. 
نمی‌دانم خانم صنیعیِ روانشناس، «پدر آن دیگری» را هم مثل کتاب دیگرش «سهم من» بر اساس مراجعین و کیس‌های پژوهش‌هایش نوشته یا نه اما کتاب پر از نکات تربیتی_اخلاقی‌ست که شاید گاهی این حس را ایجاد کند که به زور در داستان گنجانده شده‌اند و کمی دلزدگی را در بعضی صفحات به دنبال داشته باشد. 
با توجه به روند داستان، نگران پایان‌بندی بودم. اما خدا را شکر که یک پایان حقیقی داشت نه از آن پایان‌های خیالی. آخر داستان، خواننده را راضی می‌کند. 
در کل، رمان خوبی‌ست. خواننده را همراه می‌کند و نهایتا سرش را شیره نمی‌مالد.
        

          شاعری گفت: «در زمین مشرق یا مغربش جستجو نکنید‌. همه را رها کنید و سوی من آیید _ که قبر او در دل من است».

کتاب آه، گزارش است، مقتل‌ است، روضه است، اشک است، آه است. 
        

          مرگی بسیار آرام از آن دست کتاب‌هایی‌ست که خواندنش را با احتیاط به دیگران و قاعدتا نه به همه، پیشنهاد می‌کنم. نه که بگویم ارزش خواندن ندارد بلکه این یادداشت‌ها دست روی نقطه ضعف آدمی می‌گذارند؛ مرگ! 
همه با این کتاب به نوعی و به نسبت خودشان ارتباط برقرار می‌کنند.
خاطرات دوبووار، انسان را به فکر وا می‌دارد، به عمق خاطرات می‌کشاند، احساسات قدیمی را زنده می‌کند و شاید تا بازنگری به دیدگاه‌مان به برخی وقایع پیش برود. 
مرگی بسیار آرام یک رمان نیست؛ خاطرات است. لحظاتی‌ست که زندگی شده‌اند و احساساتی‌ست که رقم خورده‌اند. پس اگر صرفا به دنبال یک رمان هستید شاید بهتر باشد دیگر آثار دوبووار را بخوانید.

        

          دو صفحه‌ای از مقدمه رو که خوندم با خودم فکر کردم که شاید بهتر باشه تا دیر نشده کتاب رو بذارم کنار. مقدمه، متن گزارشی و از نظر من، نچسبی درباره‌ی منابع کتابه که برای من متنفر از متون گزارشی، بسیار ناراحت‌کننده‌ست. تصور کردم خوندن هزار صفحه‌ی این شکلی قراره واقعا حوصله‌ سر بر باشه اما به هر حال، به آقای حجازی اعتماد داشتم که ناامیدم نمی‌کنن ‌ و خب درست حدس زدم. از همون صفحه‌ی اول، انگار کاملا وارد فضای کتاب شدم. تو کلمه‌ها غرق می‌شدم و هر سی_چهل صفحه، سرم رو بالا می آوردم که نفس تازه کنم و نهایتا کتاب رو خیلی زودتر از چیزی که انتظار داشتم، تموم کردم.
•متن‌های کوتاه و روان و بسیار گیرای کتاب، باعث میشه که موقع مطالعه، احساس ملال نکنید.
•کتاب قاف، مقتل خوانی یا شرح مصیبت نیست اما تو بعضی صفحات و به خصوص  صد صفحه‌ی آخر، غم سنگینی رو منتقل می‌کنه و کم از روضه نداره. 
•نمی‌دونم بعضی روایات کتاب چقدر درستن ولی در کل مرور خوب و نسبتا کاملی از زندگی پیامبر و تاریخ اول اسلام ارائه داده.
•در آخر هم، در آن درس‌هایی هست برای آنان که دقت می‌کنند:)

        

          کتاب حاضر، جمعی‌ست از بعضی سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های امام موسی صدر در سال‌های حوالیِ انقلاب؛ از این رو متن بسیار روان و همه فهم است اما باید به چند مورد توجه داشت. 
اول اینکه، نسخه‌ی چاپی که در دسترس ماست همانطور که گفته شد، مطالبی‌ست که در زمان کوتاه و محدود سخنرانی‌ها و یا مصاحبه‌ها بیان شده و جناب صدر فرصت باز کردن بیشتر بحث و ریز شدن و مثال زدن بیشتر را نداشتند و حتی شاید با تصور اینکه در طولانی مدت به صورت کتاب خوانده شود را نداشتند که این خود بسیار در نحوه‌ی بیان تاثیرگذار است.
دوم اینکه این سخنرانی‌ها مربوط به سال‌ها پیش هستند و از آنجایی که مطالب پایه و البته مهم هستند،  احتمالا  بعضی بخش‌ها به خصوص برای افرادی که کمی مطالعه در این مباحث داشته‌اند، جدید نباشد اما به هرحال خواندن‌شان خالی از لطف نیست.