یادداشت‌های نجمه فرقانی (17)

          کتاب ظاهراً تشویقی است بر بیرون آمدن از دنیای محدود خودمان و مثل اغلب انیمیشن های این روزها قهرمان خلاف جریان آب بر هدفش پافشاری می کند...
اما حس قدردانی پنگوئن از آدمیزادی که در واقع مخرب زیست بوم او بوده دروغ بزرگ کتاب است.
        

          نقاشی های کتاب و زاویه دید دوست داشتنی است. اما بیشتر یک مانیفست است. کاش حداقل همین اروپایی ها درباره کودکان فلسطینی به این حرفهای قشنگ پایبند بودند
        

          خوبه لذت خواندن این کتاب رو با سریال عالی شوق پرواز برای بچه ها دو چندان کنیم
        

          امان از اردیبهشت... امان از اردیبهشتی ها...توی خانواده ما تعداد متولدین اردیبهشت از همه ماه ها بیشتر است. هم با مونث شان هم نفس و هم خانه بودم و هم با مذکرشان. آدم های خاص و محبوبی هستند. مثل خود اردیبهشت که بین ماه های سال هم خاص است و هم محبوب. کتاب *آقای وزیر * هم با یک جمله شروع شد:
حسین در یکی از روزهای اردیبهشت...
این کتاب زندگی شهید امیرعبدالهیان را برای مخاطب نوجوان روایت کرده. اما برای من هم جذاب بود. البته به نظرم می شد در انتخاب بعضی از روایت ها سلیقه بیشتری به خرج داد تا گروه هدف بیشتر متوجه ابعاد زندگی ایشان شود. مثلا اول کتاب اشاره شده ایشان وزیر امور خارجه کودکان غزه بوده ولی هیچ روایت و تعریفی از تلاش های ایشان در کتاب نیست.
تصویرگری کتاب هم جالب و زنده است.
فکر کردن به حادثه پارسال هنوز هم غم عجیبی در دلم شعله ور می کند. انگار دل من بندرعباس این روزها باشد...
پانوشت:
۱. محمد امین کتاب را از محمدحسن جان مهری امانت گرفته. ممنون که ما را سر سفره شهید مهمان کردید.
۲.و همه مامان های این گروه می دانند حال یک مامان تشنه خواندن کتاب با این چند دقیقه خلوت با کتاب چقدر جا آمده...
۳. دلم زیارت خواست زیارت حضرت عبدالعظیم که از زیارتش ثواب زیارت کربلا انتظار می رود و هم دوست دارم سر مزار شما بیایم ای شهید اردیبهشت...
        

          بین مباحثه این سه نفر به نظرم بیان آقا سیدعلی خامنه ای از همه جامع تر و متقن تر آمد. ما همواره ایشان رو در مقام یک رهبر سیاسی دیدیم در حالی که مقام معلمی ایشان هم مثال زدنی است...
        

          با خودم فکر می کنم اگر این همه در ستایش زیبایی ظاهری آمنه بانو قلم فرسایی نشده بود آیا در خوب بودن و اجر او تاثیری می گذاشت؟
        

          پدرم وقتی مرد پاسبان ها همه شاعر بودند...
پدرم تازه از کرونا از دستمان رفته بود. یک شب آمدم این کتاب را برای بچه‌ها بخوانم متن مرا غافلگیر کرد. خواندن کتاب نصفه ماند ولی اشک ها هیچ وقت تمام نمی شود. آدم باورش نمی شود ممکن است دیدن عزیزانش روزی برایش یک آرزوی دست نیافتنی شود...
        

          خوب بود ولی به پای آنی شرلی که نمی رسد😌
        

          نمی دانم چرا زبان و بیان نویسنده به خصوص جاهایی که به نظر می آید می خواسته چاشنی طنز هم داشته باشد اصلا دلنشین از آب درنیامده. نویسنده بی آن که پیشینه ای از فعالیت های خودش به خواننده بدهد روایت را شروع می کند و رگباری از آدم هایی اسم به میان می‌آید که نویسنده آن ها را می شناسد ولی خواننده نه. غرغرهای مداوم راوی هم حس بدی به خواننده منتقل می کند. در کل دو سه پاراگراف ارزشمند از کتاب برایم ماحصل این کتاب است
        

          یادش به خیر. کتاب را خط کشیده بودم و خیلی از فرازهایش شده بود معیارم برای محک زدن آدم هایی که می آمدند جلسه خواستگاری. شهید یک معیار شده بود برایم. هنوز هم سر چهارراه گلفروش می بینم یاد این کتاب می افتم
        

          این کتاب را پدربزرگ مرحومم به من هدیه کرد. چقدر دوستش داشتم و چقدر امداد حضرت حجت در آن کودکی به مذاقم شیرین می آمد.
        

          آدم در طول زندگی متوجه خیلی چیزها می شود... بچه دار که می شوی خیلی چیزها را بیشتر و بهتر می فهمی... در یک مهمانی میزبان بهم گفت که خودت رو تقویت کن تو ضعیفی! پسرجان ۹ ساله ام بهش برخورده بود که چطور جرات کرده اند به مامانم بگن ضعیف... باید پسر داشته باشی تا بفهمی حس مادر پسری چیست...
        

          بیشتر برایم ایده های برای نوشتن داشت.
        

          جزو اولین کتاب های جدی عمرم که خواندنش را مدیون خواهرم هستم
        

          تعریف دو کتاب را همزمان شنیده بودم. یکی کتاب *تندتر از عقربه ها حرکت کن* و دیگری* عملیات احیا*. هر دو درباره کسب و کارهای مبتنی بر صنعت و پولساز برای کشور. برای خانواده ما که روزانه با این مسائل سر و کار داریم کتاب از دو بعد انسانی و فنی نکات جالب توجهی داشت. اما برای مخاطبی که حیطه کارش صنعت نیست فایده کتاب این است که شاید یک گوشه بسیار ناچیز از مسائل و مشکلات تولید در ایران را درک می کند. خواهر همسرم بعد از سال ها هدایت یک مجموعه تربیتی خصوصی امسال دبیر شده. می گفت الان می فهمم کار خصوصی کردن در ایران چقدر سختی دارد...
اولین کتاب را وقتی از طاقچه خواندم دیدم کتابی است که حتما همسرم هم باید بخواند. نسخه کاغذی کتاب را گرفتم و خدارو شکر استقبال شد. حالا کتاب دوم را از مقر کتاب نزدیک خانه مان به امانت گرفتم. نصفه و نیمه دادم به همسرم و فعلا انفاق کرده ام😏. تا ببینم کی دوباره به دستم می رسد. هر دو کتاب متن روان و قابل قبولی دارد.
        

          داستان بدون اشاره مستقیم به خشونت جنگ مردی را به بچه ها معرفی می کند که جز شادی و صلح برای کودکان و انسان نمی خواست. نقاشی های کتاب هم دلنشین هستند و کتاب مناسب جمع خوانی و کار گروهی برای بچه هاست 
        

          نویسنده این کتاب صلاحیت تولید کتاب برای کودک ندارد.