یادداشت‌های zeynab mohamadi (4)

          جنگجوی پیناژه

نمی‌دانم من سخت‌پوست و سنگدل شده بودم یا کتاب‌هایی که این مدت خواندم بی‌اثر و لوس بودند. اما بلاخره یکی پیدا شد بازی رها کردن‌کتاب‌ها از نیمه را بهم بزند و بهم ثابت کند بازی جادوی ادبیات ممکن است روزهایی متوقف بشود، اما هرگز پایان پیدا نمی‌کند. 

زه‌زه که تلفظ ژوزه درزبان اسپانیایی است، پسربچه‌ی ۶ ساله‌ای‌ست که مثل هربچه دیگری که درفقر به‌دنیا می‌آید، زودتر از سنش بزرگ می‌شود و چیزهایی را باتخیل بی‌نظیرش احساس می‌کند. او مهربان است و می‌داند که معلم زشت و بدترکیب‌شان را هیچ مردی دوست ندارد و به‌خاطر همین گلدان روی میزش برخلاف دیگر معلم‌ها همیشه خالی است. زه‌زه آدم بدی نیست ولی دزدی می‌کند و گلی را توی گلدان معلمش می‌گذارد تا برای یک روز هم که شده تصور کند کسی هست که دوستش داشته باشد. زه‌زه خیال‌پرداز و بازیگوش است و مدام خرابکاری بالا می‌آورد‌. انقدر که خانواده پرتعدادش هی کتکش می‌زنند. تاجایی که وقتی اولین‌بار می‌خواهد با " پورتوگا " شنا کند و توی دریاچه بپرد، شرم می‌کند که لباسش را دربیاورد و کبودی‌های بدنش را نشان مرد بدهد.

زه‌زه و خانواده‌اش فقیرند. ولی او می‌خواهد دانشمند و شاعر بشود و همه‌ی این رازها را به درخت پرتقال کوچکی می‌گوید که حیاط پشتی خانه جدیدشان سبز شده. روزی برای اینکه شجاعتش را به درخت ثابت می‌کند قول می‌دهد که برای رفتن به مدرسه از ماشین مرد ترسناکی به نام " پورتوگا " آویزان بشود. او این‌کار را انجام می‌دهد و بعد کتک مفصلی از پورتوگا می‌خورد انقدر که تصمیم می‌گیرد وقتی بزرگ شد حتما او را بکشد. اما این اتفاق نمی‌افتد و درادامه دوستی عجیب و غریب و فراموش‌نشدنی بین پورتوگا و زه‌زه که خودش را جنگجوی محله‌شان پیناژه می‌داند، اتفاق می‌افتد.

کتاب بیشتر از آنکه رمان باشد، روایتی داستانی از زندگی‌نامه‌ی نویسنده است. روایتی که شیرین است، دردآور است ولی عمیقا می‌چسبد. به‌خصوص حالا که داریم شرایط سختی را تجربه می‌کنیم و حالا که مشغول غرق شدن درمشکلات مختلفیم به ما تلنگر می‌زند که شاید دوستی و مهربانی بتوانند برای لحظاتی آدم را از جهنمی که درش گیر افتاده نجات بدهند.


        

          قصه ساداکو و درناهای کاغذی‌اش

ساداکو ساساکی، یکی از قربانیان بمب اتمی پسرک است که وقتی دوساله بود روی شهر هیروشیما انداخته می‌شود، او مدتی زنده می‌ماند اما بعدتر اتفاقات تلخ دیگری می‌افتند. ساداکو در ابتدای نوجوانی و دراثر اشعه‌هایی که به مرور زمان خونش را آلوده کردند به سرطان مبتلا می‌شود. یکی از دوستان ساداکو افسانه هزاردرنای کاغذی را برایش تعریف می‌کند. باوری قدیمی در فرهنگ ژاپن هست که می‌گوید هربیماری که هزارتا درنای کاغذی بسازد، شفا پیدا می‌کند. دخترک به این باور دل می‌بندد و شروع می‌کند به ساختن درناها و نهایتا وقتی ششصد و چهل و چهارمین درنایش را درست می‌کند، از دنیا می‌رود و بعدها مجسمه او درکنار هزاران درنای کاغذی در پارک صلح ژاپن نصب‌ می‌شود.

بعدها برادرش ماساهیرو که درناهای سادداکو را به سقف اتاقش در بیمارستان‌می‌چسبانده، حرف‌های جالبی می‌زند. اینکه چطور بعد از مرگش تلاش کردند که تعداد درناهای او را به عدد هزار برسانند. او می‌گفت باور جامعه و خانواده ساداکو این بود که او مرده، اما آرزوها و امیدش باید زنده می‌ماندند.

حالا به ۴۰‌کودکی فکر می‌کنم که درجنگ ۱۲ روزه از دست رفته‌اند. به بچه‌هایی که هرکدام‌ مثل ساداکو احتمالا پر از رویا و امید بودند. رویاهایی که در زیر چرخدنده‌های عبور سخت و دلهره‌آور این روزها، لِه می‌شوند و نهایتا به اعدادی ساده و کوچک تقلیل پیدا می‌کنند. بعد فکر می‌کنم و امیدوارم که بعدا آدمی صبور و تاب‌آور و باهمت سراغ بازماندگان این بچه‌ها برود و از آنها درباره رویاهای بچه‌ها بپرسد. چون من هم مثل ماساهیرو ساساکی معتقدم آرزوها و امیدهای بچه‌ها باید زنده‌ بمانند؛ به‌خصوص زمانی که صاحبان کوچک آنها زیرخاک هستند.

زینب محمدی مقانک