یادداشت‌های فاطمه سلیمی (4)

          روند داستانی قوی، گیرا، ساده و روان باعث می‌شود کنار گذاشتن کتاب برایت سخت شود. احساسات مختلفی از کودکی تا بزرگسالی امیر بیان می‌شود که آنقدر ساده و حقیقی‌ست که می‌شود با آن همزاد پنداری کرد. شخصیت اصلی یک شخص کاملا معمولی با نقاط مثبت و منفی بسیاری است و در این داستان قهرمانی وجود ندارد، درست مثل زندگی واقعی. کودکی که به دنبال جلب توجه پدر، شخصیت خود را شکل می‌دهد و نقص‌هایش خودش‌را از او می‌گیرد. این داستان از دست دادن‌های زیادی را روایت می‌کند و از این نظر داستان تلخی‌ست. روایت از دوستی حسن و علی که اتفاقاتی آن‌ها را از هم جدا می‌کند، روایتی از جنگ‌های افغانستان و تغییرات این کشور که بسیار دردناک است و دروغی بزرگ که زندگی‌هایی برمبنای آن‌ها شکل گرفته. به علاوه این داستان روایتی از فرهنگ این کشور است. چیزهایی که بیشتر در خاورمیانه وجود دارد. جنگ‌های فروان، اعتقادات مذهبی و سنتی خشک و شرم‌هایی که در هیچ جای دیگری به این اندازه ویران‌گر نیست.
        

          نوشتن از این کتاب برام سخت بود، نمیدونستم از ادبیات روانش بنویسم؟ از گیراییِ سناریوش بنویسم؟ ازنحوه‌ی روایتش بنویسم؟ لحظه هایی خلق شد که میتونستم عمیقاً درونش غرق بشم و نیمه‌ی دوم کتاب زمین گذاشتنش سخت شده بود. البته این کتاب از همون مقدمه‌ش جذابیتش رو به رخ کشید و منو میخکوب کرد. داستان شکل‌گیری کتاب، توییت‌هایی که هر فصل با اون شروع میشد و چسبوندن اول کتاب به آخر اون باعث میشد که حقایق جدیدی در رابطه باهاش کشف کنم و در کل کتابیه که خوندنش خالی از لطف نیست.
        

          این کتاب، دید خوبی به من داد که بتونم  توجه بیشتری به personal spaceها در طراحی‌هام داشته باشم.  به رابطه‌ی انسان با فضا و انسان‌ها با هم درون اون فضا نگاه کنم و نیازهای فضایی‌ای که ایجاب میکنه رو درنظر بگیرم. در نهایت باخوندن این کتاب یکبار دیگه به تاثیر محیط روی انسان و انسان روی محیط پی بردم و واضحه که معماری امر انسانی‌ست. این انسان و رفتارشه که تعیین میکنه فضا باید چطور باشه.