یادداشت joiboy

        📚جنگ تریاک؛ هفدهمین کتاب امسال من📚

اگر کمی در شبکه‌های اجتماعی بگردید، حتماً اسم جنگ تریاک یا The Poppy War به گوشتان خورده. کلی تعریف و تمجید از خفن بودن این کتاب می‌بینید. اما آیا واقعاً کتابی‌ست درخور این همه ستایش؟ ابداً.
حالا چرا؟ بهتان می‌گویم.


1️⃣:داستان و روایت:

ابتدای کتاب با دختری یتیم و نه‌چندان خوش‌چهره در خانواده‌ای سخت‌گیر مواجه می‌شویم که می‌خواهد به بزرگ‌ترین مدرسه کشور راه پیدا کند و درس بخواند. این آغاز مسیر اوست: تلاش برای رسیدن به مدرسه و درگیری‌های دوران تحصیل. این روند تا صفحه ۱۵۰ ادامه دارد؛ جایی که تازه بخش اصلی داستان شروع می‌شود؛ یعنی همان جنگ. از آنجا به بعد همه‌چیز تغییر می‌کند.

کتاب از نظر ایده واقعاً قوی بود؛ دختری یتیم و غریبه که می‌خواهد درس بخواند، اما ناگهان گرفتار جنگ می‌شود. ایده جذابی‌ست، اما آیا نویسنده توانسته آن را درست پرورش دهد؟ اصلاً.
زیاده‌گویی نویسنده طاقت‌فرساست. بسیاری از اطلاعاتی که در کتاب می‌خوانیم هیچ کاربردی ندارند. چند اتفاق کلیدی وجود دارد که در جلدهای بعدی مهم می‌شوند، اما نیمی از کتاب پر از توصیفات ناقص و اضافی‌ست که تنها حوصله خواننده را سر می‌برد.

 ✦ به گفته بسیاری از منتقدان، نقطه ضعف اصلی اثر نه در ایده، بلکه در اجرا و ریتم روایت است؛ چیزی که باعث می‌شود بار عاطفی و فلسفی داستان به هدر برود.

به نظر من مشکل اصلی از همان آغاز طولانی و کش‌دار داستان می‌آید. اگر کتاب از دل جنگ شروع می‌شد و بعد به گذشته می‌رسید، ده برابر جذاب‌تر می‌شد. جمع‌بندی و پایان‌بندی هم افتضاح بود که در ادامه توضیح می‌دهم.

و جدا از همه این حرف ها جلد اول هیچ پایه ریزی برای جلد های بعدی نداشت که باعث ادامه داستان بشه.


2️⃣:شخصیت‌پردازی:

شخصیت‌های فرعی عملاً صفرند؛ نه آن‌ها را می‌شناسیم و نه اهمیتی دارند. هیچ‌کدام منطقی عمل نمی‌کنند و مدام خودشان را نقض می‌کنند؛ به‌ویژه شخصیت اصلی.

می‌دانم نویسنده قصد داشته روند تغییر رین را از خلال جنگ و جنایت و خشونت نشان دهد، اما این مسیر اصلاً درست پردازش نشده. رین ثبات شخصیتی ندارد؛ جایی که باید کاری کند، نمی‌کند و برعکس. در پایان هم ناگهان بدون هیچ زمینه منطقی تغییر بزرگی می‌کند که برای من مسخره و غیرقابل‌باور بود. قرار بود تغییر تدریجی ببینیم، اما تغییر او ناگهانی، سریع و ناشیانه بود.

حتی باید بگویم اوایل کتاب، رین شخصیت نسبتاً قابل‌قبولی داشت، اما هرچه پیش رفتیم، نه‌تنها خودش، بلکه هیچ شخصیت دیگری هم دوست‌داشتنی نبود. کتاب حتی یک شخصیت ندارد که مخاطب مشتاق پیگیری سرنوشتش باشد.


3️⃣:توصیفات:

توصیفات بسیار ضعیف‌اند؛ یا اضافی و بی‌فایده‌اند، یا سطحی و کم‌جان. اگر این بخش‌های زائد را حذف کنید، کتاب شاید دویست صفحه بیشتر نداشته باشد. همین باعث می‌شود تصویرسازی ذهنی خواننده به‌درستی شکل نگیرد.

بزرگ‌ترین ایراد در نبردهاست. اوایل نبردها نسبتاً خوب بودند، اما هرچه جلوتر رفتیم، به‌شدت سطحی و کوتاه شدند. انگار نویسنده عجله دارد هرچه زودتر آن‌ها را ببندد. هیچ خطری واقعی در نبردها حس نمی‌شود، و همین، هیجان را از بین می‌برد. کوانگ اصلاً نبردنویس قابلی نیست.


4️⃣:هدف و نتیجه‌گیری:

هدف اصلی کتاب نمایش چهره تاریک جنگ بود؛ و در این زمینه تا حدی موفق بود. اما از جایی به بعد این نمایش بیش از حد شد؛ انگار فقط می‌خواست مدام ثابت کند جنگ سیاه و وحشتناک است. اغراق در خشونت، خواندن را برای بسیاری آزاردهنده کرد؛ چیزی که بسیاری از کسانی که با آنها هم‌خوانی می‌کردم هم به آن اشاره کردند.

فراتر از این، کتاب هیچ پیام و هدف مشخصی ندارد. شاید قصد داشت نشان دهد «جنگ انسان‌ها را تغییر می‌دهد»، اما همان‌طور که گفتم در این هم شکست خورد. نتیجه؟ هیچ.


5️⃣:دنیا‌سازی و سیستم جادویی:

دنیا‌سازی بالقوه خوبی داشت اما نویسنده آن را رها کرد و وقتش را صرف جزئیات بی‌اهمیت نمود. تاریخچه‌ای پیچیده و بی‌ثمر نوشت تا فقط دانش تاریخی خود را به رخ بکشد.

سیستم جادویی هم هیچ حد و مرزی ندارد؛ نقاط ضعف به‌سرعت از بین می‌روند و قدرت‌ها بی‌منطق و بی‌قاعده‌اند. همین مشکل در جلدهای بعدی به‌مراتب بزرگ‌تر می‌شود. جادویی که تنها نقطه قوت دارد و هیچ ضعفی ندارد، عملاً بی‌ارزش است.


🛑نتیجه‌گیری🛑

🔻در کل بخواهم بگویم، این مجموعه بدترین تجربه کتاب‌خوانی من بود، به‌ویژه پس از پایان فاجعه‌بارش. شاید برای کسی که تازه می‌خواهد وارد دنیای فانتزی شود، شروعی بد نباشد؛ اما اگر قبلاً چند مجموعه فانتزی خوانده‌اید، اصلاً به سراغش نروید. مطمئن باشید از آن لذت نخواهید برد.🔻

🟧🔴با نظراتم موافقی؟🔴🟧