بریده‌های کتاب زهرا صیدی

امرنس مسیحی بود، اما روحانی‌ایی پیدا نمیشد که بتواند این واقعیت را بهش بقبولاند.

بچه که بودم حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه چیز زیادی واضح بود و زشتیِ مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

صراط آن راهی را میگویند که رونده را در خود فرو میگیرد؛ به تعبیر کتابهای لغت، «يَبْتَلِعُهُ»؛ گویی رونده را در خودش بلع میکند؛ یعنی شما وقتی که به یک جاده ی آسفالته ی واضحی نگاه کردید، اتومبیلی یا انسانی که دارد در این جاده راه میرود جاده او را در خود گرفته؛ مثل اینکه در یک چهار دیواری او را محصور کرده؛ ممکن نیست از این جاده بیاید کنار ممکن نیست اشتباه کند و این جاده را غلط بپیماید. جاده ی آسفالته است که بغلش یک جور یک رنگ یک جنس است و خود جاده یک جور، یک رنگ، یک جنس دیگر است؛ صراط به این میگویند. پس صراط یعنی راه واضح راه غیر قابل اشتباه اهدِنَا الصِّراط» یعنی راه روشن را به ما نشان بده؛ راهی را که مشتبه با چیز دیگری نشود.

از آدمها بیزاریم چون فکر می‌کنیم آن طور که هستند دیده و شناخته‌ایم‌شان. به بیزاری‌مان می‌بالیم و سخت کوشانه پروبالش می دهیم. مثل گیاهی کمیاب پرورشش می‌دهیم ولی همه این‌ها دروغ است. از آدم ها متنفریم چون هیچ چیز نمی‌فهمیم و این نفهمی ریشه دار است.چون فکر می‌کنیم که می‌فهمیم.

هر یک ذره و هر یک لحظه در زندگی مؤمن حساب دارد. یعنی ایمان این را به ما تعلیم میدهد. یعنی مؤمن حتی یک ذره ی از موجودی اش را و یک لحظه ی از زندگی اش را بی حساب و کتاب نباید رها کند؛ باید آن را بفهمد که چه کار میکند درست خرج کند؛ زیرا همین یک ذره در قیامت یک جزئی از شخصیت او است یک جزئی از سرنوشت او است: فَمَن يَعمَل مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَه.