بریدۀ کتاب

صراط آن راهی را میگویند که رونده را در خود فرو میگیرد؛ به تعبیر کتابهای لغت، «يَبْتَلِعُهُ»؛ گویی رونده را در خودش بلع میکند؛ یعنی شما وقتی که به یک جاده ی آسفالته ی واضحی نگاه کردید، اتومبیلی یا انسانی که دارد در این جاده راه میرود جاده او را در خود گرفته؛ مثل اینکه در یک چهار دیواری او را محصور کرده؛ ممکن نیست از این جاده بیاید کنار ممکن نیست اشتباه کند و این جاده را غلط بپیماید. جاده ی آسفالته است که بغلش یک جور یک رنگ یک جنس است و خود جاده یک جور، یک رنگ، یک جنس دیگر است؛ صراط به این میگویند. پس صراط یعنی راه واضح راه غیر قابل اشتباه اهدِنَا الصِّراط» یعنی راه روشن را به ما نشان بده؛ راهی را که مشتبه با چیز دیگری نشود.