بریده‌های کتاب زهراسآدات

کاری کرد با خودم احساس غریبگی کنم.

مادر! در دعاهایت من را فراموش نکن. مرا به او یادآوری کن، او که به همه می‌بخشد و در آسمان‌ها می‌درخشد.

ناشی بودم و کاری کردم بیشتر عذاب بکشد، چون در دوزخی خودساخته بود، چنان دور از من که صدایم این فاصله را بدتر می‌کرد.

از درون حالم بد بود و انگار لبخندم را با پونز نگه داشته بودند روی صورتم.

خواهش می‌کنم، خدای عزیز، یک لطف دیگر هم بکن؛ کاری کن مادرم خوشحال باشد. مادرم خیلی نگران است.

آن موقع بیست سالم بود. می‌گفتم لعنتی، صبر داشته باش. حداقل ده سال وقت داری، پس سخت نگیر، بزن بیرون و درباره‌ی زندگی چیز یاد بگیر، توی خیابان‌ها قدم بزن.

انگار چیزی که من نیاز داشتم هیچ‌جا نبود.

این دستگاه تعلیم و آموزش است که ملت‌ها را فرهیخته یا نادان بار می‌آورد. بیایید اذهان مردم را تا جایی که ممکن است مهیای آموختن کنید.

ای آقایانی که در مرکز تالار مجلس نشسته‌اید، ای آقایانی که‌ جای‌تان در بخش‌های انتهایی مجلس است، بخش اعظمی از مردم دارند رنج می‌کشند. واقعیت این است.

همیشه همین‌طور است. محبوبیت از سوی اکثریت، همیشه با نفرت و بیزاری اقلیت همراه است. عشق‌وعلاقه‌ی برده‌ها به یک نفر همیشه غیظ و تنفر اربابان را نیز برای او در بر خواهد داشت.

یک انسان متفکر را در میان انسان‌هایی که هیچ اندیشه و خیالی در سر ندارند، تصور کنید. پس از مدت‌زمانی مشخص و به‌ واسطه‌ی جذبه‌ای که نمی‌توان در برابر آن مقاومت کرد، همه‌ی آن مغزهای تهی و تاریک، با فروتنی محض به آن مغز نورانی نزدیک شده و با تحسین و ستایش به گرد او خواهند چرخید. برخی انسان‌ها آهن، و برخی دیگر آهن‌ربا هستند. او، آهن‌ربا بود.

معمولا زمانی که فاجعه‌ای شخصی و یا عمومی بر سرمان آوار می‌شود، اگر در ویرانه‌ها و جزئیات مانده از آن آوار به‌خوبی جست‌وجو کنیم، ساختار و استخوان بندیِ آن فاجعه هرچه که باشد، همیشه درخواهیم یافت که بنای آن فاجعه کورکورانه توسط شخصی میان‌مایه و خیره‌سر ساخته شده که به آن‌چه انجام می‌دهد ایمان داشته و خود را می‌ستاید. دنیا پُر است از این افرادِ خیره‌سل و حقیر که سرنوشت و زندگی انسان‌های دیگر را نابود می‌کنند.

انسان‌های ساده‌لوح بی‌شماری هستند که لجاجت و سرسختی را اراده تلقی کرده و نورِ شمع را با نور ستاره قیاس می‌کنند.

افسوس! در تمام دنیا فقط یک نفر را عمیقا دوست داشته باشی، با تمام وجودت به او عشق بورزی، روبه‌روی تو نشسته باشد، تو را ببیند و نگاهت کند، با تو حرف بزند و به سوالاتت پاسخ دهد اما تو را نشناسد! دردناک است. این که جز او به تسلی و دلجوییِ هیچ‌کس نیاز نداشته باشی، و او در این دنیا تنها کسی باشد که از این موضوع بی‌خبر است و نمی‌داند که به دلجویی‌اش احتیاج داری. 《صفحه‌ی ۱۱۷》

+ شما تازه از تيمارستان مرخص شده‌اید؟! چه سطلی را هم انتخاب کرده‌اید تا با آن از چاه خوشبختی آب بکشید! من؟! عامل خوشبختی فرد دیگری شوم؟! چه حرف‌ها.

+ شما خیلی در فکر هستید مرد جوان. - مرد جوان؟! من از شما خیلی سال‌خورده‌ترم. هر پانزده دقیقه یک سال پیر می‌شوم.

درد جسمانی در قیاس با دردوعذابی که روح متحمل می‌شود هیچ است!

به یاد می‌آورم که در کتابی خواندم همه انسان‌ها با تعلیقی جاودانه، محکوم به مرگ‌اند.

تا آن زمان احساس می‌کردم نفس می‌کشم، قلبم می‌تپد و در محیطی همسان با انسان‌های دیگر زندگی می‌کنم. اما حالا حصاری را که میان من و جهان بود به‌وضوح تشخیص می‌دادم. دیگر هیچ‌چیز برایم معنا و مفهوم گذشته را نداشت.

ما به آنان که به خاطر فقدان خداوند و ایمان افسوس می‌خورند، گفته‌ایم: خدا خواهد ماند. به آنان که به خاطر فقدان سلطنت افسوس می‌خورند هم می‌گوییم: وطن، خواهد ماند.