بریده‌های کتاب زهرا غلامى

بیسان عزیز: غزه‌ای را که به یادداشتی فراموش کن. آن غزه دیگر وجود ندارد حالا غزه، غزه دیگری است که هر کس زنده ماند باید آبادش کند. غزه، غزه جدیدی است که با خون مردمان پاکش تعمید یافته. مردمان صاف و ساده‌اش، کسانی که همه دنیا در پایمال کردن آن‌ها و شهرشان مشارکت کردند. می‌خواهم رازی را بگویم: وقتی خودت در صحنه حضور داری ماجرا با تمام فاجعه‌بار بودن آن‌چه رخ می‌دهد آسان است. خدا در تحمل سختی غربت و دشواری خارج از صحنه بودن یاری‌ات کند. روزی در هر پایتختی بودیم قهوه می‌خوریم و همه این‌ها را به یاد می‌آوریم و آن‌چه را نگفتیم و ننوشتیم خواهیم گفت. به رفقا بگو غزه هنوز آرام نگرفته و برای قیامت آماده می‌شود. خدا نگه‌دارت؛

جنگیدن برای زندگی لحظه‌ها را واقعی می‌کند.وضوح تصویر بالا می‌رود.تو تماما هستی و این "تماما بودن" قدرتی فشرده دارد که با لذتی دردناک همراه است.

با استانداردهای جهان اروپای صنعتی، ما روستاییان فقیری هستیم. اما وقتی پدربزرگم را در آغوش میکشم، چنان احساس غنا میکنم که انگار نُتی در تپش‌های قلب جهانم.

نفسم را پر و خالی میکنم و میگویم: از اینکه به من فرصت دوباره دادی، ممنونم! هر بحران، بهار یک مسئولیت تازه است. مسئولیت امشب من این است که دلم را با تو برای گرفتن و دادن این جوانه ترد یک‌دله کنم. باید هر لحظه به سمت تو برگردم و با اعتماد به تو، قسمتی از پادشاهی‌ات باشم. تو من را زن آفریدی. تو من را قوی، مثل یک نهنگ آفریدی؛

مک‌ماهون رو به زری ادامه داد: خوب که فکرش را میکنم می‌بینم همه‌ی ما در تمام عمرمان بچه هایی هستیم که به اسباب‌بازیهایمان دل خوش کرده‌ایم و وای به روزی که دلخوشیهایمان را از ما می‌گیرند، یا نمی‌گذارند به دلخوشیهایمان برسیم. بچه‌هایمان، مادرهایمان، فلسفه‌هایمان.. مذهبمان...

زندگی سریع تغییر میکند. زندگی در لحظه تغییر میکند. نشسته‌ای شام بخوری و ناگهان زندگی‌ای که برایت آشناست تمام میشود.