بریده‌های کتاب زهرا سادات میرشفیع

"نگرانی از مرگ" زاییده میل به خلود است، و از آنجا که در نظامات طبیعت هیچ میلی گزاف و بیهوده نیست، می‌توان این میل را دلیلی بر بقاء بشر پس از مرگ دانست. این که ما از فکر نیست شدن رنج می‌بریم خود دلیل است بر اینکه ما نیست نمی‌شویم.

تغییر پذیری ماده جهان و پدید آمدن تکامل، ناشی از تضاد است. اگر تضاد نمی‌بود هرگز تنوع و تکامل رخ نمی‌داد و عالم هر لحظه نقشی تازه بازی نمی‌کرد و نقوشی جدید بر صفحه گیتی آشکار نمی‌شد.

نعمت بودن نعمت، بستگی دارد به نوع عکس العمل انسان در برابر آن نعمت، که شاکر باشد یا کفور؛ و همچنین نقمت بودن نقمت، بستگی دارد به نوع عکس‌العمل انسان در برابر آن که صابر و خویشتندار باشد یا سست عنصر و بی‌اراده.

مصائب، وقتی نعمت هستند که انسان از آن‌ها بهره‌برداری کند و با صبر و استقامت و مواجهه با دشواری‌هایی که مصائب تولید می‌کنند روح خود را کمال بخشد. اما اگر انسان در برابر سختی‌ها فرار را انتخاب کند و ناله و شکوه سر دهد، در این‌صورت بلا از برای او واقعا بلاست.

گندمی را زیر پا انداختند/پس ز خاکش خوشه‌ها برساختند بار دیگر کوفتندش ز آسیا/قیمتش افزون و نان شد جان فزا باز نان را زیر دندان کوفتند/گشت عقل و جان و فهم سودمند باز آن جان چونکه محو عشق شد/یُعجِبُ الزُّرّاع آمد بعد کشت

سختی، بیدارسازنده و هوشیار کننده انسان های خفته و تحریک کننده عزم‌ها و اراده‌هاست. شدائد همچون صیقلی که به آهن و فولاد می‌دهند، هرچه بیشتر با روان آدمی تماس گیرد او را مصمم تر و فعال‌تر و بُرنده‌تر می‌کند؛ زیرا خاصیت حیات این است که در برابر سختی مقاومت کند و بطور خودآگاه و یا ناخودآگاه آماده مقابله با آن گردد.

انسان باید در دنیا شدائد ببیند تا خروج از شدائد را یاد بگیرد، باید سختی ببیند تا پخته و کامل گردد.

رمز موفقیت همین است که انسان جز خدا کسی را کاره‌ای نداند و همه توجه‌ش فقط به خدا باشد و بس!

هر کس می‌خواهد کار درست را در مورد اموالی که خدا به او داده (اموال شخصی‌اش) انجام دهد، باید خویشاوندانش را دریابد، یا با آن مهمانی خوبی بدهد، یا اسیری آزاد کند، یا به کسی که بدهی دارد، یا در راه مانده و فقیر و مهاجری کمک کند و خودش در برابر حوادث روزگار مقاومت نماید. دستیابی به این خصلت‌ها، به دست آوردن خیر دنیا و فضیلت‌های آخرت است.

عجبا عجبا! به خدا قسم که اجتماع آن‌ها بر باطل، و پراکندگی شما از حق، دل را می‌میراند و همّ و غم را به سوی انسان می‌کشد و غم را شعله‌ور می‌کند. قباحت و زشتی و غصه بر شما باد‌! خود را هدف پرتاب تیر قرار داده‌اید، به شما حمله می‌شود و حمله نمی‌کنید، با شما می‌جنگند و نمی‌جنگید، خدا معصیت می‌شود و شما راضی هستید، به شما تجاوز می‌شود و ننگتان نمی‌آید و به غیرتتان برنمی‌خورد!

ای مردم! جهاد دری از درهای بهشت، که خداوند آن را به روی اولیای خاص خود گشوده است، جهاد لباس تقوا و زره محلم الهی و سپر مطمئن اوست. هر کس جهاد در راه خدا را ترک کند، خداوند لباس خواری و ذلت بر او می‌پوشاند، و غرق در بلا می‌ماند، و به قلبش شک و شبهه می‌آید و حقیر و ذلیل می‌شود، و به سبب ضایع کردن جهاد حق او گرفته می‌شود، و محکوم به خواری، و محروم از انصاف می‌گردد.

طارق بلند شد و به شمشیر خودش تکیه داد و گفت:" ای معاویه من سخن می‌گویم، ولی مبادا سخن من تو را به خشم بیاورد. ما به خدمت امام متقی و عادل درآمدیم که همراه او جمعی از اصحاب رسول خدا(ص) بودند که همواره چراغ هدایت و اهل دین و آخرت بوده‌اند، نه اهل دنیا! و جامع همه خیرات بودند. کسانی که از آن‌ها پیروی می‌کنند هم پادشاهان و روسا و اهل خانه‌ شرف‌اند، نه پیمان‌شکن هستند(یعنی اصحاب جمل) و نه منحرفند(یعنی اهل صفین). کسانی که از آن‌ها روی گردان شدند فقط به این دلیل بود که نمی‌توانستند تلخی حق و سختی راه را تحمل کنند و میل به دنیا و هوی و هوس بر آن‌ها غلبه کرد. ای معاویه! از این که بار بسته و پیش تو آمده‌ایم به خودت نبال! که خودت دلیل آن را می‌دانی، هرچند خودت را به نادانی بزنی."

اسلام و عظمت آن باید شما را از ظلم و بدگویی نسبت به هم باز دارد و شما را باهم متحد کند. بر دین خدا، که جز آن از کسی پذیرفته نمی‌شود، و بر کلمه اخلاص، که قوام دین و حجت خدا بر کافران است، پایدار بمانید. به یاد بیاورید زمانی را که تعداد کمی مشرک پراکنده بودید و با هم دشمنی می‌کردید، و خداوند به وسیله اسلام بین شما الفت ایجاد کرد؛ پس تعدادتان زیاد شد و متحد و دوست هم شدید. بعد از اتحاد متفرق نشوید و بعد از دوستی با هم دشمنی نکنید! هر وقت مردم از هم جدا شدند و بینشان دشمنی افتاد و عشیره‌ها و قبیله‌ها را به یاری خواندند، با شمشیر با بزرگانشان بجنگید تا به خدا و کتاب او و سنت پیامبرش رو بیاورند. آن تعصب و خشمی که برای خدا نباشد، از وسوسه‌های شیطان است. از آن دوری کنید تا رستگار و پیروز شوید.

امیدبه زندگی از هر اسلحه‌ای قدرتمندتر است. همین سلاح به ما توان می‌داد بتوانیم ماه‌ها با مرگی زندگی کنیم که هر روز بر سرمان می‌بارید.

آن روزها ما منتظر مرگ نبودیم. با مرگ می‌خوابیدیم، با مرگ بیدار می‌شدیم و با مرگ بزرگ می‌شدیم. کنار مرگ صبحانه خوردیم، با او به مدرسه می‌رفتیم و حتی با او مشق می‌نوشتیم و باید از این جنگ زنده بیرون می‌آمدیم.

به هر حال ما صبر نمی‌کنیم. خسته هم نمی‌شویم. چون هم به لطف و عنایت خدا اعتقاد داریم، هم اطمینان داریم که به وظیفه‌مان عمل می‌کنیم. حالا به مرور تلاش‌هایمان هم دارد نتیحه می‌دهد.

با وجود انچه تمام کلیشه ها میگویند، لزوما نباید به احساسات خودمان اعتماد کنیم. در واقع، باید عادت کنیم که در آن‌ها تردید کنیم.