بریده‌های کتاب z.khatib

احساس می‌کردم که قهرمان شده‌ام. یک قهرمان ناآرام! همانجا بود که فهمیدم موجودی به نام روح حتماً حتماً هست. چون چیزی در من بی‌قراری می‌کرد که هیچ جایی از بدنم آن را نمی‌یافتم. نه در مغزم بود، نه در قلبم، نه در دست و پام. انگار چیزی بود بیرون من. و من تحمل نگه داشتن آن را نداشتم و به سختی می‌توانستم آن را همراه خود بکشم.

_درست است که ما کتاب می‌خوانیم ولی کتاب به کلی با مکالمه زنده و معاشرت با مردم اختلاف دارد. اگرچه این مقایسه کاملا صحیح و درست نیست، ولی اجازه می‌خواهم بگویم که کتاب چون نت موسیقی، و گفت و گو و مکالمه مانند آواز است.

_ تا کی این کشور باید برای کارهای فنی و مهندسی دستش جلو خارجی ها دراز باشه؟ ما چی مون از اون ها کمتره؟ . . مرحوم پدرم همیشه می گفت: آدم با سه کلمه خودش رو راحت می کنه: نمی تونم، نمی شه، نمی خوام.

آمریکایی ها، از جهاتی غیر منطقی کش می آیند _آن قدر که می بینی در کالیفرنیا روی صندلی هایشان چرت می زنند اما انگشتشان آن قدر دراز شده که فرو رفته در زندگی روزمرّه ی مردم دردمندِ ویتنام و کره و مالزی و افغانستان...

انسان، نابینا، هزار بار بهتر از آنکه چشمانی بی روح، بی گذشته و بی عاطفه اما دقیق و تیزبین داشته باشد. انسان نابينا، روح بلند پروازِ پنهان کاری دارد؛ اما انسان، با چشمانی سرد، روح ندارد؛ و انسان بدون چشم هایی مملو از روح، اصولا انسان نیست...

یاران شتاب کنید که زمین نه جای ماندن که گذرگاه است... گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده ای که کسی در گذرگاه رحل اقامت بیفکند؟... ‌و مرگ نیز در اینجا همان با تو نزدیک است که در کربلا، و کدام انیسی از مرگ شایسته تر؟ که اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین که از من و تو شایسته تر است...

خیلی ها گمان می کنند جنس زن ضعیف است اما از نظر من زن ها می توانند سرنوشت آدم های زیادی را تغییر دهند. زبیده! زن ها، این موجودات ظریف که دلشان به نازکی یک تنگ بلوری است، می توانند چون فولاد قوی باشند و قوی بودن را به دیگران ببخشند.