بریده‌های کتاب سما

فکر نکنم خدا متملق‌ها را بیشتر از بقیه دوست داشته باشد.

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ و دندان نشان می‌دهند.

هرکسی که می‌گوید زندگی است که آدم‌ها را تبدیل به هیولا می‌کند، باید به طبیعت خام بچه‌ها یک نگاهی بیندازد، یک مشت توله‌سگ که هنوز سهم‌شان را از شکست و پشیمانی و نکبت و خیانت نگرفته‌اند ولی باز هم مثل سگ های درنده رفتار می‌کنند.

آه کشیدم. امان از آدم و این اصولش! حتی در دوزخی بی قانون هم باید برای خود شرافت قایل شود، تمام تلاشش را می‌کند تا بین خودش و بقیه‌ی موجودات فرق بگذارد.

«یعنی چه؟ آیا به راستی باید مرد؟» و ندای درونش جواب می‌داد:«بله، حقیقت است و باید مرد.» می‌پرسید:«ولی آخر این همه رنج برای چیست؟» و ندا جواب می‌داد:«دلیلی نیست!برای هیچ!» و همین.

و پیوسته همین بود. گاهی شرار امیدی در دلش می‌درخشید و گاهی دریای آشفته‌ی ناامیدی بود و مدام درد و درد و مدام اندوه سیاه که جانش را می‌گزید.

می‌دید که هیچکس غم او را نمی‌خورد زیرا هیچکس نمی‌خواهد حتی حال او را درک کند.

وقتی من نباشم چه چیز خواهد بود؟ هیچ چیز نخواهد بود. من کجا خواهم بود یعنی مرگ همین است؟ نه نمی‌خواهم!

زهری که زندگی‌اش را تباه می‌سازد از میان رفتنی نیست و به عکس بیشتر و بیشتر در جانش جا خوش می‌کرد.

اما اکنون هر ناکامی کوچکی او را از پا می‌انداخت و نا‌امیدش میکرد.

من خوب میدانم که زندگی یکسر صحنه بازی است، من خوب می‌دانم، اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند.

من با عمارت های شهر هم آشنا شده ام. وقتی از خیابان رد می‌شوم هر یک مثل این است که به دیدن من می‌خواهند به استقبالم بیایند و با همه‌ی پنجره‌های خود به من نگاه می‌کنند و با زبان بی زبانی با من حرف می‌زنند.

می‌دیدم که همه مرا وا می‌گذارند و از من دوری می‌جویند.

-«آیدین، گذشته ها را فراموش کن.» -«پدر،مرا فراموش کن.»

کاش من هم اشک داشتم و جای امنی گیر می‌اوردم و برای همه غریبها و غربت زده های دنیا گریه میکردم. «برای همه انها که به تیر ناحق کشته شده‌اند و شبانه دزدکی بخاک سپرده می‌شوند.»

-کاش دنیا دست زنها بود، زنها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. ….. -شاید مردها چون هیچوقت عملاً خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زنها بود، جنگ کجا بود؟

خسرو گفت: به قول اقای فتوحی، وقتی جامعه درست شد دیگر هیچ‌کس دیوانه نمی‌شود و همه جا باغ می‌شود.