به نظرم جز از کل یکی از اون رمان‌هایی بود که نمی‌شه راحت ازش گذشت. پر از طنز تلخ، نگاه تیز به زندگی، و شخصیت‌هایی که هم عجیب‌ان، هم واقعی. داستانش خاص و پرکشش بود، جوری که هر فصلش مثل یک تکه پازل، تصویر کامل‌تری می‌ساخت. حس می‌کنم این کتاب بیشتر از یک داستان ساده، یک تجربه‌ست؛ تجربه‌ای که گاهی می‌خندونه، گاهی تلخ می‌کنه، ولی همیشه درگیرت نگه می‌داره.
      

        شاهکاااار واقعی!
کتابو یه‌نفس خوندم و فقط یه سوال تو ذهنم موند: چطور ممکنه کسی بتونه انقدر دقیق، عمیق و قشنگ واقعیت زندگی رو توصیف کنه؟
با اینکه کوتاهه، اما یه دنیاااااا حرف داره. تولستوی با بی‌رحمی و ظرافتی باورنکردنی ترس‌ها، روزمرگی‌ها و دردهای پنهون آدم‌ها رو تصویر کرده.
«مرگ ایوان ایلیچ» یه داستان عمیق، تکان‌دهنده و کاملاً واقعی که فقط حسرت میخورم چرا زودتر از اینا نخوندمش.
      

        این کتاب مثل یک موسیقی غم‌انگیز و بی‌انتها، روح آدم رو با خودش می‌بره. روایتی تلخ، اما عمیق از سرنوشت، سکوت، و مرزهای جنون و عشق. از همون صفحه‌های اول، داستان به طرز عجیبی جذبم کرد و تا آخر ولش نکرد. شخصیتِ آیدین تا مدت‌ها تو ذهنم میمونه.
اگه دنبال یه رمان ایرانیِ متفاوت، با نثری شاعرانه و فضای سنگین و تأثیرگذار هستی، حتماً بخونش.
      

        کتاب نسبتاً خوبی بود و پایان حرص دراری داشت😅
      

        عاشق این کتابم در اصل اولین کتابی بود که خوندم، و سریع تمومش کردم از بس که جذاب و دوست داشتنی بود.
      

        زیبایی این کتاب رو نمیشه وصف کرد جوری که نویسنده جمله ها و کلمه هارو اَدا میکنه خیلی دوست داشتنیه.
اولین کتابیه که از داستایفسکی خوندم و به نظرم قلمش حیرت آوره.
      

        چقدر جوری که خلق و خوی آدم هارو توصیف میکرد دوست داشتم
مثل آدم هایی که اطراف خودم وجود دارن و چقد دقیق توصیفشون میکرد.
حس کتاب رو خیلی دوست داشتم و به نظرم همه خانم ها باید این کتاب رو بخونند، مخصوصا خانم های خانه دار.
      

        با خوندن این کتاب حس کردم لحظه به لحظه اون رو دارم زندگی میکنم، حس عجیبی داشت و دوست داشتنی بود.