بریده‌های کتاب سیده زهرا ارجائی

درد یعنی چیزی که دل آدم را در هم می‌شکند و انسان ناگزیر است با آن بمیرد بدون آن که بتواند رازش را با کسی در میان بگذارد، دردی که انسان را بدون نیروی دست و پا و سر باقی می‌گذارد و انسان حتی قدرت آن را ندارد که سرش را روی بالش حرکت دهد.

حقیقت هیچ گاه در اکثریت نبوده است.

با شماست که موقعیت‌های شلوغ، پرسروصدا، کند و جهنمی را نه‌تنها معنی‌دار که مقدس کنید؛ با همان نیرویی سر ذوق بیایید که ستاره‌ها را روشن می‌کند: نیروی محبت، عشق و وحدتی که زیرلایه‌ی همه‌چیز است. نه که همه‌ی این چیزهای ماورائی لزوماً حقیقت داشته باشند. تنها چیز واقعاً حقیقی این است که با شماست که تصمیم بگیرید چه طور ببینید. با شماست که تصمیم بگیرید چه چیزی معنی‌دار است و چه چیزی نه. با شماست که تصمیم بگیرید چه چیزی را بپرستید ... ... در سنگرهای زندگی روزمره‌ی بزرگسالان چیزی به اسم بی‌خدایی وجود ندارد. نپرستیدن وجود ندارد. همه یک چیزی را می‌پرستند. تنها انتخابی که ما می‌توانیم داشته باشیم این است که چه چیزی را بپرستیم.

آدم‌های بزرگ فکرهای از پیش‌ساخته شده‌ای دارند و هرگز خیال‌بافی نمی‌کنند و هرگز هم نمی‌توانند فکر کنند که چیز دیگری هم غیر از دانسته‌های آن‌ها می‌تواند وجود داشته باشد.

انگار آدما آرزوهاشون رو قفل و زنجیر کرده بودن و حالا منور خانم داره اون قفل‌ها رو یکی یکی می شکونه.

کلید مشکل‌گشا درک این است که هر کس خودش باید تشخیص دهد که چه چیز در زندگی او را اغنا می‌کند و این تشخیص از جانب عمیق‌ترین لایه‌ی وجودی او باشد و نه القایی از سوی دیگران.

چرا اینجایی؟ همین که دریابی به چه منظور زندگی می‌کنی چه خواهی کرد؟ از لاک‌پشت سبز دریایی چه می‌توان آموخت؟

+ وقتی به طور دقیق نمی‌دانم که چرا این‌جا هستم و چه می‌خواهم بکنم، کارهایی را انجام می‌دهم که عموم مردم به آن مشغولند. - بگو ببینم آیا تا حالا دنباله‌روی از عموم مردم موجب تحقق چرایی‌ات شده‌است؟

- وقتی کسی می‌داند که چرا این‌جاست، مقصود وجودی خود را شناسایی کرده است که ما آن را اختصاراً «چرایی» می‌خوانیم. در طول عمر افرادی هستند که می‌خواهند ده، بیست یا صدها کار برای تحقق چرایی خود انجام دهند. آن‌ها می‌توانند همه‌ی آن کارها را بکنند. خرسندترین مشتریان ما آن‌هایی هستند که چرایی خود را یافته و تمامی فعالیت‌هایشان در جهت تحقق آن است. + ناخرسندترین مشتریان تان چطور؟ - آن‌ها هم فعالیت‌های زیادی دارند. + آن‌ها کارهای زیادی می‌کنند که ارتباطی با چرایی‌شان ندارد، مگر نه؟

نظر شخص من این است که عموپائولی از بس زور می‌زند توی خانه‌ای زنده بماند که دو زن در آن با هم کنار نمی‌آیند، به زودی کچل می‌شود.

تجربه‌های زندگی‌ام بهم نشان داده که انگار لذت دوست‌داشتن با غم دل‌شکستن، دست در دست هم به سراغت می‌آیند.

درباره ام نوشته بود که من «استعداد درخشانم». مگر آدم با استعداد غیردرخشان هم هست؟ یا آدم با استعداد نیمه درخشان؟ یا آدم بی‌استعداد؟ فکر کنم این‌جور برچسب‌ها فقط یک‌جور نفرین باشد. مگر این که «درخشان» را روی برچسب مواد شوینده بنویسند.

ما، بینایان، بازتاب آشفتگی‌های دیگران را در چهره‌شان می‌بینیم و از این رو پوشانیدن خود را یاد گرفته‌ایم...

- قبول دارم. من پیرم. تو هم خیلی خوب می‌کنی که این را یادم می‌آوری، ولی مخصوصاً برای اینکه پیرم نمی‌خواهم تا تخم عقایدم را خوب نکاشته‌ام بمیرم. آدم‌ها می‌میرند، ولی اندیشه‌ها می‌مانند. اندیشه‌ها از بین نمی‌روند... .

پیش از آنکه بتوانیم به نحوی موثر عادت‌های تازه را ایجاد کنیم، باید عادت‌های موجودمان را تحت کنترل درآوریم. ... اگر عادتی خارج از حیطه‌ی آگاهی باقی بماند، نمی‌توانیم انتظار اصلاحش را داشته باشیم. به قول کارل یونگ: «تا زمانی که ناخودآگاهتان را هشیار نسازید، ضمیر ناخودآگاه زندگیتان را راهبری می‌کند و شما آن را تقدیر خود می‌خوانید.»

یک زن مسلمان از نظر ما این جور موجودی است که عظمت روحی او بینندگان را به خضوغ وادار میکند؛ فکر بلند و اندیشه‌ی بزرگ او مردان را و انسانها را به صورت انسانهای برجسته‌ای تربیت میکند؛ حضور او در میدان جهاد و مبارزه در راه خدا، به این میدان رونق و شکوه مخصوصی میدهد؛ سخت او برای دیگران درسی محسوب میشود؛ قناعت او در زندگی مایه‌ی شگفتی میشود؛ این زنِ مسلمان است.

بریده باد زبانی که شأن زهرا را از خطبه‌خوانی به نوحه‌سرایی تبدیل می‌کند. اگر خطبه‌ی زهرا را نگفتی گریه‌ی زهرا هم معنا پیدا نمی‌کند. اگر نفهمیدیم که زهرا آنجا چگونه سخن گفته‌است، نمی‌فهمیم گریه‌ی او به چه معنا است.

عادت‌ها اهمیت دارند؛ چون کمک‌تان می‌کنند به کسی که دلتان می‌خواهد، مبدل شوید. عادت، کانالی است که از طریق آن ژرف‌ترین باورهایی را تقویت می‌کنید که درباره‌ی خودتان دارید. شما، به معنای تمام کلمه، به عادت‌های خود تبدیل می‌شوید.

وقتی هیچ کاری پیش نمی‌رود، می‌روم و به آن سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که بارها، شاید صدبار، بر تکه‌سنگی می‌کوبد بی‌آن‌که تَرکی در آن پدیدار شود. با این وصف، وقتی برای صدویکمین بار می‌کوبد، سنگ دو پاره می‌شود. آن‌گاه می‌فهمم که این ضربه‌ی آخر نیست که سنگ را دو پاره می‌کند؛ بلکه دو پاره شدن سنگ نتیجه‌ی ضربه‌های قبلی بوده‌است.

عادت، شمشیری دولبه است. به همان سادگی که عادت‌های خوب شما را می‌سازند، عادت‌های بد می‌توانند شما را از پا درآورند.