بریده‌ای از کتاب عادت های اتمی اثر جیمز کلییر

وقتی هیچ کاری پیش نمی‌رود، می‌روم و به آن سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که بارها، شاید صدبار، بر تکه‌سنگی می‌کوبد بی‌آن‌که تَرکی در آن پدیدار شود. با این وصف، وقتی برای صدویکمین بار می‌کوبد، سنگ دو پاره می‌شود. آن‌گاه می‌فهمم که این ضربه‌ی آخر نیست که سنگ را دو پاره می‌کند؛ بلکه دو پاره شدن سنگ نتیجه‌ی ضربه‌های قبلی بوده‌است.