بریده‌های کتاب ریحانـہ

وقتی لبخند می‌زد، هیچ‌کس نمی‌توانست از دستش عصبانی بماند.

وقتی ما برویم هیچ چیزی برای آدم‌هایی که بعد از ما می‌رسند به جا نخواهیم گذاشت.

همه چیز آرام است، الا من.

" دوست دارم طوری برقصم که انگار فردایی در کار نیست! "

مردم همان‌قدر به تو احترام می‌گذارند، که تو خودت به خودت احترام بگذاری.

با چشم های همهٔ مادران می‌توانی بگریی. به تلاطم درآی. توفانی از آواز و شیون و اشک، ای دریای خفته!

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛ تو، نه می‌توانی زخمت را از قلبت وابکنی،و نه میتوانی قلبت را دور بیندازی.زخم تکه ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

‌" روزگار همیشه بر یک قرار نمی‌ماند. روز و شب است. روشنی دارد، تاریکی دارد. پایین دارد، بالا دارد. کم دارد، بیش دارد."

دو نفر آدم، وقتی ناچارند باهم سر کنند، رنگ و رشته‌های خاص و کشمکش‌های خاصی آن ها را به هم گره می‌زند. در هر حال، کشمکش _پنهان یا آشکار_ پرهیز نمی‌توانند بکنند. درست مثل اینست که رشمه ای به دور دست‌ها، شانه‌ها،پاها و گردن‌هاشان پیچیده و هر سر این رشمه به دست دیگری باشد.بندی همدیگر. در این کشمکش _که انگار جبریست_ نزدیک به هم اگر بشوند، خفقان می‌گیرند و دور اگر بشنوند ترس برشان می‌دارد. سر رشمه اگر از دست‌ها نگریزد،به هر حال، کشمکش برقرار می‌ماند.

"این غائله نمی‌خوابه،آتش بس بشه یا نشه. آدم میفهمه. آدم احساس می‌کنه. ما در امان نیستیم، اروارد."

خلوت و تنهایی شگفت انگیز است؛ شفابخش است، به آدم آرامش میدهد، از معاشرتهای خسته کننده اثری نیست، مشکلات شخصیِ آدم که به روحش نیش می‌زنند بکلی از یاد می روند.

عشق. عشق. کلمهٔ وحشتناکی است عشق.